Archiwa tagu: corneco

rzemlik dziesięcioplamkowy drewnojad

Rzemlik dziesięcioplamkowy – Morfologia, występowanie i zwalczanie drewnojada

Czym jest Rzemlik dziesięcioplamkowy? 

Rzemlik dziesięcioplamkowy () znany również jako rzemlik punktowany jest szkodnikiem drewna z rodziny kózkowatych.

Występowanie rzemlika dziesięcioplamkowego

Rzemlik dziesięcioplamkowy występuje na terenie środkowej i północnej Europy, północnej Afryki, Kaukazu, Zakaukazia. Na wschodzie zasięg jego występowania sięga przez Syberię aż po Morza Japońskie i Ochockie. Na terenie Polski rzemlik dziesięcioplamkowy pojawia się w całym kraju z wyjątkiem wysokich gór. W niektórych rejonach ten drewnożerny owad występuje dość licznie. Ten drewnożerny robak pojawia się zwłaszcza w zadrzewieniach miejskich, młodnikach osikowych i lasach iglastych. Rzemlik dziesięcioplamkowy jest dość pospolitym owadem. Mimo to ten drewnojad widywany jest dość rzadko ponieważ prowadzi głównie nocny tryb życia.

Żerowanie rzemlika dziesięcioplamkowego – jakie drewno atakuje?

Rzemliki dziesięcioplamkowe rozwijają się przede wszystkim w osikach. Poza nimi żerują również w innych gatunkach wierzb i jarzębinach. Opadają zlokalizowane w słabo nasłonecznionych miejscach drzewa martwe, obumierające i osłabione, ale jednocześnie mające stosunkowo świeże łyko, których średnica nie przekracza 40 centymetrów. Rzemliki dziesięcioplamkowe żerują również w drzewach złamanych, powalonych i świeżo ściętych.

zwalczanie drewnojadów

Jak wygląda rzemlik dziesięcioplamkowy – morfologia drewnojada

Osobniki dorosłe rzemlika dziesięcioplamkowego mają od 12 do 21 milimetrów długości. Ich ciała są walcowate i wydłużone. Głowa rzemlika dziesięcioplamkowego skierowana jest w dół. Przedplecze jest równoległoboczne i kwadratowe w zarysie. Na wierzchołku jest ono zaokrąglone. Czarne ciało rzemlika dziesięcioplamkowego pokryte jest białoszarawymi i żółtawozielonymi, krótkimi włoskami.  Czułki samców sięgają aż do końca pokryw. Czułki samic są minimalnie krótsze. Na przedpleczu rzemlika dziesięcioplamkowego znajduje się osiem czarnych, nie owłosionych plam. Pokrywy tego drewnożernego owada gęsto pokryte są szarymi lub żółtozielonymi włosami. Na każdej z pokryw tego drewnojada znajduje się po pięć czarnych, ułożonych w szereg plam. Odległość pomiędzy plamami drugą i trzecią jest wyraźnie mniejsza niż pomiędzy pozostałymi. Od początku do połowy długości każdej z pokryw biegnie podłużny pasek. Czarne plamki znajdują się również na przedpleczu.

Pod względem wyglądu rzemliki punktowane przypominają żerującego na lipach rzemlika ósmaczka (S. osmopunctata) i żerującego na wiązach rzemlika wiązowca (S. punctata)

Rozmnażanie się i rozwój rzemlika dziesięcioplamkowego

Osobniki dorosłe rzemlika dziesięcioplamkowego pojawiają się od czerwca do sierpnia. Sporadycznie widywane są również na początku września. Najczęściej spotykane są one w koronach drzew w których te drewnojady odbywają żer dojrzewający. Podczas żeru dojrzewającego rzemliki dziesięcioplamkowe obgryzają korę młodych pędów lub wygryzają koliste otwory w liściach osiki. Bywają także widywane na sągach osikowych i materiale lęgowym. Po kopulacji samice pojedynczo składają jaja w szczelinach kory.

Białe jaja rzemlika dziesięcioplamkowego mają 1 milimetr szerokości i 3,5 milimetra długości.

Ciało larw rzemlika dziesiecioplamkowego jest silnie owłosione i wydłużone. Ma ono do 33 milimetrów długości. Przednia część przedplecza rzemlika punktowanego jest słabo pomarszczona i błyszcząca. W tylnej części przedplecze rzemlika punktowanego pokryte jest drobnymi ziarenkami tworzącymi drobne wcięcia na przednich kątach zewnętrznych. Grzbietowe poduszki ruchowe rzemlika punktowanego mają owalny kształt. W swojej środkowej części przecięte są one przez podłużną bruzdę. Po wylęgnięciu larwy rzemlika punktowanego początkowo żerują w powierzchniowej warstwie drewna. Następnie przechodzą one do łyka i kambium. Żerowanie larw rzemlika punktowanego pod korą trwa aż do drugiego roku życia. W tym czasie larwy rzemlika punktowanego drążą taśmowate, wypełnione brunatnymi trocinkami chodniki, których szerokość wynosi do 19 milimetrów. Ostatni z odcinków tego chodnika wypełniony jest białymi wiórkami. Pod koniec września larwy rzemlika punktowanego wgryzają się w głąb drewna przez owalny otwór mający 5 x 9 milimetrów. Tam, na głębokości około 2 milimetrów te drewnożerne owady sporządzają mającą hakowaty kształt kolebkę poczwarkową wewnątrz której spędzają zimę.

Przepoczwarzenie rzemlika punktowanego odbywa się wiosną następnego roku. Kremowe poczwarki osiągają od 15 do 20 milimetrów długości. Na przedniej krawędzi przedplecza poczwarki rzemlika dziesięcioplamkowego znajdują się kolce. U samic są one ustawione rzadko, a u samców gęsto.

Osobniki dorosłe rzemlika punktowanego opuszczają drewno poprzez koliste otwory wylotowe mające 5 x 6 milimetrów szerokości.

Długość cyklu rozwojowego rzemlika punktowanego uzależniona jest od warunków zewnętrznych. Najczęściej trwa on dwa lata. W sprzyjających warunkach może on skrócić się do zaledwie roku, a w niesprzyjających wydłużyć do trzech lat.

Jakie szkody powoduje rzemlik dziesięcioplamkowy.

Rzemlik dziesięcioplamkowy to groźny szkodnik wtórny powodujący uszkodzenia drewna. Lokalnie zwłaszcza na terenie upraw osikowych i zadrzewień miejskich może on występować licznie i powodować duże szkody.

Zwalczanie rzemlika dziesięcioplamkowego.

Zwalczanie rzemlika dziesięcioplamkowego polega na usuwaniu zasiedlonych przez larwy drzew przed przekształceniem się larw rzemlika punktowanego w osobniki dorosłe.

 

Sredzinka czteroplamkowa

Średzinka czteroplamkowa – czym jest i skąd się bierze?

Średzinka czteroplamkowa (Mesosa curculionoides) znana również jako sośnica jest szkodnikiem drewna z rodziny kózkowatych.

Występowanie średzinki czteroplamkowej

Średzinka czteroplamkowa występuje na terenie Europy. Jej zasięg występowania na naszym kontynencie rozciąga się od wybrzeży Morza Śródziemnego aż po południową Szwecję. Na wschodzie zasięg występowania średzinki czteroplamkowej sięga aż do Uralu. Poza Europą średzinka czteroplamkowa występuje również na terenie północnej Afryki, Kaukazu, Zakaukazia, Azji Mniejszej, Syrii i północnego Iranu. W Polsce ten drewnożerny owad występuje na terenie całego kraju za równo na terenach nizinnych jak i na pogórzu. Ten żerujący w drewnie robak szczególnie liczny jest w lasach dębowych.

Rozmnażanie się i rozwój średzinki czteroplamkowej

Średzinka czteroplamkowa rozwija się w różnych gatunkach drzew liściastych i owocowych. Jeśli chodzi o drzewa liściaste są to dęby, klony, olsze, robinie, wierzby, wiązy, orzechy włoskie, lipy, buki i graby. Jeśli chodzi o drzewa owocowe to są to głównie śliwy, wiśnie i jabłonie. Żerowanie średzinki czteroplamkowej odbywa się w martwych lub obumierających drzewach mających co najmniej 8 centymetrów średnicy. Średzinka czteroplamkowa żeruje także w drzewach powalonych, złamanych i świeżo ściętych oraz w mających co najmniej 3 centymetry średnicy gałęziach. Ten drewnożerny owad najczęściej żeruje w dobrze nasłonecznionych drzewostanach w średnim wieku.

Jak wygląda średzinka czteroplamkowa.

Osobniki dorosłe średzinki czteroplamkowej są czarne i gęsto owłosione. Ich ciała mają od 8 do 18 milimetrów długości. Na przedpleczu średzinki czteroplamkowej znajdują się cztery aksamitnoczarne plamy o żółtych obrzeżach. Plamy te układają się w kształt kwadratu. Po dwie podobnie ubarwione plamy znajdują się na pokrywach średzinki czteroplamkowej. Czułki samic tego drewnożernego owada są równie długie co ich ciała, a czułki samców o 1/3 dłuższe od długości ich ciał.

Larwy średzinki czteroplamkowej mają do 27 milimetrów długości. Na przedniej krawędzi ich czoła znajdują się krótkie i rzadkie bruzdki. Po obu stronach niewielkiego kolca zlokalizowanego na ostatnim segmencie odwłoka znajdują się po trzy szczecinki.

Rozmnażanie się i rozwój średzinki czteroplamkowej.

Osobniki dorosłe średzinki czteroplamkowej pojawiają się od maja do lipca. Jaja składane są przez nie w szparach kory. Larwy średzinki czteroplamkowej żerują w powierzchniowych warstwach bielu w których wygryzają one nieregularne, podłużne chodniki. Chodniki te osiągają do 30 centymetrów długości. Ich szerokość rośnie wraz z szerokością larwy aż do 10-15 milimetrów pod koniec tych chodników.

Przepoczwarzenie larw średzinki czteroplamkowej odbywa się w mającej hakowaty kształt wydrążonej w drewnie kolebce poczwarkowej. Czasami zdarza się, że kolebki te znajdują się nie w drewnie, lecz między korą a drewnem lub nawet w samej korze. Stadium poczwarki średzinki czteroplamkowej trwa około 20 dni. Osobniki dorosłe wylęgają się z kolebek poczwarkowych latem lub jesienią, ale opuszczają drewno dopiero wiosną po przezimowaniu poprzez mające 5 milimetrów średnicy otwory wylotowe. Rozwój średzinki czteroplamkowej trwa od dwóch do trzech lat.

Szkody wyrządzane przez średzinkę czteroplamkową

Średzinka czteroplamkowa dobija drzewa obumierające lub osłabione. Na szczęście drewno uzyskane z drzew w których żerowała średzinka czteroplamkowa zazwyczaj nadaje się do dalszego użytku.

Żerdzianka krawiec – czym jest, jak się pozbyć

Żerdzianka krawiec – co to jest?

Żerdzianka krawiec  (Monochamus sartor) jest występującym w borach szpilkowych szkodnikiem drewna z rodziny kózkowatych.

Występowanie żerdzianki krawiec

Żerdzianka krawiec występuje na terenie wielu państw Europejskich. Teren jej występowania rozciąga się od wschodniej Francji przez Szwajcarię, północne Włochy, Bośnie i Rumunię aż do przykarpackiej Ukrainy i innych państw środkowej Europy. Żerdzianka krawiec bywała również zawlekana do Danii, Anglii i Finlandii.

Zasięg występowania żerdzianki krawiec odpowiada południowo-zachodniemu zasięgowi występowania świerka będącego najważniejszą rośliną żywicielską larw żerdzianki krawiec. Żerdzianka krawiec najczęściej występuje w górach aż do wysokości wynoszącej 1800 metrów nad poziomem morza. Na terenie Polski żerdzianka krawiec najliczniejsza jest w południowej części kraju w tym zwłaszcza na terenach górskich i na pogórzu.

Żerowanie żerdzianki krawiec

Na terenie Polski żerdzianka krawiec żeruje głównie w świerku pospolitym. Może żerować również w innych gatunkach świerków, a także choć głównie poza Polską w jodłach, sosnach, limbach i modrzewiach. Żerdzianka krawiec żeruje głównie w drzewach uszkodzonych, osłabionych, obumierających, wiatrołomach, wiatrowałach, śniegowałach oraz w nieokorowanych drzewach świeżo ściętych. Żerdzianka krawiec najczęściej pojawia się w drzewostanach nieco starszych znajdujących się w nasłonecznionych miejscach, które już zostały osłabione przez opieńkę lub pożar. Najczęściej pojawia się w grubych drzewach o średnicy wynoszącej 30 centymetrów.

Jak wygląda żerdzianka krawiec

Osobniki dorosłe żerdzianki krawiec maja od 15 do 37 milimetrów długości. Są one czarne. Na pokrywach żerdzianki krawiec w odległości 1/3 od ich nasady znajdują się głębokie poprzeczne wgniecenia, które są dobrze widoczne od tyłu. Tarczka żerdzianki krawiec jest krótko i równomiernie owłosiona. Pokrywy na wierzchołku są dość grubo urzeźbione. W przeciwieństwie do blisko z nią spokrewnionej żerdzianki urussowa na pokrywach żerdzianki krawiec nie ma wyraźnego zagęszczenia jasnych włosków. Czułki samic żerdzianki krawiec są nieco dłuższe od ich ciał. Od trzeciego członu są one białawo-szaro obrączkowane. Czarne czułki samców żerdzianki krawiec są dwukrotnie dłuższe od ich ciał. Jaja żerdzianki krawiec są owalne. Mają od 4,6 do 5,4 milimetra długości. Ich skorupka jest niewyraźnie siatkowana.

Larwy żerdzianki krawiec osiągają do 60 milimetrów długości. Szerokość głowy żerdzianki krawiec jest nieco mniejsza od jej długości. Na nasadzie przedplecza znajdują się podłużne bruzdki. Na brzusznych poduszkach ruchowych segmentów odwłokowych znajdują się bardzo niewielkie niemniej wyraźnie widoczne kolce. Białawe poczwarki żerdzianki krawiec osiągają od 15 do 38 milimetrów długości. Ich czułki są spiralnie zwinięte na spodniej stronie ciała. U samic żerdzianki krawiec są one zwinięte dwa razy, a u samców 4 razy.

Rozmnażanie się i rozwój żerdzianki krawiec

Osobniki dorosłe żerdzianki krawiec pojawiają się od czerwca do sierpnia. Szczególnie licznie pojawiają się one kiedy jest słonecznie. Najczęściej widywane są one na stosach drewna oraz na drzewach w którym będą rozwijać się larwy. Kopulacja podobnie jak jest to w przypadku blisko spokrewnionej z żerdzianką krawiec żerdzianką sosnowiec poprzedzony jest żerem regeneracyjnym. Żer ten odbywa się w koronach świerków. Podczas żeru regeneracyjnego żerdzianki krawiec płatowo obgryzają korę lub obrączkują drobne gałązki. Na wierzchołkowych partiach strzał i grubszych gałęziach obgryzają również kambium i łyko. Po kopulacji samice składają jaja pojedynczo lub rzadziej w grupach.

Umieszczają je w charakterystycznych nacięciach, które wygryzają w korze za pomocą żuwaczek, a następnie poszerzają za pomocą pokładełka. Larwy żerdzianki krawiec wylęgają się z jaj po upływie od 10 do 14 dni. Larwy żerdzianki krawiec wygryzają w kambium, łyku, wierzchnich warstwach drewna i korze placowate chodniki o nieregularnym kształcie. Początkowo chodniki te zapełniane są przez larwy żerdzianki krawiec brunatną mączką, a następnie białymi wiórkami. Po trwający około miesiąca żerowaniu larwy żerdzianki krawiec wgryzają się w drewno poprzez eliptyczny otwór mający wymiary wynoszące od 4 do 5 na od 9 do 13 milimetrów.

Następnie wygryzają one mający łukowaty kształt chodnik szeroki na 18 milimetrów. Chodnik ten sięga w głąb drewna aż do głębokości wynoszącej 14 centymetrów. W chodniku tym znajdują się białe, luźne wiórki. Wiórki te regularnie usuwane są przez larwy do placowatego chodnika znajdującego się pod korą, a później na zewnątrz kory przez znajdujący się w niej otwór. Chodnik zakończony jest kolebką poczwarkową. Po wylęgnięciu się z kolebki poczwarkowej osobniki dorosłe żerdzianki krawiec wygryzają się z drewna poprzez kolisty otwór wylotowy mający średnicę wynoszącą od 7,5 do 10 milimetrów. Cykl rozwojowy żerdzianki krawiec trwa od roku do dwóch. Najczęściej jest to jednak rok, a dwuletni cykl rozwojowy występuje głównie w trudnych warunkach klimatycznych w tym zwłaszcza w górach.

Szkody wyrządzane przez żerdziankę krawiec

Żerdzianka krawiec to groźny szkodnik wtórny świerków. Szkody, które wyrządza nierzadko są rozległe i poważne. Szczególnie duże są one w drzewostanach górskich, które zostały uszkodzone lub osłabione przez wiatr, śnieg, foliofagi lub opieńkę. Szkody wyrządzane są za równo przez larwy żerdzianki krawiec jak i osobniki dorosłe. Larwy uszkadzają kambium i łyko. Osobniki dorosłe uszkadzają gałęzie podczas żeru regeneracyjnego. Prawdopodobnie żywią się również sokiem zranionych drzew. Żerdzianka krawiec to jeden z najgroźniejszych szkodników drewna powodujący znaczne obniżenie jego wartości użytkowej.

Zapobieganie szkodom wyrządzanym przez żerdziankę krawiec.

Zapobieganie szkodom, które wyrządzane są przez żerdziankę krawiec polega na przestrzeganiu reguł higieny sanitarnej lasu. Podstawową metodą zwalczania żerdzianki krawiec jest korowanie i usuwanie zasiedlonych przez nią drzew, które przeprowadzane jest wczesną jesienią, a także wykładanie drzew pułapkowych z gałęziami. Drzewa pułapkowe korowane są po upływie miesiąca od kulminacji rójki. Drobne gałęzie usuwane są lub spalane w okresie zimowym.

bogatek spiżowy szkodnik drewna

Bogatek spiżowy – gdzie występuje i co niszczy

Występowanie – gdzie można spotkać bogatka spiżowego

Bogatek spiżowy  (Buprestis haemorrhoidalis) występuje na terenie Europy i Syberii. W Polsce bogatek spiżowy pojawia się w lasach mieszanych i iglastych znajdujących się na terenach nizinnych i górskich, ale jedynie na obszarach lokalnych ten żerujący w drewnie robak jest liczny.

Czym się żywi bogatek spiżowy – żerowanie szkodnika

Bogate spiżowy żeruje w martwym, najczęściej lekko zagrzybionym drewnie drzew iglastych. Atakuje drewno drzew stojących, drewno leżące i drewno, które zostało użyte do budowy konstrukcji.

Jak wygląda bogatek spiżowy – morfologia owada

Osobniki dorosłe bogatka spizowego mają od 11 do 20 milimetrów długości. Ciało bogatka spiżowego jest brunatnoczarne z zielonym lub niebieskim połyskiem. W zagłębionych bruzdach znajdujących się na pokrywach bogatka spiżowego znajdują się szeregi kropek. Wierzchołki pokryw bogatka spiżowego są prosto ścięte.

Białe larwy bogatka spiżowego osiągają do 35 milimetrów długości. Pierwszy pierścień tułowia bogatka spizowego jest co najmniej dwukrotnie szerszy od środkowych pierścieni odwłoka. Na tarczy przedpiersia bogatka spiżowego znajduje się bruzda środkowa dochodząca aż do przedniego brzegu tarczy. W sąsiedztwie znajdujących się na przedpleczu bruzd zobaczyć można drobne wzgórki. Część przedplecza larw bogatka spiżowego pokryta wzgórkami jest  szersza i bardziej zaokrąglona niż jest to w przypadku blisko z nim spokrewnionego bogatka wiejskiego.

Rozmnażanie się i rozwój bogatka spiżowego

Rójka bogatka spiżowego podobnie jak jest to w przypadku jego bliskiego krewnego bogatka wiejskiego odbywa się w lipcu i w sierpniu. Jaja składane są przez samice bogatka spiżowego w szczelinach kory.

Początkowo żerowanie larw bogatka spiżowego odbywa się płytko pod korą. W późniejszym czasie przenosi się ono do głębszych warstw drewna. Jeśli na drewnie nie ma kory jaja składane są przez samice bogatka spiżowego do szpar w drewnie. Pod względem wyglądu żerowiska bogatka spiżowego bardzo przypominają żerowiska miedziaka sosnowca z tym że chodniki drążone przez larwy bogatka spiżowego i och otwory wylotowe są nieco węższe niż jest to w przypadku chodników drążonych przez larwy miedziaka sosnowca i ich otworów wylotowych.

Rozwój bogatka spiżowego trwa co najmniej dwa lata.

Bogate spiżowy – zniszczenia i zagrożenia konstrukcji drewnianych

Bogatek spiżowy niszczy drewniane konstrukcje zlokalizowane na obszarach leśnych takie jak między innymi słupy płotowe. Zniszczenia powodowane przez bogatka wiejskiego koncentrują się zwłaszcza w górnych częściach budowli.

 

 

tycz jodłowiec drewnożerny owad

Tycz jodłowiec – drewnożerny owad jodeł, sosen i świerków.

Tycz jodłowiec (Acanthocinus reticulatus) występuje głównie w środkowoeuropejskich górach. Spotykany jest on również, choć rzadziej we Włoszech oraz w Grecji. Wschodni zasięg występowania tego drewnożernego owada sięga aż do wschodniej Ukrainy. Na terenie Polski stanowiska tycza cieśli są rozproszone i zlokalizowane głównie w południowej części kraju. Znajdują się one w lasach iglastych w których występują jodły.

Żerowanie tycza jodłowca

Na terenie Polski tycz jodłowiec żeruje w jodle. Tycz jodłowiec może żerować również w sośnie i świerku, ale jak dotąd nie stwierdzono jego żerowania w tych gatunkach drzew na terenie naszego kraju. Tycz jodłowiec atakuje drzewa martwe, zamierające i osłabione. Zasiedla całą długość strzały.

Morfologia szkodnika, czyli jak wygląda tycz jodłowiec

Osobniki dorosłe tycza jodłowca mają wydłużone, lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie, brunatne ciała. Mają od 10 do 15 milimetrów długości. Ciało tycza jodłowca pokryte jest szarymi, brunatnymi lub pstrokatymi włosami. Człony czułków począwszy od członu trzeciego są szeroko białawo-szaro obrączkowane. Na bokach przedplecza znajduje się kolec. W jego przedniej części znajdują się cztery wzgórki ułożone w poprzeczny szereg i dwie podłużne czarne smugi. Na pokrywach znajdują się cztery podłużne, wystające, złączone w tylnej części żeberka. Na żeberkach tych znajdują się pędzelkowate pęczki złożone z czarnych włosów. W drugiej połowie pokryw znajdują się dwie przepaski. Pierwsza z nich jest jasna, a druga ciemna. Czułki samicy są półtora razy dłuższe od ich ciał, a czułki samców dwukrotnie dłuższe. Ciała samic zakończone są lekko wystającym do tyłu pokładełkiem. Białawożółte larwy są lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie. Osiągają one do 25 milimetrów długości. Ciała larw są silnie owłosione. Poduszki ruchowe segmentów odwłokowych pozbawione brodawek. Zauważyć na nich można jedynie niewyraźne bruzdy.

Tycz Jodłowiec – rozwój i rozmnażanie się drewnojada

Rójka tycza jodłowca ma miejsce w godzinach nocnych. Jest to zupełnie inaczej niż w przypadku większości szkodników drewna, których rójki przypadają zazwyczaj w dzień i to w czasie, kiedy jest najbardziej słonecznie. Osobniki dorosłe pojawiają się od czerwca do sierpnia. W dzień osobniki dorosłe zauważyć można w szparach kory martwych oraz usychających drzew, a także w drzewach powalonych i ściętych. Po odbyciu kopulacji samice składają jaja w szczelinach kory. Po wylęgnięciu się z jaj larwy przegryzają się przez korowinę, a następnie żerują w kambium, łyku, a także w powierzchniowych warstwach bielu. Chodniki larwalne mają podłużny przebieg. Ich rozmiar rośnie wraz ze zwiększaniem się rozmiarów larw aż do osiągnięcia przez nie  średnicy wynoszącej 13 milimetrów. Przepoczwarzenie larw tego drewnojada ma miejsce w mającej hakowaty kształt kolebce poczwarkowej, która ma od 5 do 6 milimetrów szerokości i od 20 do 22 milimetrów długości. Kolebki te wygryzane są przez larwę na głębokości wynoszącej 1 centymetr. Osobniki dorosłe wylęgają się jesienią. Opuszczają one kolebkę poczwarkową poprzez owalny otwór mający wymiary 3 na 4 milimetry. O opuszczeniu żerowiska osobniki dorosłe zimują w odziomkowej części sosen lub jodeł, albo szparach korowiny. Cały cykl rozwojowy tycza jodłowca trwa dwa lata.

Czy tycz jodłowiec stanowi zagrożenie?

Tycz jodłowiec to szkodnik wtórny. Atakuje obumierające i osłabione jodły. Powodowane przez niego uszkodzenia drewna są jednak płytkie w związku z czym uszkodzone przez tycza jodłowca fragmenty drewna podczas przecierania surowca trafiają do odpadów. Poza tym tycz jodłowiec występuje znacząco rzadziej od innych szkodników drewna.

Krokwiowiec piłkorożny zwalczanie

Krokwiowiec piłkorożny – szkodnik żerujący w zagrzybionym drewnie

Gdzie występuje Krokwiowiec piłkorożny?

Krokwiowiec piłkorożny występuje na terenie Europy, Kaukazu i Azji mniejszej. W Polsce jest on pospolity.

Żerowanie krokwiowca piłkorożnego – szkodnik zagrzybionego drewna

Krokwiowiec piłkorożny żeruje głównie w zagrzybionym drewnie drzew liściastych i iglastych. Występuje on za równo w lasach jak i w wykonanych z drewna budynkach.

Jak wygląda krokwiowiec piłkorożny

Osobniki dorosłe krokwiowca piłkorożnego są ciemnobrunatne. Mają one od 3 do 5 milimetrów długości. Włosy krokwiowca piłkorożnego są szare i przylegają do ciała. Na czułkach krokwiowca piłkorożnego znajdują się charakterystyczne piłkowania którym owad ten zawdzięcza swoją nazwę. Trzy ostatnie człony czułek są dłuższe od poprzednich członów. Na pokrywach krokwiowca piłkorożnego znajdują się regularne, zagłębione szeregi kropek.

Rozmnażanie się i rozwój krokwiowca piłkorożnego

Osobniki dorosłe krokwiowca piłkorożnego pojawiają się w lipcu i w sierpniu. Samice krokwiowca piłkorożnego składają jaja w wyżej położonych, zagrzybionych częściach budowli. Białe, łukowato zgięte larwy krokwiowca piłkorożego osiągają do 9 milimetrów długości. Głowa larw wyraźnie wyodrębniona. Na dziewiątym pierścieniu larw krokwiowca piłkorożnego znajdują się drobne kolce. Okolice odbytu larw nagie. Chodniki drążone przez larwy krokwiowca piłkorożnego mają okrągły przekrój. Ich szerokość rośnie wraz z larwą od 0,3 milimetra w początkowej części aż do 2 milimetrów w ich części końcowej. Pod względem wyglądu żerowiska krokwiowca piłkorożnego przypominają żerowiska kołatka upartego. Podstawowa różnica pomiędzy nimi polega na innym umiejscowieniu. Krokwiowiec piłkorożny preferuje drewno o niższej wilgotności w związku z czym często pojawia się on w wyższych partiach budynków cechujących się niższą wilgotnością. Kołatek uparty preferuje drewno o wyższej wilgotności w związku z czym częściej pojawia się on w niższych, bardziej wilgotnych partiach budowli.

Szkody wyrządzane przez krokwiowca piłkorożnego.

Krokwiowiec piłkorożny występuje powszechnie. Mimo to wyrządzane przez niego szkody nie są duże. Wynika to z faktu, że tak naprawdę sam w sobie nie powoduje on szkód, a jedynie przyśpiesza zniszczenia, które zapoczątkowane zostały przez grzyby.

Jak uchronić się przed krokwiowcem piłkorożnym

Podstawową metodą ochrony budynków przed działalnością krokwiowca piłkorożnego jest zabezpieczanie ich przed zagrzybieniem i zawilgoceniem. W już zagrzybionym należy przeprowadzać działania mające na celu zwalczanie grzybów.