Archiwum autora: insektpol

Zmorsznik Czerwony – szkodniki drewna, jego występowanie i zwalczanie

Z naszego artykułu dowiecie się jak wygląda zmorsznik czerwony, jak wygląda cykl rozwojowy zmorsznika czerwonego, co je, jakich zniszczeń dokonuje zmorsznik, jak pozbyć się zmorsznika czerownego, jak go wytępić i co zrobić żeby nie mieć zmorsznika czerwonego.

Zmorsznik czerwony (Stictoleptura rubra) jest jednym z najczęściej występujących na terenie Polski owadów. W dodatku jest on owadem dość sporym. Czynniki te sprawiają, że dość łatwo jest go zaobserwować. Powszechność występowania zmorsznika czerwonego sprawiła, że opisywany był on wielokrotnie.

Jak wygląda zmorsznik czerwony ?

Zmorszniki czerwone mają od 10 do 20 milimetrów długości. Dymorfizm płciowy jest u tego gatunku dość wyraźny. Samce tego szkodnika drewna mają mniejsze rozmiary niż samice, a ich ciała zwężają się ku tyłowi. Samce zmorsznika czerwonego są czarne z wyjątkiem żółtobrunatnych pokryw i żółto-czarnych ud. Samiczka jest bardziej pękata i szersza od samca. Jej pokrywy są czerwone, a nogi czarno-czerwonawe.

Rozmnażanie się i rozwój zmorsznika czerwonego

Larwy zmorsznika czerwonego pod względem wyglądu przypominają cygaro, choć w przedniej części ich ciało jest nieznacznie szersze niż w części tylnej. Ciało larwy zmorsznika czerwonego wyraźnie podzielone jest na segmenty. Larwy. zmorsznika czerwonego są dość spore. Osiągają aż 35 milimetrów długości. Fakt, że rozmiary larw są większe od rozmiarów osobników dorosłych jest standardem wśród szkodników drewna. W przypadku zmorsznika czerwonego różnica ta jest jednak szczególnie duża. Białe poczwarki zmorsznika czerwonego osiągają bowiem jedynie od 15 do 22 milimetrów długości.

Larwy zmorsznika czerwonego drążą owalne chodniki, które przebiegają wzdłuż włókien drewna. Swoje chodniki larwy zmorsznika czerwonego zapełniają mączką drzewną, ekskrementami, oraz mającymi czerwony kolor wiórkami. Larwy zmorsznika czerwonego rozwijają się w silnie zawilgoconym drewnie. Minimalna dla rozwoju larw zmorsznika czerwonego wilgotność drewna to 20%. Zmorszniki czerwone preferują jednak wilgotność znacznie wyższą. Przy wilgotności nieznacznie przekraczającej minimalną wartość wzrost larw zmorsznika czerwonego jest powolny i przeżywa jedynie niewielka ich część. Na końcu chodnika larwalnego znajduje się kolebka poczwarkowa. Kolebkę tą oddziela od chodnika warstwa grubych wiórków.

Przeobrażenie się zmorsznika czerwonego trwa 2-3 tygodnie. Poczwarki zmorsznika czerwonego nie mają twardej, jednolitej pokrywy. Wyglądem przypominają postaci dorosłe zmorsznika czerwonego. Poczwarki takie nazywamy poczwarkami typu wolnego.

Osobniki dorosłe zmorsznika czerwonego po przeobrażeniu pozostają w kolebce poczwarkowej jeszcze przez tydzień. Osobniki dorosłe zmorsznika czerwonego widywane są od czerwca aż po wrzesień. Najliczniejsze są w najgorętszych porach dnia. Chrząszcze zmorszników czerwonych widywane są przede wszystkim na kwiatach na przykład baldaszkowatych lub nawłociach, oraz krzewach jeżyn lub malin. Podczas wygrzewania się często czyszczą sobie stopy przednich nóg oraz czułki. Zmorszniki czerwone są mało płochliwe. Pozostają na powierzchniach roślin nawet w przypadku pojawienia się w ich pobliżu ludzi. Kopulacja zmorszników czerwonych odbywa się na pniakach lub martwych pniach różnych gatunków drzew iglastych zwłaszcza świerków i sosen. Przede wszystkim wybierane są pni i pniaki, które są zgrzybiałe lub wilgotne. W tych samych miejscach samice składają jaja. Ilość jaj składanych przez samice zmorsznika czerwonego jest dość spora. Może ich być nawet 700. Składane są one w szparach drewna. W pojedynczym miejscu składanych jest nie więcej niż kilka sztuk jaj. Czasami jest to tylko jedno jajo. Wrzecionowate, białe z żółtym odcieniem jaja zmorsznika czerwonego osiągają milimetr długości.

Cykl rozwojowy zmorsznika czerwonego trwa od roku do trzech lat.

Żerowanie zmorsznika czerwonego

Zmorszniki czerwone żerują na drzewach iglastych. Najczęściej są to sosny. Rzadziej zdarza się, że są to jodły, modrzewie lub świerki. Zmorsznik czerwony najczęściej widywany jest na obrzeżach leśnych dróg i polan. Pojawia się też w miejscach, w których cięte, lub w inny sposób obrabiane jest drewno. Osobniki dorosłe widywane są od czerwca do września. Najliczniej pojawiają się w lipcu oraz w sierpniu. W skrócie:

Zmorsznik czerwony atakuje tylko drewno martwe drzew iglastych,
Zmorsznik może występować w elementach domów i konstrukcji, zdarza się to zazwyczaj w zawilgoconych elementach wkopanych w ziemię,
Jest to szkodnik atakujący drewno zagrzybione i zawilgocone.

Zniszczenia dokonywane przez zmorsznika czerwonego

Zmorsznik czerwony (Stictoleptura rubra) jest groźnym szkodnikiem drewna. Niszczy pale mostowe i słupy wież triangulacyjnych. Zdarza się, że dokonuje on zniszczeń także wewnątrz budynków, ale dzieje się tak głównie w miejscach wilgotnych, które nie zostały we właściwy sposób zaizolowane przed wilgocią.

Z drugiej strony w lasach zmorsznik czerwony może być nawet pożyteczny ponieważ pomaga w rozkładzie drewna oraz jest elementem łańcucha pokarmowego.

Jak pozbyć się zmorsznika czerwonego

Zmorsznik czerwony zdecydowanie nie jest miło widziany w naszych domach. Jak jednak uchronić je przed tym owadem? Przede wszystkim warto zadbać o to, aby drewno z którego zbudowany jest nasz dom nie było poddawane działaniu wilgoci. Zresztą powinniśmy zadbać o to bez względu na to, czy mamy problemy z zmorsznikiem czerwonym. W drewnie, które nie będzie wilgotne nie rozwiną się grzyby, a tym samym nie rozwiną się w nim larwy zmorsznika czerwonego. Uchroni nas to również przed innymi gatunkami szkodników drewna żerujących w drewnie wilgotnym.

Metody zwalczanie szkodników drewna: Fumigacja – Żelowanie XILIX GEL – Metoda Mikrofalowa

Ciekawostka – nazwy łacińskie zmorsznika czerwonego

Nazwy to między innymi Leptura, Corymbia, Stictoleptura i Aredolpona. Obecnie większość źródeł uznaje Stictoleptura rubra za prawidłową łacińską nazwę tego owada, choć nazwa Corymbria rubra potrafi pojawiać się nawet w stosunkowo świeżych i renomowanych źródłach.

Fumigacja palet na eksport

Fumigacja palet na eksport jest bardzo ważnym zabiegiem pozwalającym na pozbycie się szkodników z jego wnętrza. Drewno jest materiałem bardzo często używanym w transporcie. Dotyczy to również transportu międzynarodowego. Niestety drewno bardzo często zasiedlane jest przez szkodniki drewna. W przypadku drewna stosowanego w transporcie międzynarodowym wiąże się to z ryzykiem przeniesienia znajdujących się w drewnie szkodników drewna na nowe obszary na terenie których szkodniki zaliczane do gatunku żerującego w danym kawałku drewna obecnie nie występują.

Fumigacja palet na eksport – przepisy

Aby zapobiegać zawlekaniu przez człowieka szkodników drewna na nowe terytoria przyjęty został standard ISPM 15. Zasady tego standardu regulują używanie drewnianych opakowań w handlu międzynarodowym. Za opracowane wspomnianych przepisów odpowiada IPPC działające przy FAO.

Zwalczanie szkodników w drewnie stosowanym w tym celu najczęściej określane jest jako fumigacja eksportowa palet ponieważ to właśnie palety poddawane są temu zabiegowi najczęściej. Inne popularne nazwy to fumigacja eksportowa, fumigacja międzynarodowa, fumigacja ISPM 15, fumigacja fitosanitarna lub fumigacja IPPC.

Fumigacją zazwyczaj określane jest zwalczanie szkodników drewna za pomocą gazów. Fumigacją eksportową zwyczajowo, choć niezupełnie poprawnie określa się jednak działania mające na celu spełnienie wymagań standardu ISPM 15 również wtedy, kiedy stosowane są w tym celu inne metody na przykład najpopularniejsze obecnie ogrzanie drewna do odpowiednio wysokiej temperatury.

Drewno używane do transportu międzynarodowego musi spełniać standardy ISPM 15. Z naszego artykułu dowiecie się jakie opakowania muszą być poddawane fumigacji eksportowej jakie opakowania muszą być poddawane fumigacji fitosanitarnej, jakie opakowania muszą być poddawane fumigacji ISPM 15, jak wygląda fumigacja międzynarodowa, jak wygląda fumigacja fitosanitarna, jak wygląda fumigacja ISPM 15 i jakie są skutki nieprzeprowadzenia fumigacji fitosanitarnej.

Co musi być poddawane fumigacji eksportowej?

Aby spełnić wymagania standardu ISPM 15 należy używać wyłącznie okorowanego drewna, przeprowadzić zabiegi, które zniszczą szkodniki, które mogą żerować w drewnie oraz nanieść na drewno rozpoznawalne oznaczenia. Fumigacja eksportowa obejmuje głównie palety, ale poddawane muszą jej być jej także różnego rodzaju pudła, skrzynki, szpule i bębny do nawijania kabli, drewno sztauerskie itp. Drewnem sztauerskim nazywamy drewno służące do umocowania lub zabezpieczania towaru, które nie jest z towarem na stałe związane. Palety spełniające wymagania standardu ISPM 15 bywają potocznie określane jako palety ISPM 15, palety fitosanitarne, palety IPPC, palety fumigowane, paleta ISPM 15, paleta fitosanitarna, paleta IPPClub paleta fumigowana.

Lista przedmiotów z wymogiem fumigacji na eksport

Palety drewniane
Skrzynie drewniane
Szpule z drewna
Bębny drewniane
Drewno sztauerskie
Opakowania drewniane
elementy drewniane służące do zabezpieczenia ładunku

Wymagań standardu ISPM 15 nie muszą spełniać jedynie opakowania w przypadku których prawdopodobieństwo przeniesienia szkodników jest bardzo niskie. Po pierwsze dotyczy to drewna bardzo cienkiego mającego nie więcej niż 6 milimetrów grubości. Podczas przetwarzania drewna wszystkie żerujące w nim szkodniki drewna giną. W związku z tym również przedmioty wykonane całkowicie z przetworzonego drewna, które podczas przetwarzania poddane zostały działaniu wysokiej temperatury lub ciśnienia nie muszą być poddawane fumigacji eksportowej. Dotyczy to między innymi materiałów takich jak płyty wiórowe, fornir, sklejka i OSB. Z fumigacji wyłączone są również beczki przeznczone do przechowywania alkoholi jeśli podczas produkcji poddane zostały działaniu wysokich temperatur. Ze standardu wyłączonych jest również większość opakowań ozdobnych wyprodukowanych w sposób eliminujący szkodniki drewna. Drewno sztauerskie służące do mocowania przesyłek musi spełniać te same standardy co drewno znajdujące się w samej przesyłce i w świetle przepisów traktowane jest jak część przesyłki.

Jak się przeprowadza fumigacje palet na eksport ?

Wyprodukowanie opakowania drewniane, które będzie spełniać standardy ISPM 15 składa się z trzech etapów: wytworzenia, zabiegu fumigacji międzynarodowej i znakowania.

Wykorzystanie drewna okorowanego jest podstawową zasadą ISPM 15. Jest tak ponieważ wiele gatunków szkodników drewna żeruje pomiędzy korą, a drewnem. Na drewnie spełniającym wymagania standardu ISPM 15 mogą znajdować się jedynie fragmenty drewna na tyle małe, by nie mogły się pod nimi rozwinąć szkodniki drewna okorowanego. Jeśli kora ma szerokość mniejszą od 3 centymetrów może być ona dowolnie długa. W przypadku szerszych fragmentów kory pojedyncze fragmenty nie mogą mieć powierzchni większej od 50 centymetrów kwadratowych. Istnieje wiele rodzajów zabiegów których wykonanie sprawia, że drewno spełni wymagania standardu ISPM 15. Zabiegi te to między innymi suszenie komorowe, impregnacja chemiczne, grzanie objętościowe oraz zabiegi z wykorzystaniem pary.

Obróbka termiczna palet na eksport

Szkodniki drewna są wrażliwe na bardzo wysokie temperatury. Jeśli poddamy drewno działaniu odpowiednio wysokich temperatur przez wystarczająco długi czas wszystkie zginą. Aby mieć pewność, że temperatura drewna jest odpowiednio wysoka nie obędzie się bez skorzystania z termometru.

Jak wygląda obróbka termiczna palet na eksport

Podczas obróbki termicznej drewno nie ogrzewa się jednakowo. Z tego powodu termometr powinien zostać umieszczony w najdłużej nagrzewającym się fragmencie drewna. Niestety ustalenie który to będzie fragment nie jest proste ponieważ uzależnione jest to od szeregu czynników w tym również czynników indywidualnych dla każdego fragmentu drewna na którym wykonywany jest zabieg fumigacja eksportowa palet. Na przykład każda paleta na której wykonywany jest zabieg fumigacja ISPM 15 palet ma inną wilgotność. Wartość ta będzie również inna dla każdego ze stosowanych podczas zabiegu fumigacja eksportowa palet procesów. Nawet dla poszczególnych procesów będą istniały w tej kwestii różnice uzależnione od różnych czynników. Dla przykładu przy grzaniu objętościowym zazwyczaj najchłodniejsza jest powierzchnia drewna. W przypadku grzania objętościowego drewna zamrożonego o dużych gabarytach najchłodniejszy będzie rdzeń drewna.

Najlepszym rozwiązaniem tego i innych podobnych problemów jest użycie kilku czujników temperatury. Użycie kilku czujników pozwala także na wykrycie ich awarii jeśli takowa będzie miała miejsce podczas zabiegu. Czujniki umieszczane są 30 cm od końca drewna tak, aby sięgnęły one do rdzenia drewna.

Czujniki mogą być nieskuteczne jeśli pomiar będzie zakłócony. Niestety czynników mogących zakłócić pomiar jest bardzo wiele. W drewnie często znajdują się metalowe przedmioty na przykład gwoździe. Gwoździe cechują się znacznie lepszym przewodnictwem cieplnym od drewna. Powinno to zostać uwzględnione podczas pomiarów. Temperatury z każdego zastosowanego czujnika powinny być na bieżąco monitorowane i rejestrowane. Zarejestrowane pomiary stanowić będą dowód tego, że temperatura do której podgrzano drewno była odpowiednio wysoka i utrzymywano ją wystarczająco długo.

W przypadku regularnego przeprowadzania fumigacji takich samych elementów zbudowanych w ten sam sposób w tej samej komorze możliwe jest przeprowadzanie zabiegów fumigacja fitosanitarna bez czujników jeśli testy wykazały, że przeprowadzenie zabiegów fumigacja ISPM 15 według określonej procedury zapewnia pewność, że temperatura 56°C będzie osiągalna w całym drewnie przez co najmniej pół godziny.

Komora w której będzie można przeprowadzić skuteczny zabieg fumigacja palet na eksport powinna spełniać szereg wymagań. Przede wszystkim musi być ona dobrze zaizolowana i szczelna. Szczelność oraz zaizolowanie powinny obejmować również podłogę komory wewnątrz której ma miejsce fumigacja eksportowa. W celu zapewnienia jednolitej temperatury wewnątrz komory w której obywać się będzie fumigacja fitosanitarna konieczne jest zagwarantowanie przepływu powietrza przez drewno i dookoła niego. W tym celu musi ono zostać odpowiednio załadowane, a pomiędzy drewnem powinny zostać zastosowane przekładki. W właściwym rozprowadzeniu powietrza wewnątrz komory w której będzie się odbywać fumigacja ISPM 15 pomocne będą również wentylatory.

W przeszłości fumigacja eksportowa przeprowadzana była również za pomocą mającego postać gazową bromku metylu. Obecnie jednak fumigacja międzynarodowa za pomocą tego gazu jest zakazana na terenie Unii Europejskiej.

Fumigacja palet – znak, oznakowanie drewna

Drewno, które zostało poddane zabiegom fumigacja IPPC powinno zostać odpowiednio oznakowane. Oznakowanie, które potwierdzać będzie zgodność palet ze standardem ISPM 15 składa się z symbolów, które identyfikują kraj pochodzenia drewna, producenta, a także typ zabiegu fumigacja międzynarodowa, który został zastosowany. Symbole te znane są na całym świecie. Dzięki temu łatwo można rozpoznać drewno spełniające wymagania standardu ISPM 15. Czasami zdarza się, że konieczne jest ponowne wykonanie zabiegu fumigacja międzynarodowa. W takiej sytuacji należy usunąć stare oznaczenia, a następnie nanieść nowe. Jest to obowiązkiem jeśli wymianie podlega więcej niż 1/3 drewna. Oznaczenia drewna na którym wykonano zabieg fumigacja międzynarodowa powinny być czytelne. Ich kształt jest prostokątny. Po lewej stronie umieszczane jest logo IPPC. Oddzielone jest ono od reszty znaków pionową linią. Znak obróbki umieszczany jest pod kodem producenta.

Co się dzieje z drewnem niespełniającym standardów fumigacji eksportowej?

Opakowania niespełniające wymagań standardu ISPM 15 poddawane są utylizacji. Najpopularniejsze metody utylizacji drewna nie spełniającego wymagań standardu ISPM 15 to spalenie, przetworzenie oraz głębokie zakopanie.

Ryzyko związane wysyłką palet i opakowań drewnianych na eksport

Wiele szkodników drewna występuje obecnie daleko poza swoim pierwotnym obszarem występowania. Na przykład spuszczel pospolity, który pierwotnie występował w okolicach gór Atlas obecnie występuje w większości terenów świata o umiarkowanym klimacie w tym również tych, które zlokalizowane są na półkuli południowej. W Polsce jest on obecnie najpoważniejszym szkodnikiem drewna w budynkach. Węgorek sosnowiec żerujący na sosnach i innych drzewach iglastych początkowo występował wyłącznie w Japonii. Wraz z importowanym drewnem trafił do Portugali i Ameryki Północnej. Kołatek domowy wywodzi się z Europy. Został z niej zawleczony do Ameryki Północnej, południowej Afryki, Australii i Nowej Zelandii. Tykotek pstry początkowo występował jedynie na terenie Europy. Obecnie występuje jednak również na terenie Ameryki północnej, północnej Afryki, a nawet Nowej Kaledonii.

Za przeniesienie na nowe obszary występowania wymienionych szkodników drewna jak również za przeniesienie wielu innych gatunków szkodników drewna odpowiada przede wszystkim człowiek, który przetransportował je razem z drewnem w który żerowały. Szkodniki drewna mogą przedostawać się na nowe obszary również bez pomocy człowieka. Dotyczy to jednak głównie obszarów zlokalizowanych w pobliżu miejsc ich zwykłego występowania. W takim przypadku zwiększanie się zasięgu ich występowania jest jednak bardzo wolne. Przedostanie się ich na inne kontynenty tak jak udało się to dzięki nam spuszczelowi pospolitemu węgorkowi jest już dużo trudniejsze. Na przykład wspomniany już węgorek, który w 1999 roku znaleziony został na terenie Portugalii dopiero po upływie 9 lat odnaleziony został na terenie sąsiadującej z nią Hiszpanii.

Preparat na korniki – Skuteczny XILIX GEL

Na Polskim rynku istnieje szereg środków na korniki, które określane są mianem preparatów na korniki (preparat na korniki). Ale jak rozpoznać ten który jest naprawdę skuteczny i zwalczy szkodniki drewna? Czy powinien być to środek w postaci gazu czy też zwykły popularny impregnat do drewna?

Jak wybrać skuteczny preparat na szkodniki?

Dobry środek na korniki powinien zawierać w sobie czynnik, który pozwala zwalczyć wszystkie stadia rozwojowe owadów z zarażonego materiału. Niestety większość środków dostępnym w marketach takich czynników nie posiada a działają one tylko w nieznacznym stopniu. Przykładek skutecznego zwalczania korników jest zastosowanie gazu (fosforowodór PH3) lub preparatu na korniki XILIX GEL, który charakteryzuje wysoka skuteczność.

Środek na korniki – XILIX GEL

Jednym ze skutecznych preparatów na szkodniki drewna jest XILIX GEL, który posiada wiele zalet. Środek ten jest wydajny oraz bezpieczny dla zdrowia i otoczenia a ponadto doskonale penetruje drewno. Preparat ten dzięki swoim tikostropowym właściwościom i może wnikać w drewno nawet do 10 cm.

Jak preparat na korniki zwalcza owady?

XILIX GEL w swoim składzie posiada permetrynę, która jest zabójczym środkiem dla każdego stadia rozwojowego owadów. Ponadto preparat jakim jest XILIX GEL nie tylko zwalcza szkodniki ale także zabezpiecza drewno na wypadek kolejnej próby wtargnięcia w nie szkodników.

Gdzie można kupić preparat na korniki XILIX GEL?

Środek na korniki jakim jest XILIX GEL jest dostępny tylko dla profesjonalnych firm a zabiegi z jego użyciem mogą być wykonywane tylko przez takie firmy. Jeśli jesteś zainteresowany wykonaniem zabiegu zwalczania i impregnacji drewna za pomocą XILIX GEL’u skontaktuj się z naszą firmą.

CORNECO – Skuteczne zwalczanie szkodników drewna
Tel.: +48 533 351 157, email: [email protected]

Rzemlik dziesięcioplamkowy – Morfologia, występowanie i zwalczanie drewnojada

Czym jest Rzemlik dziesięcioplamkowy?

Rzemlik dziesięcioplamkowy () znany również jako rzemlik punktowany jest szkodnikiem drewna z rodziny kózkowatych.

Występowanie rzemlika dziesięcioplamkowego

Rzemlik dziesięcioplamkowy występuje na terenie środkowej i północnej Europy, północnej Afryki, Kaukazu, Zakaukazia. Na wschodzie zasięg jego występowania sięga przez Syberię aż po Morza Japońskie i Ochockie. Na terenie Polski rzemlik dziesięcioplamkowy pojawia się w całym kraju z wyjątkiem wysokich gór. W niektórych rejonach ten drewnożerny owad występuje dość licznie. Ten drewnożerny robak pojawia się zwłaszcza w zadrzewieniach miejskich, młodnikach osikowych i lasach iglastych. Rzemlik dziesięcioplamkowy jest dość pospolitym owadem. Mimo to ten drewnojad widywany jest dość rzadko ponieważ prowadzi głównie nocny tryb życia.

Żerowanie rzemlika dziesięcioplamkowego – jakie drewno atakuje?

Rzemliki dziesięcioplamkowe rozwijają się przede wszystkim w osikach. Poza nimi żerują również w innych gatunkach wierzb i jarzębinach. Opadają zlokalizowane w słabo nasłonecznionych miejscach drzewa martwe, obumierające i osłabione, ale jednocześnie mające stosunkowo świeże łyko, których średnica nie przekracza 40 centymetrów. Rzemliki dziesięcioplamkowe żerują również w drzewach złamanych, powalonych i świeżo ściętych.

Jak wygląda rzemlik dziesięcioplamkowy – morfologia drewnojada

Osobniki dorosłe rzemlika dziesięcioplamkowego mają od 12 do 21 milimetrów długości. Ich ciała są walcowate i wydłużone. Głowa rzemlika dziesięcioplamkowego skierowana jest w dół. Przedplecze jest równoległoboczne i kwadratowe w zarysie. Na wierzchołku jest ono zaokrąglone. Czarne ciało rzemlika dziesięcioplamkowego pokryte jest białoszarawymi i żółtawozielonymi, krótkimi włoskami. Czułki samców sięgają aż do końca pokryw. Czułki samic są minimalnie krótsze. Na przedpleczu rzemlika dziesięcioplamkowego znajduje się osiem czarnych, nie owłosionych plam. Pokrywy tego drewnożernego owada gęsto pokryte są szarymi lub żółtozielonymi włosami. Na każdej z pokryw tego drewnojada znajduje się po pięć czarnych, ułożonych w szereg plam. Odległość pomiędzy plamami drugą i trzecią jest wyraźnie mniejsza niż pomiędzy pozostałymi. Od początku do połowy długości każdej z pokryw biegnie podłużny pasek. Czarne plamki znajdują się również na przedpleczu.

Pod względem wyglądu rzemliki punktowane przypominają żerującego na lipach rzemlika ósmaczka (S. osmopunctata) i żerującego na wiązach rzemlika wiązowca (S. punctata)

Rozmnażanie się i rozwój rzemlika dziesięcioplamkowego

Osobniki dorosłe rzemlika dziesięcioplamkowego pojawiają się od czerwca do sierpnia. Sporadycznie widywane są również na początku września. Najczęściej spotykane są one w koronach drzew w których te drewnojady odbywają żer dojrzewający. Podczas żeru dojrzewającego rzemliki dziesięcioplamkowe obgryzają korę młodych pędów lub wygryzają koliste otwory w liściach osiki. Bywają także widywane na sągach osikowych i materiale lęgowym. Po kopulacji samice pojedynczo składają jaja w szczelinach kory.

Białe jaja rzemlika dziesięcioplamkowego mają 1 milimetr szerokości i 3,5 milimetra długości.

Ciało larw rzemlika dziesiecioplamkowego jest silnie owłosione i wydłużone. Ma ono do 33 milimetrów długości. Przednia część przedplecza rzemlika punktowanego jest słabo pomarszczona i błyszcząca. W tylnej części przedplecze rzemlika punktowanego pokryte jest drobnymi ziarenkami tworzącymi drobne wcięcia na przednich kątach zewnętrznych. Grzbietowe poduszki ruchowe rzemlika punktowanego mają owalny kształt. W swojej środkowej części przecięte są one przez podłużną bruzdę. Po wylęgnięciu larwy rzemlika punktowanego początkowo żerują w powierzchniowej warstwie drewna. Następnie przechodzą one do łyka i kambium. Żerowanie larw rzemlika punktowanego pod korą trwa aż do drugiego roku życia. W tym czasie larwy rzemlika punktowanego drążą taśmowate, wypełnione brunatnymi trocinkami chodniki, których szerokość wynosi do 19 milimetrów. Ostatni z odcinków tego chodnika wypełniony jest białymi wiórkami. Pod koniec września larwy rzemlika punktowanego wgryzają się w głąb drewna przez owalny otwór mający 5 x 9 milimetrów. Tam, na głębokości około 2 milimetrów te drewnożerne owady sporządzają mającą hakowaty kształt kolebkę poczwarkową wewnątrz której spędzają zimę.

Przepoczwarzenie rzemlika punktowanego odbywa się wiosną następnego roku. Kremowe poczwarki osiągają od 15 do 20 milimetrów długości. Na przedniej krawędzi przedplecza poczwarki rzemlika dziesięcioplamkowego znajdują się kolce. U samic są one ustawione rzadko, a u samców gęsto.

Osobniki dorosłe rzemlika punktowanego opuszczają drewno poprzez koliste otwory wylotowe mające 5 x 6 milimetrów szerokości.

Długość cyklu rozwojowego rzemlika punktowanego uzależniona jest od warunków zewnętrznych. Najczęściej trwa on dwa lata. W sprzyjających warunkach może on skrócić się do zaledwie roku, a w niesprzyjających wydłużyć do trzech lat.

Jakie szkody powoduje rzemlik dziesięcioplamkowy.

Rzemlik dziesięcioplamkowy to groźny szkodnik wtórny powodujący uszkodzenia drewna. Lokalnie zwłaszcza na terenie upraw osikowych i zadrzewień miejskich może on występować licznie i powodować duże szkody.

Zwalczanie rzemlika dziesięcioplamkowego.

Zwalczanie rzemlika dziesięcioplamkowego polega na usuwaniu zasiedlonych przez larwy drzew przed przekształceniem się larw rzemlika punktowanego w osobniki dorosłe.

Średzinka czteroplamkowa – czym jest i skąd się bierze?

Średzinka czteroplamkowa (Mesosa curculionoides) znana również jako sośnica jest szkodnikiem drewna z rodziny kózkowatych.

Występowanie średzinki czteroplamkowej

Średzinka czteroplamkowa występuje na terenie Europy. Jej zasięg występowania na naszym kontynencie rozciąga się od wybrzeży Morza Śródziemnego aż po południową Szwecję. Na wschodzie zasięg występowania średzinki czteroplamkowej sięga aż do Uralu. Poza Europą średzinka czteroplamkowa występuje również na terenie północnej Afryki, Kaukazu, Zakaukazia, Azji Mniejszej, Syrii i północnego Iranu. W Polsce ten drewnożerny owad występuje na terenie całego kraju za równo na terenach nizinnych jak i na pogórzu. Ten żerujący w drewnie robak szczególnie liczny jest w lasach dębowych.

Rozmnażanie się i rozwój średzinki czteroplamkowej

Średzinka czteroplamkowa rozwija się w różnych gatunkach drzew liściastych i owocowych. Jeśli chodzi o drzewa liściaste są to dęby, klony, olsze, robinie, wierzby, wiązy, orzechy włoskie, lipy, buki i graby. Jeśli chodzi o drzewa owocowe to są to głównie śliwy, wiśnie i jabłonie. Żerowanie średzinki czteroplamkowej odbywa się w martwych lub obumierających drzewach mających co najmniej 8 centymetrów średnicy. Średzinka czteroplamkowa żeruje także w drzewach powalonych, złamanych i świeżo ściętych oraz w mających co najmniej 3 centymetry średnicy gałęziach. Ten drewnożerny owad najczęściej żeruje w dobrze nasłonecznionych drzewostanach w średnim wieku.

Jak wygląda średzinka czteroplamkowa.

Osobniki dorosłe średzinki czteroplamkowej są czarne i gęsto owłosione. Ich ciała mają od 8 do 18 milimetrów długości. Na przedpleczu średzinki czteroplamkowej znajdują się cztery aksamitnoczarne plamy o żółtych obrzeżach. Plamy te układają się w kształt kwadratu. Po dwie podobnie ubarwione plamy znajdują się na pokrywach średzinki czteroplamkowej. Czułki samic tego drewnożernego owada są równie długie co ich ciała, a czułki samców o 1/3 dłuższe od długości ich ciał.

Larwy średzinki czteroplamkowej mają do 27 milimetrów długości. Na przedniej krawędzi ich czoła znajdują się krótkie i rzadkie bruzdki. Po obu stronach niewielkiego kolca zlokalizowanego na ostatnim segmencie odwłoka znajdują się po trzy szczecinki.

Rozmnażanie się i rozwój średzinki czteroplamkowej.

Osobniki dorosłe średzinki czteroplamkowej pojawiają się od maja do lipca. Jaja składane są przez nie w szparach kory. Larwy średzinki czteroplamkowej żerują w powierzchniowych warstwach bielu w których wygryzają one nieregularne, podłużne chodniki. Chodniki te osiągają do 30 centymetrów długości. Ich szerokość rośnie wraz z szerokością larwy aż do 10-15 milimetrów pod koniec tych chodników.

Przepoczwarzenie larw średzinki czteroplamkowej odbywa się w mającej hakowaty kształt wydrążonej w drewnie kolebce poczwarkowej. Czasami zdarza się, że kolebki te znajdują się nie w drewnie, lecz między korą a drewnem lub nawet w samej korze. Stadium poczwarki średzinki czteroplamkowej trwa około 20 dni. Osobniki dorosłe wylęgają się z kolebek poczwarkowych latem lub jesienią, ale opuszczają drewno dopiero wiosną po przezimowaniu poprzez mające 5 milimetrów średnicy otwory wylotowe. Rozwój średzinki czteroplamkowej trwa od dwóch do trzech lat.

Szkody wyrządzane przez średzinkę czteroplamkową

Średzinka czteroplamkowa dobija drzewa obumierające lub osłabione. Na szczęście drewno uzyskane z drzew w których żerowała średzinka czteroplamkowa zazwyczaj nadaje się do dalszego użytku.

Średzinka mglista – szkodnik drewna żeruje w olchach i dębach

Występowanie średzinki mglistej

Średzinka mglista powszechnie występuje na terenie Europy. Zasięg jej występowania na naszym kontynencie rozciąga się od Wysp Brytyjskich przez Danię i południową Szwecję aż do południowego Uralu. Południowy zasięg występowania średzinki mglistej sięga aż do Morza Śródziemnego.

Poza Europą średzinka mglista występuje na terenie północnej Afryki, Kaukazu, Zakaukazia, oraz Azji Mniejszej. W Polsce średzinka mglista pojawia się w lasach liściastych i zadrzewieniach miejskich znajdujących się na terenie całego kraju z wyjątkiem wysokich gór.

Żerowanie średzinki mglistej

Średzinka mglista najczęściej żeruje w olchach i dębach. Poza nimi ten drewnożerny owad żeruje również w wielu innych gatunkach drzew liściastych takich jak graby, klony, lipy, olsze, brzozy, leszczyny, morwy, robinie, orzechy włoskie, wiązy, topole, wierzby, kruszyny i bezy lilak. Średzinki mgliste żerują również w drzewach owocowych takich jak śliwy, dzikie grusze, jabłonie, wiśnie i czereśnie. Średzinka mglista opada głównie drzewa obumierające, osłabione lub martwe. Żeruje też w mających od 3 do 13 centymetrów średnicy gałęziach i konarach leżących na ściółce lub znajdujących się w koronach drzew.

Morfologia owada, czyli jak wygląda średzinka mglista

Osobniki dorosłe średzinki mglistej mają od 7,5 do 16 milimetrów długości. Górna część ich ciał jest szaro, plamiście owłosiona oraz rdzawobrunatna. Na przedpleczu oraz głowie średzinki mglistej znajduje się kilka czarnych, podłużnych pasków. Na środku pokrywy znajduje się szaro owłosiona, szeroka przepaska, która przerwana jest na szwie. Czułki samców sięgają poza tylną krawędź pokryw. Czułki samic żerdzianki mglistej są wyraźnie krótsze od czułek samców.

Larwy średzinki mglistej mają wydłużone, białawe i lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie ciała. Osiągają one do 30 milimetrów długości. Na przedniej krawędzi czoła larwy średzinki mglistej znajdują się długie i gęste bruzdki. Po obu stronach niewielkiego kolca na ostatnim segmencie odwłokowym 5 szczecinek.

Poczwarki średzinki mglistej mają od 9 do 16 milimetrów długości. Charakterystyczną cechą poczwarek średzinki mglistej są proste, mocne kolce, których osiem znajduje się na ostatnim segmencie odwłokowym.

Średzinka mglista może być mylona z bardzo do niej podobnymi gatunkami Aegomorphus obscurior i Mesosa myops.

Rozmnażanie się i rozwój średzinki mglistej

Osobniki dorosłe średzinki mglistej pojawiają się od kwietnia do sierpnia, ale najliczniejsze są one w czerwcu. Pojawiają się głównie na strzałach oraz gałęziach drzew żywicielskich. Zauważenie osobników dorosłych średzinki mglistej jest dość trudne ponieważ mają one maskujące zabarwienie.

Jaja składane są przez samice średzinki mglistej w szparach kory. Po wylęgnięciu się larwy tego drewnożernego owada początkowo żerują w kambium i łyku w których wygryzają one podłużne chodniki mające od 5 do 6 milimetrów szerokości. Chodniki te wypełnione są przez te drewnożerne robaki brunatnymi, ubitymi trocinkami. Później drewnożerne larwy zaczynają wygryzać płytkie chodniki w powierzchniowych warstwach drewna. Krawędzie tych chodników są łagodnie zaokrąglone.

W końcowej części chodniki drążone przez te robaki w drewnie placowato się rozszerzają. Na dnie tych placowatych chodników znajduje się owalny, płaski otwór o średnicy mającej 5 na 7 milimetrów. Otwór ten prowadzi do wnętrza mającej hakowaty kształt kolebki poczwarkowej. Kolebka ta ma wymiary wynoszące 32 na 10 milimetrów. Sięga ona do głębokości wynoszącej 25 milimetrów w głąb drewna. W przypadku cieńszych gałęzi kolebki poczwarkowe mogą sięgać aż do rdzenia. Przepoczwarzenie larw ma miejsce pod koniec lata. Po wylegnięciu się osobniki dorosłe wygryzają w korze koliste otwory mające 5 milimetrów średnicy. Cały cykl rozwojowy średzinki mglistej trwa od dwóch do trzech lat.

Jak szkody jest w stanie wyrządzić średzinka mglista

Średzinka mglista jest szkodnikiem wtórnym. Dobija on drzewa obumierające i osłabione. Lokalnie zdarza się, że średzinki mgliste pojawiają się licznie. Dotyczy to zwłaszcza sadów owocowych oraz zadrzewień dębowych i miejskich. Średzinki mgliste mogą zasiedlać także drzewa żywe w których powodują powstawanie suchoczubów.

Na szczęście uszkodzenia drewna powodowane przez średzinkę mglistą nie są poważne i koncentrują się w częściach drewna, które podczas jego obróbki trafiają do odpadów. Zapobieganie szkodom powodowanym przez średzinkę mglistą polega na przestrzeganiu zasad higieny lasu.