Archiwa tagu: Larwy żerujące w drewnie

rzemlik dziesięcioplamkowy drewnojad

Rzemlik dziesięcioplamkowy – Morfologia, występowanie i zwalczanie drewnojada

Czym jest Rzemlik dziesięcioplamkowy? 

Rzemlik dziesięcioplamkowy () znany również jako rzemlik punktowany jest szkodnikiem drewna z rodziny kózkowatych.

Występowanie rzemlika dziesięcioplamkowego

Rzemlik dziesięcioplamkowy występuje na terenie środkowej i północnej Europy, północnej Afryki, Kaukazu, Zakaukazia. Na wschodzie zasięg jego występowania sięga przez Syberię aż po Morza Japońskie i Ochockie. Na terenie Polski rzemlik dziesięcioplamkowy pojawia się w całym kraju z wyjątkiem wysokich gór. W niektórych rejonach ten drewnożerny owad występuje dość licznie. Ten drewnożerny robak pojawia się zwłaszcza w zadrzewieniach miejskich, młodnikach osikowych i lasach iglastych. Rzemlik dziesięcioplamkowy jest dość pospolitym owadem. Mimo to ten drewnojad widywany jest dość rzadko ponieważ prowadzi głównie nocny tryb życia.

Żerowanie rzemlika dziesięcioplamkowego – jakie drewno atakuje?

Rzemliki dziesięcioplamkowe rozwijają się przede wszystkim w osikach. Poza nimi żerują również w innych gatunkach wierzb i jarzębinach. Opadają zlokalizowane w słabo nasłonecznionych miejscach drzewa martwe, obumierające i osłabione, ale jednocześnie mające stosunkowo świeże łyko, których średnica nie przekracza 40 centymetrów. Rzemliki dziesięcioplamkowe żerują również w drzewach złamanych, powalonych i świeżo ściętych.

zwalczanie drewnojadów

Jak wygląda rzemlik dziesięcioplamkowy – morfologia drewnojada

Osobniki dorosłe rzemlika dziesięcioplamkowego mają od 12 do 21 milimetrów długości. Ich ciała są walcowate i wydłużone. Głowa rzemlika dziesięcioplamkowego skierowana jest w dół. Przedplecze jest równoległoboczne i kwadratowe w zarysie. Na wierzchołku jest ono zaokrąglone. Czarne ciało rzemlika dziesięcioplamkowego pokryte jest białoszarawymi i żółtawozielonymi, krótkimi włoskami.  Czułki samców sięgają aż do końca pokryw. Czułki samic są minimalnie krótsze. Na przedpleczu rzemlika dziesięcioplamkowego znajduje się osiem czarnych, nie owłosionych plam. Pokrywy tego drewnożernego owada gęsto pokryte są szarymi lub żółtozielonymi włosami. Na każdej z pokryw tego drewnojada znajduje się po pięć czarnych, ułożonych w szereg plam. Odległość pomiędzy plamami drugą i trzecią jest wyraźnie mniejsza niż pomiędzy pozostałymi. Od początku do połowy długości każdej z pokryw biegnie podłużny pasek. Czarne plamki znajdują się również na przedpleczu.

Pod względem wyglądu rzemliki punktowane przypominają żerującego na lipach rzemlika ósmaczka (S. osmopunctata) i żerującego na wiązach rzemlika wiązowca (S. punctata)

Rozmnażanie się i rozwój rzemlika dziesięcioplamkowego

Osobniki dorosłe rzemlika dziesięcioplamkowego pojawiają się od czerwca do sierpnia. Sporadycznie widywane są również na początku września. Najczęściej spotykane są one w koronach drzew w których te drewnojady odbywają żer dojrzewający. Podczas żeru dojrzewającego rzemliki dziesięcioplamkowe obgryzają korę młodych pędów lub wygryzają koliste otwory w liściach osiki. Bywają także widywane na sągach osikowych i materiale lęgowym. Po kopulacji samice pojedynczo składają jaja w szczelinach kory.

Białe jaja rzemlika dziesięcioplamkowego mają 1 milimetr szerokości i 3,5 milimetra długości.

Ciało larw rzemlika dziesiecioplamkowego jest silnie owłosione i wydłużone. Ma ono do 33 milimetrów długości. Przednia część przedplecza rzemlika punktowanego jest słabo pomarszczona i błyszcząca. W tylnej części przedplecze rzemlika punktowanego pokryte jest drobnymi ziarenkami tworzącymi drobne wcięcia na przednich kątach zewnętrznych. Grzbietowe poduszki ruchowe rzemlika punktowanego mają owalny kształt. W swojej środkowej części przecięte są one przez podłużną bruzdę. Po wylęgnięciu larwy rzemlika punktowanego początkowo żerują w powierzchniowej warstwie drewna. Następnie przechodzą one do łyka i kambium. Żerowanie larw rzemlika punktowanego pod korą trwa aż do drugiego roku życia. W tym czasie larwy rzemlika punktowanego drążą taśmowate, wypełnione brunatnymi trocinkami chodniki, których szerokość wynosi do 19 milimetrów. Ostatni z odcinków tego chodnika wypełniony jest białymi wiórkami. Pod koniec września larwy rzemlika punktowanego wgryzają się w głąb drewna przez owalny otwór mający 5 x 9 milimetrów. Tam, na głębokości około 2 milimetrów te drewnożerne owady sporządzają mającą hakowaty kształt kolebkę poczwarkową wewnątrz której spędzają zimę.

Przepoczwarzenie rzemlika punktowanego odbywa się wiosną następnego roku. Kremowe poczwarki osiągają od 15 do 20 milimetrów długości. Na przedniej krawędzi przedplecza poczwarki rzemlika dziesięcioplamkowego znajdują się kolce. U samic są one ustawione rzadko, a u samców gęsto.

Osobniki dorosłe rzemlika punktowanego opuszczają drewno poprzez koliste otwory wylotowe mające 5 x 6 milimetrów szerokości.

Długość cyklu rozwojowego rzemlika punktowanego uzależniona jest od warunków zewnętrznych. Najczęściej trwa on dwa lata. W sprzyjających warunkach może on skrócić się do zaledwie roku, a w niesprzyjających wydłużyć do trzech lat.

Jakie szkody powoduje rzemlik dziesięcioplamkowy.

Rzemlik dziesięcioplamkowy to groźny szkodnik wtórny powodujący uszkodzenia drewna. Lokalnie zwłaszcza na terenie upraw osikowych i zadrzewień miejskich może on występować licznie i powodować duże szkody.

Zwalczanie rzemlika dziesięcioplamkowego.

Zwalczanie rzemlika dziesięcioplamkowego polega na usuwaniu zasiedlonych przez larwy drzew przed przekształceniem się larw rzemlika punktowanego w osobniki dorosłe.

 

Sredzinka czteroplamkowa

Średzinka czteroplamkowa – czym jest i skąd się bierze?

Średzinka czteroplamkowa (Mesosa curculionoides) znana również jako sośnica jest szkodnikiem drewna z rodziny kózkowatych.

Występowanie średzinki czteroplamkowej

Średzinka czteroplamkowa występuje na terenie Europy. Jej zasięg występowania na naszym kontynencie rozciąga się od wybrzeży Morza Śródziemnego aż po południową Szwecję. Na wschodzie zasięg występowania średzinki czteroplamkowej sięga aż do Uralu. Poza Europą średzinka czteroplamkowa występuje również na terenie północnej Afryki, Kaukazu, Zakaukazia, Azji Mniejszej, Syrii i północnego Iranu. W Polsce ten drewnożerny owad występuje na terenie całego kraju za równo na terenach nizinnych jak i na pogórzu. Ten żerujący w drewnie robak szczególnie liczny jest w lasach dębowych.

Rozmnażanie się i rozwój średzinki czteroplamkowej

Średzinka czteroplamkowa rozwija się w różnych gatunkach drzew liściastych i owocowych. Jeśli chodzi o drzewa liściaste są to dęby, klony, olsze, robinie, wierzby, wiązy, orzechy włoskie, lipy, buki i graby. Jeśli chodzi o drzewa owocowe to są to głównie śliwy, wiśnie i jabłonie. Żerowanie średzinki czteroplamkowej odbywa się w martwych lub obumierających drzewach mających co najmniej 8 centymetrów średnicy. Średzinka czteroplamkowa żeruje także w drzewach powalonych, złamanych i świeżo ściętych oraz w mających co najmniej 3 centymetry średnicy gałęziach. Ten drewnożerny owad najczęściej żeruje w dobrze nasłonecznionych drzewostanach w średnim wieku.

Jak wygląda średzinka czteroplamkowa.

Osobniki dorosłe średzinki czteroplamkowej są czarne i gęsto owłosione. Ich ciała mają od 8 do 18 milimetrów długości. Na przedpleczu średzinki czteroplamkowej znajdują się cztery aksamitnoczarne plamy o żółtych obrzeżach. Plamy te układają się w kształt kwadratu. Po dwie podobnie ubarwione plamy znajdują się na pokrywach średzinki czteroplamkowej. Czułki samic tego drewnożernego owada są równie długie co ich ciała, a czułki samców o 1/3 dłuższe od długości ich ciał.

Larwy średzinki czteroplamkowej mają do 27 milimetrów długości. Na przedniej krawędzi ich czoła znajdują się krótkie i rzadkie bruzdki. Po obu stronach niewielkiego kolca zlokalizowanego na ostatnim segmencie odwłoka znajdują się po trzy szczecinki.

Rozmnażanie się i rozwój średzinki czteroplamkowej.

Osobniki dorosłe średzinki czteroplamkowej pojawiają się od maja do lipca. Jaja składane są przez nie w szparach kory. Larwy średzinki czteroplamkowej żerują w powierzchniowych warstwach bielu w których wygryzają one nieregularne, podłużne chodniki. Chodniki te osiągają do 30 centymetrów długości. Ich szerokość rośnie wraz z szerokością larwy aż do 10-15 milimetrów pod koniec tych chodników.

Przepoczwarzenie larw średzinki czteroplamkowej odbywa się w mającej hakowaty kształt wydrążonej w drewnie kolebce poczwarkowej. Czasami zdarza się, że kolebki te znajdują się nie w drewnie, lecz między korą a drewnem lub nawet w samej korze. Stadium poczwarki średzinki czteroplamkowej trwa około 20 dni. Osobniki dorosłe wylęgają się z kolebek poczwarkowych latem lub jesienią, ale opuszczają drewno dopiero wiosną po przezimowaniu poprzez mające 5 milimetrów średnicy otwory wylotowe. Rozwój średzinki czteroplamkowej trwa od dwóch do trzech lat.

Szkody wyrządzane przez średzinkę czteroplamkową

Średzinka czteroplamkowa dobija drzewa obumierające lub osłabione. Na szczęście drewno uzyskane z drzew w których żerowała średzinka czteroplamkowa zazwyczaj nadaje się do dalszego użytku.

średzinka mglista szkodnik

Średzinka mglista – szkodnik drewna żeruje w olchach i dębach

Występowanie średzinki mglistej

Średzinka mglista powszechnie występuje na terenie Europy. Zasięg jej występowania na naszym kontynencie rozciąga się od Wysp Brytyjskich przez Danię i południową Szwecję aż do południowego Uralu. Południowy zasięg występowania średzinki mglistej sięga aż do Morza Śródziemnego.

Poza Europą średzinka mglista występuje na terenie północnej Afryki, Kaukazu, Zakaukazia, oraz Azji Mniejszej. W Polsce średzinka mglista pojawia się w lasach liściastych i zadrzewieniach miejskich znajdujących się na terenie całego kraju z wyjątkiem wysokich gór.

Żerowanie średzinki mglistej

Średzinka mglista najczęściej żeruje w olchach i dębach. Poza nimi ten drewnożerny owad żeruje również w wielu innych gatunkach drzew liściastych takich jak graby, klony, lipy, olsze, brzozy, leszczyny, morwy, robinie, orzechy włoskie, wiązy, topole, wierzby, kruszyny i bezy lilak. Średzinki mgliste żerują również w drzewach owocowych takich jak śliwy, dzikie grusze, jabłonie, wiśnie i czereśnie. Średzinka mglista opada głównie drzewa obumierające, osłabione lub martwe. Żeruje też w mających od 3 do 13 centymetrów średnicy gałęziach i konarach leżących na ściółce lub znajdujących się w koronach drzew.

Morfologia owada, czyli jak wygląda średzinka mglista

Osobniki dorosłe średzinki mglistej mają od 7,5 do 16 milimetrów długości. Górna część ich ciał jest szaro, plamiście owłosiona oraz rdzawobrunatna. Na przedpleczu oraz głowie średzinki mglistej znajduje się kilka czarnych, podłużnych pasków. Na środku pokrywy znajduje się szaro owłosiona, szeroka przepaska, która przerwana jest na szwie. Czułki samców sięgają poza tylną krawędź pokryw. Czułki samic żerdzianki mglistej są wyraźnie krótsze od czułek samców.

Larwy średzinki mglistej mają wydłużone, białawe i lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie ciała. Osiągają one do 30 milimetrów długości. Na przedniej krawędzi czoła larwy średzinki mglistej znajdują się długie i gęste bruzdki. Po obu stronach niewielkiego kolca na ostatnim segmencie odwłokowym 5 szczecinek.

Poczwarki średzinki mglistej mają od 9 do 16 milimetrów długości. Charakterystyczną cechą poczwarek średzinki mglistej są proste, mocne kolce, których osiem znajduje się na ostatnim segmencie odwłokowym.

Średzinka mglista może być mylona z bardzo do niej podobnymi gatunkami Aegomorphus obscurior i Mesosa myops.

Rozmnażanie się i rozwój średzinki mglistej

Osobniki dorosłe średzinki mglistej pojawiają się od kwietnia do sierpnia, ale najliczniejsze są one w czerwcu. Pojawiają się głównie na strzałach oraz gałęziach drzew żywicielskich. Zauważenie osobników dorosłych średzinki mglistej jest dość trudne ponieważ mają one maskujące zabarwienie.

Jaja składane są przez samice średzinki mglistej w szparach kory. Po wylęgnięciu się larwy tego drewnożernego owada początkowo żerują w kambium i łyku w których wygryzają one podłużne chodniki mające od 5 do 6 milimetrów szerokości. Chodniki te wypełnione są przez te drewnożerne robaki brunatnymi, ubitymi trocinkami. Później drewnożerne larwy zaczynają wygryzać płytkie chodniki w powierzchniowych warstwach drewna. Krawędzie tych chodników są łagodnie zaokrąglone.

W końcowej części chodniki drążone przez te robaki w drewnie placowato się rozszerzają. Na dnie tych placowatych chodników znajduje się owalny, płaski otwór o średnicy mającej 5 na 7 milimetrów. Otwór ten prowadzi do wnętrza mającej hakowaty kształt kolebki poczwarkowej. Kolebka ta ma wymiary wynoszące 32 na 10 milimetrów. Sięga ona do głębokości wynoszącej 25 milimetrów w głąb drewna. W przypadku cieńszych gałęzi kolebki poczwarkowe mogą sięgać aż do rdzenia. Przepoczwarzenie larw ma miejsce pod koniec lata. Po wylegnięciu się osobniki dorosłe wygryzają w korze koliste otwory mające 5 milimetrów średnicy. Cały cykl rozwojowy średzinki mglistej trwa od dwóch do trzech lat.

Jak szkody jest w stanie wyrządzić średzinka mglista

Średzinka mglista jest szkodnikiem wtórnym. Dobija on drzewa obumierające i osłabione. Lokalnie zdarza się, że średzinki mgliste pojawiają się licznie. Dotyczy to zwłaszcza sadów owocowych oraz zadrzewień dębowych i miejskich. Średzinki mgliste mogą zasiedlać także drzewa żywe w których powodują powstawanie suchoczubów.

Na szczęście uszkodzenia drewna powodowane przez średzinkę mglistą nie są poważne i koncentrują się w częściach drewna, które podczas jego obróbki trafiają do odpadów. Zapobieganie szkodom powodowanym przez średzinkę mglistą polega na przestrzeganiu zasad higieny lasu.

Dluzynka dwukropkowa

Dłużynka dwukropkowa – szkodniki młodych drzew

Dłużynka dwukropkowa (Oberea oculata) znana również jako dłużynka tarczook jest szkodnikiem drzew.

Występowanie dłużynki dwukropkowej

Dłużyna dwukropkowa występuje na terenie Europy, Kaukazu i Syberii. Na terenie Polski pojawia się za równo w rejonach górskich ja i nizinnych.

Żerowanie dłużynki dwukropkowej

Dłużynka dwukropkowa żeruje w różnych gatunkach żywych, młodych drzew. Szczególnie często żeruje ona w wierzbach szarej, uszatej i iwie. Rozwój dłużynki dwukropkowej następuje w gałązkach i cienkich pędach.

Jak wygląda dłużynka dwukropkowa

Osobniki dorosłe dłużynki dwukropkowej mają od 15 do 22 milimetrów długości. Są one żółtoczerwone z wyjątkiem głowy z czułkami, dwóch plam znajdujących się na przedpleczu oraz pokryw. Na porywach znajduje się gęste, szare, przylegające owłosienie. Białe, beznogie larwy osiągają do 35 milimetrów długości.

Walcowate ciała pokryte są jasnymi, rzadkimi włoskami. Głowa wydłużona. Obie części składające się na puszkę głowową zrośnięte są na całej swojej długości. Wzdłuż przedniej krawędzi głowy znajduje się szereg dołków. Żuwaczki dłużynki dwukropkowej wyposażone są w długie zęby.

tycz jodłowiec drewnożerny owad

Tycz jodłowiec – drewnożerny owad jodeł, sosen i świerków.

Tycz jodłowiec (Acanthocinus reticulatus) występuje głównie w środkowoeuropejskich górach. Spotykany jest on również, choć rzadziej we Włoszech oraz w Grecji. Wschodni zasięg występowania tego drewnożernego owada sięga aż do wschodniej Ukrainy. Na terenie Polski stanowiska tycza cieśli są rozproszone i zlokalizowane głównie w południowej części kraju. Znajdują się one w lasach iglastych w których występują jodły.

Żerowanie tycza jodłowca

Na terenie Polski tycz jodłowiec żeruje w jodle. Tycz jodłowiec może żerować również w sośnie i świerku, ale jak dotąd nie stwierdzono jego żerowania w tych gatunkach drzew na terenie naszego kraju. Tycz jodłowiec atakuje drzewa martwe, zamierające i osłabione. Zasiedla całą długość strzały.

Morfologia szkodnika, czyli jak wygląda tycz jodłowiec

Osobniki dorosłe tycza jodłowca mają wydłużone, lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie, brunatne ciała. Mają od 10 do 15 milimetrów długości. Ciało tycza jodłowca pokryte jest szarymi, brunatnymi lub pstrokatymi włosami. Człony czułków począwszy od członu trzeciego są szeroko białawo-szaro obrączkowane. Na bokach przedplecza znajduje się kolec. W jego przedniej części znajdują się cztery wzgórki ułożone w poprzeczny szereg i dwie podłużne czarne smugi. Na pokrywach znajdują się cztery podłużne, wystające, złączone w tylnej części żeberka. Na żeberkach tych znajdują się pędzelkowate pęczki złożone z czarnych włosów. W drugiej połowie pokryw znajdują się dwie przepaski. Pierwsza z nich jest jasna, a druga ciemna. Czułki samicy są półtora razy dłuższe od ich ciał, a czułki samców dwukrotnie dłuższe. Ciała samic zakończone są lekko wystającym do tyłu pokładełkiem. Białawożółte larwy są lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie. Osiągają one do 25 milimetrów długości. Ciała larw są silnie owłosione. Poduszki ruchowe segmentów odwłokowych pozbawione brodawek. Zauważyć na nich można jedynie niewyraźne bruzdy.

Tycz Jodłowiec – rozwój i rozmnażanie się drewnojada

Rójka tycza jodłowca ma miejsce w godzinach nocnych. Jest to zupełnie inaczej niż w przypadku większości szkodników drewna, których rójki przypadają zazwyczaj w dzień i to w czasie, kiedy jest najbardziej słonecznie. Osobniki dorosłe pojawiają się od czerwca do sierpnia. W dzień osobniki dorosłe zauważyć można w szparach kory martwych oraz usychających drzew, a także w drzewach powalonych i ściętych. Po odbyciu kopulacji samice składają jaja w szczelinach kory. Po wylęgnięciu się z jaj larwy przegryzają się przez korowinę, a następnie żerują w kambium, łyku, a także w powierzchniowych warstwach bielu. Chodniki larwalne mają podłużny przebieg. Ich rozmiar rośnie wraz ze zwiększaniem się rozmiarów larw aż do osiągnięcia przez nie  średnicy wynoszącej 13 milimetrów. Przepoczwarzenie larw tego drewnojada ma miejsce w mającej hakowaty kształt kolebce poczwarkowej, która ma od 5 do 6 milimetrów szerokości i od 20 do 22 milimetrów długości. Kolebki te wygryzane są przez larwę na głębokości wynoszącej 1 centymetr. Osobniki dorosłe wylęgają się jesienią. Opuszczają one kolebkę poczwarkową poprzez owalny otwór mający wymiary 3 na 4 milimetry. O opuszczeniu żerowiska osobniki dorosłe zimują w odziomkowej części sosen lub jodeł, albo szparach korowiny. Cały cykl rozwojowy tycza jodłowca trwa dwa lata.

Czy tycz jodłowiec stanowi zagrożenie?

Tycz jodłowiec to szkodnik wtórny. Atakuje obumierające i osłabione jodły. Powodowane przez niego uszkodzenia drewna są jednak płytkie w związku z czym uszkodzone przez tycza jodłowca fragmenty drewna podczas przecierania surowca trafiają do odpadów. Poza tym tycz jodłowiec występuje znacząco rzadziej od innych szkodników drewna.

wykarczak sosnowiec tępienie

Wykarczak sosnowiec – groźny szkodnik drzew iglastych

Czym jest Wykarczak sosnowiec ?

Wykarczak sosnowiec (Arhopalus rusticus) znany również jako wykarczak sosnowy to owad z rodziny kózkowatych będący groźnym szkodnikiem drewna.

Występowanie wykarczaka sosnowca

Wykarczak sosnowiec występuje na terenie Europy, Syberii, Sachalinu, Kaukazu, Zakaukazia, Iranu, północnych Chin, Korei i Japonii. Na terenie Polski wykarczak sosnowiec jest pospolity na terenach nizinnych. Występuje również w okolicach gór aż do wysokości wynoszącej 700 metrów, ale jest go tam znacząco mniej. Wykarczak sosnowiec spotykany jest zwłaszcza w ubogich, przerzedzonych drzewostanach sosnowych.

Żerowanie wykarczaka sosnowca

Wykarczak sosnowych żeruje głównie w drewnie zdrowym. Zasiedla on przede wszystkim pniaki drzew iglastych w tym zwłaszcza sosen. Bardzo często wykarczak sosnowiec atakuje odziomkową część pni znajdującą się na wysokości do 150 centymetrów, a także odziomkowe części żywych drzew uszkodzonych przez ogień i drzew obumierających. Na materiale leżącym wykarczak sosnowiec opada zwłaszcza odziomkowe części pni z grubą korą.

Jak wygląda wykarczak sosnowiec?

Osobniki dorosłe wykarczaka sosnowca maja od 9 do 30 milimetrów długości. Ich barwa jest jasno lub ciemnobrunatna. Jasnobrązowe są głównie samce wykarczaka sosnowca, a ciemnobrązowe są głównie samice wykarczaka sosnowca. Przedplecze wykarczaka sosnowca jest ma płaskie wgniecenia na tarczy i zaokrąglone boki.

Białe, smukle jaja wykarczaka sosnowca mają od 1,6 do 2, 5 milimetrów długości.

Białożółte larwy wykarczaka sosnowca osiągają do 35 milimetrów długości. Głowa larwy wykarczaka sosnowca jest krótka. Jej długość jest mniejsza od jej szerokości. Obie części puszki głowowej wykarczaka sosnowca na całej swojej długości zrośnięte są ze sobą. W tylnej części rozchodzą się one na boki. Tarcza przedplecza wykarczaka sosnowca jest schitynizowana. W swojej tylnej części jest ona ciemnożółta. Na dziewiąty segmencie odwłoka wykarczaka sosnowca znajdują się dwa niewielkie kolce.

Białożółte poczwarki wykarczaka sosnowca osiągają od 14 do 18 milimetrów długości. Wyglądem przypominają one osobniki dorosłe wykarczaka sosnowca. Na ostatnim segmencie odwłoka larwy wykarczaka sosnowca znajdują się dwa zgięte ku sobie kolce o sierpowatym kształcie.

Rozmnażanie się i rozwój wykarczaka sosnowca.

Osobniki dorosłe wykarczaka sosnowca pojawiają się od początku czerwca aż do połowy września. Pojedyncza samica wykarczaka sosnowca składa o 800 jaj. Jaja składane są przez samice wykarczaka sosnowca partiami liczącymi od kilkunastu d kilkudziesięciu sztuk w pęknięciach drewna i w szparach grubej kory. Po upływie kilkunastu dni z jaj wylęgają się larwy. Na początku żerują one pomiędzy drewnem, a korą. Dopiero później wykarczaki sosnowce wgryzają się w drewno. Długość żerowania larw wykarczaka sosnowca pod korą zależy od tego kiedy złożone zostały jaja i od zdrowotności łyka. Żerowanie to może trwać od 1,5 do 11 miesięcy. Zazwyczaj larwy wykarczaka sosnowca wgryzają się w drewno już jesienią. Zapełniają one swoje chodniki mieszaniną składającą się z drobnych wiórków drewna i mączki złożonej z kory. Kształt chodników drążonych przez larwy wykarczaka sosnowca zmienia się w zależności od tego w jakim drewnie odbywa się ich żerowanie. Chodniki drążone przez larwy wykarczaka sosnowca w bielu mają kształt silnie spłaszczonego owalu. Chodniki drążone przez wykarczaka sosnowca są bardziej owalne. Szerokość chodników drążonych przez larwy jest dość zróżnicowana. Mają one od 7 do 16 milimetrów szerokości.

Wiosną roku w którym nastąpi wylot osobników dorosłych wykarczaka sosnowca larwy wykarczaka sosnowca sporządzają kolebki poczwarkowe mające wymiary wynoszące 45 x 8 x 16 milimetrów. Kolebki te dość często oddalone są od powierzchni drewna na głębokość wynoszącą kilka centymetrów. Osobniki dorosłe opuszczają te kolebki poczwarkowe przez wygryzane przez larwy chodniki wyjściowe. Otwory wylotowe przez które osobniki dorosłe nie opuściły jeszcze drewna zabezpieczone są zatyczkami z mączki drzewnej.

Osobniki dorosłe wylegają się z poczwarek po upływie kilkunastu dni, a po upływie kolejnych kilku dni opuszczają one drewno. Rozwój wykarczaka sosnowca najczęściej trwa 2 lata, ale w niesprzyjających warunkach może on przedłużyć się do nawet 3 lub więcej lat. To jak długo będzie trwał rozwój wykarczaka sosnowca uzależnione jest od czynników takich jak wilgotność, temperatura i wartość odżywcza drewna. Wykarczak sosnowiec lubi wysoką temperaturę i wilgoć. W przypadku młodych larw minimalna wilgotność drewna w której mogą się one rozwijać to 20 %. Wraz z rozwojem larw ich wymagania dotyczące wilgotności drewna zmniejszają się. Dzięki temu wykarczaki mogą kończyć swój rozwój w budynkach jeśli trafiły one do nich z drewnem.

Szkody wyrządzane przez wykarczaka sosnowca

Wykarczak sosnowiec jest jednym z najgroźniejszych szkodników drewna występujących na terenach leśnych. Wykarczak sosnowiec niszczy za równo odziomkowe części pni stojących drzew jak i drzewa świeżo ścięte. Wykarczak sosnowiec niszczy też budynki do których trafił już z drewnem.

Zwalczanie wykarczaka sosnowca

Działania podejmowane w celu ograniczania strat powodowanych przez wykarczaka sosnowca polegają głównie na przestrzeganiu zasad higieny lasu i składowisk drewna. Jeśli na terenach leśnych zalega nieokorowany surowiec to powinien on zostać zabezpieczony za pomocą czynników chemicznych.

Zwalczanie wykarczaka sosnowca za pomocą drzew pułapkowych

Często stosowaną metodą zwalczania wykarczaka sosnowca jest zwalczanie wykarczaka sosnowca za pomocą drzew pułapkowych. Drzewa pułapkowe używane by przeprowadzić zwalczanie wykarczaka sosnowca wykładane są w miejscach cechujących się wysokim stopniem nasłonecznienia. Pierwsze drzewa pułapkowe wykładane są przed połową maja. Korowane są one pod koniec czerwca. Druga seria drzew pułapkowych wykładana jest około 15 czerwca, a korowana w drugiej połowie lipca. Trzecia seria drzew pułapkowych przygotowywana jest około 15 lipca, a jej okorowanie następuje pod koniec sierpnia lub na początku września. Jeśli larwy nie weszły w głąb drewna same jego korowanie może okazać się niewystarczające. W takim przypadku konieczne może okazać się przetarcie materiału, a także obcięcie i spalenie opanowanych przez wykarczaka sosnowca boków tarcicy. Jeśli w danym miejscu wykarczak sosnowiec występuje masowo jego ilość może zostać zmniejszona poprzez opryskanie materiału lęgowego insektycydami. Insektycydy te powinny zostać zastosowane w czasie, gdy osobniki dorosłe przygotowują się do wyjścia na zewnątrz drewna.

Wykarczak ciemny (Arhopalus ferus)

Bliskim krewnym wykarczaka sosnowca jest wykarczak ciemny znany również jako wykarczak świerkowy. Za równo jego rozwój jak i zwyczaje wykarczaka ciemnego są dość podobne do wyglądu i zwyczajów wykarczaka sosnowego. Wykarczak ciemny występuje na terenie Polski znacznie rzadziej niż wykarczak sosnowiec. Osobniki dorosłe wykarczaka ciemnego mają od 13 do 25 milimetrów długości. Mogą mieć one barwę od ciemnobrązowej aż po czarną. Oczy wykarczaka sosnowca są nagie, a pokrywy mają zaokrąglony zewnętrzny brzeg. Trzecie człony stóp wykarczaka sosnowca wycięte są co najwyżej do połowy.