Archiwa tagu: corneco

Metody zwalczania szkodników drewna: Od pierwszego chrobotu do pełnego bezpieczeństwa

Cisza nocna w domu to dla wielu z nas synonim spokoju i bezpieczeństwa. Co jednak, gdy tę ciszę zaczyna zakłócać subtelne, acz niepokojące skrobanie dochodzące z poddasza, ścian czy starych mebli? To moment, w którym w naszej głowie zapala się czerwona lampka. To może być znak, że w naszym drewnianym azylu pojawili się nieproszeni i niezwykle destrukcyjni lokatorzy. Zrozumienie zagrożenia i poznanie skutecznych rozwiązań jest kluczowe, aby uchronić nasz dobytek przed cichą degradacją. Ten artykuł przeprowadzi Cię przez całą drogę – od pierwszych podejrzeń, przez diagnozę, aż po wybór najlepszych metody zwalczania owadów w drewnie, które przywrócą Ci spokój na lata.

Celem jest dostarczenie kompletnej wiedzy, która pozwoli świadomie podejść do problemu i zrozumieć, dlaczego profesjonalne metody zwalczania owadów w drewnie są inwestycją w przyszłość i bezpieczeństwo całej nieruchomości.

Cicha Inwazja – Niewidzialne Początki Problemu

Każda wielka bitwa zaczyna się od małej potyczki, a w przypadku szkodników drewna, początek jest niemal zawsze niewidoczny dla ludzkiego oka. Wszystko zaczyna się, gdy dorosły chrząszcz, na przykład samica spuszczela pospolitego, znajduje idealne miejsce do złożenia jaj. Może to być niewielka szczelina w belce więźby dachowej, surowe drewno w piwnicy czy nielakierowany tył zabytkowej komody. Z tych jaj wylęgają się larwy – prawdziwi winowajcy zniszczeń.

Przez pierwsze miesiące, a nawet lata, ich działalność jest utajona. Maleńkie larwy wgryzają się w drewno i zaczynają swoją powolną, lecz systematyczną pracę. Żywiąc się celulozą, drążą skomplikowany system korytarzy, rosnąc i nabierając sił głęboko wewnątrz materiału. Na tym etapie nie ma żadnych widocznych oznak inwazji. Nie słychać chrobotania, nie widać otworów, nie wysypuje się mączka drzewna. To właśnie ta utajona faza jest najgroźniejsza, ponieważ problem rozwija się w nieświadomości właściciela, a zniszczenia postępują z każdym dniem.

Zrozumienie tego cichego początku jest fundamentalne, by docenić zaawansowanie, jakim charakteryzują się nowoczesne metody zwalczania owadów w drewnie. Są one projektowane tak, by działać w głębi materiału, a nie tylko na jego powierzchni. To także etap, na którym kluczową rolę odgrywa prewencja. Impregnacja nowego drewna wprowadzanego do budynku to jedne z najskuteczniejszych i najtańszych metody zwalczania owadów w drewnie, ponieważ uniemożliwiają one samicom złożenie jaj, odcinając problem u samego źródła. Dlatego tak ważne jest, aby nie lekceważyć profilaktyki, która jest integralną częścią skutecznej strategii ochrony drewna.

Dowody Zbrodni – Moment Odkrycia i Diagnozy

Po miesiącach lub latach cichej destrukcji, przychodzi moment, w którym obecność szkodników staje się jawna. To etap, na którym właściciel domu zaczyna zdawać sobie sprawę z powagi sytuacji. Dowody te mogą przybierać różną formę:

Odgłosy: Charakterystyczne chrobotanie, skrobanie czy pukanie, słyszalne zwłaszcza w nocy, gdy w domu panuje cisza. To dźwięk, który wydają starsze, duże larwy, przegryzając się przez twarde drewno.
Otwory wylotowe: Okrągłe lub owalne dziurki pojawiające się na powierzchni drewna. To nie są wejścia, lecz wyjścia – tunele wydrążone przez dorosłe chrząszcze, które opuszczają drewno, by rozmnażać się dalej. Kształt i średnica otworów mogą pomóc we wstępnej identyfikacji gatunku szkodnika.
Mączka drzewna: Drobny pył wysypujący się z otworów wylotowych. To mieszanka odchodów larw i drobin drewna. Jego obecność to pewny znak aktywnej infestacji.
Uszkodzenia mechaniczne: W skrajnych przypadkach drewno może stać się miękkie, gąbczaste, a nawet może się łamać pod naciskiem, co świadczy o zaawansowanym stopniu zniszczeń wewnętrznych.

Moment odkrycia jest zazwyczaj początkiem stresu i niepewności. Pierwszym odruchem jest poszukiwanie informacji w internecie, co często prowadzi do jeszcze większej dezorientacji. To właśnie na tym etapie kluczowa staje się profesjonalna diagnoza. Tylko ekspert jest w stanie prawidłowo zidentyfikować gatunek szkodnika, ocenić rzeczywistą skalę zniszczeń (często przy użyciu specjalistycznego sprzętu, jak endoskopy czy wilgotnościomierze) i zarekomendować optymalne metody zwalczania owadów w drewnie. Samodzielna próba „leczenia” bez trafnej diagnozy jest skazana na porażkę. Prawidłowa ocena sytuacji jest fundamentem, na którym opierają się wszystkie skuteczne metody zwalczania owadów w drewnie.

Profesjonalny Arsenał – Przegląd Najskuteczniejszych Rozwiązań

Gdy diagnoza jest już postawiona, czas na wybór odpowiedniej broni. Profesjonalne firmy dysponują całym arsenałem zaawansowanych technologii, a dobór konkretnej zależy od specyfiki problemu. Poniżej przedstawiamy wiodące metody zwalczania owadów w drewnie stosowane przez specjalistów.

Fumigacja (Gazowanie) – Rozwiązanie Totalne W przypadku rozległej infestacji obejmującej cały budynek, zwłaszcza jego elementy konstrukcyjne, potrzebne jest rozwiązanie o globalnym zasięgu. Takim rozwiązaniem jest fumigacja. Proces polega na szczelnym zabezpieczeniu obiektu specjalistyczną folią i wprowadzeniu do środka gazu (np. fosforowodoru), który przenika przez każdą, nawet najmniejszą szczelinę w drewnie, docierając do wszystkich stadiów rozwojowych owadów – od jaj, przez larwy, po dorosłe osobniki. To jedna z najbardziej definitywnych metody zwalczania owadów w drewnie, gwarantująca niemal 100% skuteczność na całej kubaturze budynku.
Metody Chemiczne (Żelowanie, Impregnacja) – Tarcza Ochronna na Lata Te techniki łączą w sobie działanie interwencyjne i prewencyjne. Aplikacja specjalistycznych żeli owadobójczych (np. XILIX GEL) na powierzchnię drewna pozwala preparatowi na powolną, ale głęboką penetrację. Z kolei impregnacja ciśnieniowa (iniekcja) polega na wstrzykiwaniu środka biobójczego bezpośrednio do wnętrza drewna przez nawiercone otwory. Obie techniki nie tylko zabijają żerujące larwy, ale co najważniejsze, tworzą w drewnie długotrwałą barierę ochronną, która zabezpiecza je przed ponowną inwazją. To niezastąpione metody zwalczania owadów w drewnie, gdy celem jest długofalowa ochrona cennych elementów.

Wybór spośród tak różnorodnych metody zwalczania owadów w drewnie nie jest prosty i zawsze powinien być oparty na rekomendacji specjalisty, który weźmie pod uwagę wszystkie czynniki. Prawdziwy fachowiec dysponuje pełnym wachlarzem metody zwalczania owadów w drewnie i potrafi je łączyć, aby uzyskać optymalny efekt.

Nowe Życie Drewna – Gwarancja i Długoterminowa Prewencja

Zakończenie profesjonalnego zabiegu to początek nowego, bezpiecznego życia dla naszego domu. Jednak praca nad ochroną drewna się nie kończy. Renomowane firmy, pewne jakości swoich usług, udzielają pisemnej gwarancji. Jest to niezwykle ważny dokument, który stanowi potwierdzenie skuteczności zastosowanej metody zwalczania owadów w drewnie i daje właścicielowi poczucie bezpieczeństwa.

Równie ważna jest długoterminowa prewencja, która leży już po stronie właściciela. Najważniejsze zasady to:

Kontrola wilgotności: Szkodniki preferują drewno wilgotne. Należy dbać o sprawną wentylację, eliminować przecieki i utrzymywać niską wilgotność w pomieszczeniach.
Inspekcja nowego drewna: Każdy nowy element drewniany (meble, drewno opałowe) wprowadzany do domu powinien być dokładnie sprawdzony.
Regularne przeglądy: Przynajmniej raz w roku warto dokonać inspekcji drewnianych elementów, szukając niepokojących oznak.

Pamiętajmy, że prewencja to najtańsza i najprostsza z wszystkich metody zwalczania owadów w drewnie. Regularna troska w połączeniu z profesjonalnie wykonanym zabiegiem i solidną gwarancją to przepis na wieloletni spokój.

Podsumowanie: Od Niepokoju do Spokoju Ducha

Droga od usłyszenia pierwszego niepokojącego chrobotu do odzyskania pełni bezpieczeństwa we własnym domu może wydawać się skomplikowana. Jak jednak widać, jest to proces logiczny, który na każdym etapie wymaga wiedzy i świadomych decyzji. Choć zagrożenie ze strony szkodników drewna jest realne i potrafi wyrządzić ogromne szkody, współczesne, profesjonalne metody zwalczania owadów w drewnie oferują skuteczne i trwałe rozwiązania. Kluczem jest rezygnacja z ryzykownych, domowych eksperymentów na rzecz zaufania wiedzy i doświadczeniu ekspertów. Nie pozwól, by cisi niszczyciele decydowali o losie Twojego domu. Podejmij świadome kroki, zainwestuj w profesjonalną diagnozę i wybierz rozwiązanie, które zapewni Ci bezpieczeństwo na pokolenia.

Rzemlik dziesięcioplamkowy – Morfologia, występowanie i zwalczanie drewnojada

Czym jest Rzemlik dziesięcioplamkowy?

Rzemlik dziesięcioplamkowy () znany również jako rzemlik punktowany jest szkodnikiem drewna z rodziny kózkowatych.

Występowanie rzemlika dziesięcioplamkowego

Rzemlik dziesięcioplamkowy występuje na terenie środkowej i północnej Europy, północnej Afryki, Kaukazu, Zakaukazia. Na wschodzie zasięg jego występowania sięga przez Syberię aż po Morza Japońskie i Ochockie. Na terenie Polski rzemlik dziesięcioplamkowy pojawia się w całym kraju z wyjątkiem wysokich gór. W niektórych rejonach ten drewnożerny owad występuje dość licznie. Ten drewnożerny robak pojawia się zwłaszcza w zadrzewieniach miejskich, młodnikach osikowych i lasach iglastych. Rzemlik dziesięcioplamkowy jest dość pospolitym owadem. Mimo to ten drewnojad widywany jest dość rzadko ponieważ prowadzi głównie nocny tryb życia.

Żerowanie rzemlika dziesięcioplamkowego – jakie drewno atakuje?

Rzemliki dziesięcioplamkowe rozwijają się przede wszystkim w osikach. Poza nimi żerują również w innych gatunkach wierzb i jarzębinach. Opadają zlokalizowane w słabo nasłonecznionych miejscach drzewa martwe, obumierające i osłabione, ale jednocześnie mające stosunkowo świeże łyko, których średnica nie przekracza 40 centymetrów. Rzemliki dziesięcioplamkowe żerują również w drzewach złamanych, powalonych i świeżo ściętych.

Jak wygląda rzemlik dziesięcioplamkowy – morfologia drewnojada

Osobniki dorosłe rzemlika dziesięcioplamkowego mają od 12 do 21 milimetrów długości. Ich ciała są walcowate i wydłużone. Głowa rzemlika dziesięcioplamkowego skierowana jest w dół. Przedplecze jest równoległoboczne i kwadratowe w zarysie. Na wierzchołku jest ono zaokrąglone. Czarne ciało rzemlika dziesięcioplamkowego pokryte jest białoszarawymi i żółtawozielonymi, krótkimi włoskami. Czułki samców sięgają aż do końca pokryw. Czułki samic są minimalnie krótsze. Na przedpleczu rzemlika dziesięcioplamkowego znajduje się osiem czarnych, nie owłosionych plam. Pokrywy tego drewnożernego owada gęsto pokryte są szarymi lub żółtozielonymi włosami. Na każdej z pokryw tego drewnojada znajduje się po pięć czarnych, ułożonych w szereg plam. Odległość pomiędzy plamami drugą i trzecią jest wyraźnie mniejsza niż pomiędzy pozostałymi. Od początku do połowy długości każdej z pokryw biegnie podłużny pasek. Czarne plamki znajdują się również na przedpleczu.

Pod względem wyglądu rzemliki punktowane przypominają żerującego na lipach rzemlika ósmaczka (S. osmopunctata) i żerującego na wiązach rzemlika wiązowca (S. punctata)

Rozmnażanie się i rozwój rzemlika dziesięcioplamkowego

Osobniki dorosłe rzemlika dziesięcioplamkowego pojawiają się od czerwca do sierpnia. Sporadycznie widywane są również na początku września. Najczęściej spotykane są one w koronach drzew w których te drewnojady odbywają żer dojrzewający. Podczas żeru dojrzewającego rzemliki dziesięcioplamkowe obgryzają korę młodych pędów lub wygryzają koliste otwory w liściach osiki. Bywają także widywane na sągach osikowych i materiale lęgowym. Po kopulacji samice pojedynczo składają jaja w szczelinach kory.

Białe jaja rzemlika dziesięcioplamkowego mają 1 milimetr szerokości i 3,5 milimetra długości.

Ciało larw rzemlika dziesiecioplamkowego jest silnie owłosione i wydłużone. Ma ono do 33 milimetrów długości. Przednia część przedplecza rzemlika punktowanego jest słabo pomarszczona i błyszcząca. W tylnej części przedplecze rzemlika punktowanego pokryte jest drobnymi ziarenkami tworzącymi drobne wcięcia na przednich kątach zewnętrznych. Grzbietowe poduszki ruchowe rzemlika punktowanego mają owalny kształt. W swojej środkowej części przecięte są one przez podłużną bruzdę. Po wylęgnięciu larwy rzemlika punktowanego początkowo żerują w powierzchniowej warstwie drewna. Następnie przechodzą one do łyka i kambium. Żerowanie larw rzemlika punktowanego pod korą trwa aż do drugiego roku życia. W tym czasie larwy rzemlika punktowanego drążą taśmowate, wypełnione brunatnymi trocinkami chodniki, których szerokość wynosi do 19 milimetrów. Ostatni z odcinków tego chodnika wypełniony jest białymi wiórkami. Pod koniec września larwy rzemlika punktowanego wgryzają się w głąb drewna przez owalny otwór mający 5 x 9 milimetrów. Tam, na głębokości około 2 milimetrów te drewnożerne owady sporządzają mającą hakowaty kształt kolebkę poczwarkową wewnątrz której spędzają zimę.

Przepoczwarzenie rzemlika punktowanego odbywa się wiosną następnego roku. Kremowe poczwarki osiągają od 15 do 20 milimetrów długości. Na przedniej krawędzi przedplecza poczwarki rzemlika dziesięcioplamkowego znajdują się kolce. U samic są one ustawione rzadko, a u samców gęsto.

Osobniki dorosłe rzemlika punktowanego opuszczają drewno poprzez koliste otwory wylotowe mające 5 x 6 milimetrów szerokości.

Długość cyklu rozwojowego rzemlika punktowanego uzależniona jest od warunków zewnętrznych. Najczęściej trwa on dwa lata. W sprzyjających warunkach może on skrócić się do zaledwie roku, a w niesprzyjających wydłużyć do trzech lat.

Jakie szkody powoduje rzemlik dziesięcioplamkowy.

Rzemlik dziesięcioplamkowy to groźny szkodnik wtórny powodujący uszkodzenia drewna. Lokalnie zwłaszcza na terenie upraw osikowych i zadrzewień miejskich może on występować licznie i powodować duże szkody.

Zwalczanie rzemlika dziesięcioplamkowego.

Zwalczanie rzemlika dziesięcioplamkowego polega na usuwaniu zasiedlonych przez larwy drzew przed przekształceniem się larw rzemlika punktowanego w osobniki dorosłe.

Średzinka czteroplamkowa – czym jest i skąd się bierze?

Średzinka czteroplamkowa (Mesosa curculionoides) znana również jako sośnica jest szkodnikiem drewna z rodziny kózkowatych.

Występowanie średzinki czteroplamkowej

Średzinka czteroplamkowa występuje na terenie Europy. Jej zasięg występowania na naszym kontynencie rozciąga się od wybrzeży Morza Śródziemnego aż po południową Szwecję. Na wschodzie zasięg występowania średzinki czteroplamkowej sięga aż do Uralu. Poza Europą średzinka czteroplamkowa występuje również na terenie północnej Afryki, Kaukazu, Zakaukazia, Azji Mniejszej, Syrii i północnego Iranu. W Polsce ten drewnożerny owad występuje na terenie całego kraju za równo na terenach nizinnych jak i na pogórzu. Ten żerujący w drewnie robak szczególnie liczny jest w lasach dębowych.

Rozmnażanie się i rozwój średzinki czteroplamkowej

Średzinka czteroplamkowa rozwija się w różnych gatunkach drzew liściastych i owocowych. Jeśli chodzi o drzewa liściaste są to dęby, klony, olsze, robinie, wierzby, wiązy, orzechy włoskie, lipy, buki i graby. Jeśli chodzi o drzewa owocowe to są to głównie śliwy, wiśnie i jabłonie. Żerowanie średzinki czteroplamkowej odbywa się w martwych lub obumierających drzewach mających co najmniej 8 centymetrów średnicy. Średzinka czteroplamkowa żeruje także w drzewach powalonych, złamanych i świeżo ściętych oraz w mających co najmniej 3 centymetry średnicy gałęziach. Ten drewnożerny owad najczęściej żeruje w dobrze nasłonecznionych drzewostanach w średnim wieku.

Jak wygląda średzinka czteroplamkowa.

Osobniki dorosłe średzinki czteroplamkowej są czarne i gęsto owłosione. Ich ciała mają od 8 do 18 milimetrów długości. Na przedpleczu średzinki czteroplamkowej znajdują się cztery aksamitnoczarne plamy o żółtych obrzeżach. Plamy te układają się w kształt kwadratu. Po dwie podobnie ubarwione plamy znajdują się na pokrywach średzinki czteroplamkowej. Czułki samic tego drewnożernego owada są równie długie co ich ciała, a czułki samców o 1/3 dłuższe od długości ich ciał.

Larwy średzinki czteroplamkowej mają do 27 milimetrów długości. Na przedniej krawędzi ich czoła znajdują się krótkie i rzadkie bruzdki. Po obu stronach niewielkiego kolca zlokalizowanego na ostatnim segmencie odwłoka znajdują się po trzy szczecinki.

Rozmnażanie się i rozwój średzinki czteroplamkowej.

Osobniki dorosłe średzinki czteroplamkowej pojawiają się od maja do lipca. Jaja składane są przez nie w szparach kory. Larwy średzinki czteroplamkowej żerują w powierzchniowych warstwach bielu w których wygryzają one nieregularne, podłużne chodniki. Chodniki te osiągają do 30 centymetrów długości. Ich szerokość rośnie wraz z szerokością larwy aż do 10-15 milimetrów pod koniec tych chodników.

Przepoczwarzenie larw średzinki czteroplamkowej odbywa się w mającej hakowaty kształt wydrążonej w drewnie kolebce poczwarkowej. Czasami zdarza się, że kolebki te znajdują się nie w drewnie, lecz między korą a drewnem lub nawet w samej korze. Stadium poczwarki średzinki czteroplamkowej trwa około 20 dni. Osobniki dorosłe wylęgają się z kolebek poczwarkowych latem lub jesienią, ale opuszczają drewno dopiero wiosną po przezimowaniu poprzez mające 5 milimetrów średnicy otwory wylotowe. Rozwój średzinki czteroplamkowej trwa od dwóch do trzech lat.

Szkody wyrządzane przez średzinkę czteroplamkową

Średzinka czteroplamkowa dobija drzewa obumierające lub osłabione. Na szczęście drewno uzyskane z drzew w których żerowała średzinka czteroplamkowa zazwyczaj nadaje się do dalszego użytku.

Żerdzianka krawiec – czym jest, jak się pozbyć

Żerdzianka krawiec – co to jest?

Żerdzianka krawiec (Monochamus sartor) jest występującym w borach szpilkowych szkodnikiem drewna z rodziny kózkowatych.

Występowanie żerdzianki krawiec

Żerdzianka krawiec występuje na terenie wielu państw Europejskich. Teren jej występowania rozciąga się od wschodniej Francji przez Szwajcarię, północne Włochy, Bośnie i Rumunię aż do przykarpackiej Ukrainy i innych państw środkowej Europy. Żerdzianka krawiec bywała również zawlekana do Danii, Anglii i Finlandii.

Zasięg występowania żerdzianki krawiec odpowiada południowo-zachodniemu zasięgowi występowania świerka będącego najważniejszą rośliną żywicielską larw żerdzianki krawiec. Żerdzianka krawiec najczęściej występuje w górach aż do wysokości wynoszącej 1800 metrów nad poziomem morza. Na terenie Polski żerdzianka krawiec najliczniejsza jest w południowej części kraju w tym zwłaszcza na terenach górskich i na pogórzu.

Żerowanie żerdzianki krawiec

Na terenie Polski żerdzianka krawiec żeruje głównie w świerku pospolitym. Może żerować również w innych gatunkach świerków, a także choć głównie poza Polską w jodłach, sosnach, limbach i modrzewiach. Żerdzianka krawiec żeruje głównie w drzewach uszkodzonych, osłabionych, obumierających, wiatrołomach, wiatrowałach, śniegowałach oraz w nieokorowanych drzewach świeżo ściętych. Żerdzianka krawiec najczęściej pojawia się w drzewostanach nieco starszych znajdujących się w nasłonecznionych miejscach, które już zostały osłabione przez opieńkę lub pożar. Najczęściej pojawia się w grubych drzewach o średnicy wynoszącej 30 centymetrów.

Jak wygląda żerdzianka krawiec

Osobniki dorosłe żerdzianki krawiec maja od 15 do 37 milimetrów długości. Są one czarne. Na pokrywach żerdzianki krawiec w odległości 1/3 od ich nasady znajdują się głębokie poprzeczne wgniecenia, które są dobrze widoczne od tyłu. Tarczka żerdzianki krawiec jest krótko i równomiernie owłosiona. Pokrywy na wierzchołku są dość grubo urzeźbione. W przeciwieństwie do blisko z nią spokrewnionej żerdzianki urussowa na pokrywach żerdzianki krawiec nie ma wyraźnego zagęszczenia jasnych włosków. Czułki samic żerdzianki krawiec są nieco dłuższe od ich ciał. Od trzeciego członu są one białawo-szaro obrączkowane. Czarne czułki samców żerdzianki krawiec są dwukrotnie dłuższe od ich ciał. Jaja żerdzianki krawiec są owalne. Mają od 4,6 do 5,4 milimetra długości. Ich skorupka jest niewyraźnie siatkowana.

Larwy żerdzianki krawiec osiągają do 60 milimetrów długości. Szerokość głowy żerdzianki krawiec jest nieco mniejsza od jej długości. Na nasadzie przedplecza znajdują się podłużne bruzdki. Na brzusznych poduszkach ruchowych segmentów odwłokowych znajdują się bardzo niewielkie niemniej wyraźnie widoczne kolce. Białawe poczwarki żerdzianki krawiec osiągają od 15 do 38 milimetrów długości. Ich czułki są spiralnie zwinięte na spodniej stronie ciała. U samic żerdzianki krawiec są one zwinięte dwa razy, a u samców 4 razy.

Rozmnażanie się i rozwój żerdzianki krawiec

Osobniki dorosłe żerdzianki krawiec pojawiają się od czerwca do sierpnia. Szczególnie licznie pojawiają się one kiedy jest słonecznie. Najczęściej widywane są one na stosach drewna oraz na drzewach w którym będą rozwijać się larwy. Kopulacja podobnie jak jest to w przypadku blisko spokrewnionej z żerdzianką krawiec żerdzianką sosnowiec poprzedzony jest żerem regeneracyjnym. Żer ten odbywa się w koronach świerków. Podczas żeru regeneracyjnego żerdzianki krawiec płatowo obgryzają korę lub obrączkują drobne gałązki. Na wierzchołkowych partiach strzał i grubszych gałęziach obgryzają również kambium i łyko. Po kopulacji samice składają jaja pojedynczo lub rzadziej w grupach.

Umieszczają je w charakterystycznych nacięciach, które wygryzają w korze za pomocą żuwaczek, a następnie poszerzają za pomocą pokładełka. Larwy żerdzianki krawiec wylęgają się z jaj po upływie od 10 do 14 dni. Larwy żerdzianki krawiec wygryzają w kambium, łyku, wierzchnich warstwach drewna i korze placowate chodniki o nieregularnym kształcie. Początkowo chodniki te zapełniane są przez larwy żerdzianki krawiec brunatną mączką, a następnie białymi wiórkami. Po trwający około miesiąca żerowaniu larwy żerdzianki krawiec wgryzają się w drewno poprzez eliptyczny otwór mający wymiary wynoszące od 4 do 5 na od 9 do 13 milimetrów.

Następnie wygryzają one mający łukowaty kształt chodnik szeroki na 18 milimetrów. Chodnik ten sięga w głąb drewna aż do głębokości wynoszącej 14 centymetrów. W chodniku tym znajdują się białe, luźne wiórki. Wiórki te regularnie usuwane są przez larwy do placowatego chodnika znajdującego się pod korą, a później na zewnątrz kory przez znajdujący się w niej otwór. Chodnik zakończony jest kolebką poczwarkową. Po wylęgnięciu się z kolebki poczwarkowej osobniki dorosłe żerdzianki krawiec wygryzają się z drewna poprzez kolisty otwór wylotowy mający średnicę wynoszącą od 7,5 do 10 milimetrów. Cykl rozwojowy żerdzianki krawiec trwa od roku do dwóch. Najczęściej jest to jednak rok, a dwuletni cykl rozwojowy występuje głównie w trudnych warunkach klimatycznych w tym zwłaszcza w górach.

Szkody wyrządzane przez żerdziankę krawiec

Żerdzianka krawiec to groźny szkodnik wtórny świerków. Szkody, które wyrządza nierzadko są rozległe i poważne. Szczególnie duże są one w drzewostanach górskich, które zostały uszkodzone lub osłabione przez wiatr, śnieg, foliofagi lub opieńkę. Szkody wyrządzane są za równo przez larwy żerdzianki krawiec jak i osobniki dorosłe. Larwy uszkadzają kambium i łyko. Osobniki dorosłe uszkadzają gałęzie podczas żeru regeneracyjnego. Prawdopodobnie żywią się również sokiem zranionych drzew. Żerdzianka krawiec to jeden z najgroźniejszych szkodników drewna powodujący znaczne obniżenie jego wartości użytkowej.

Zapobieganie szkodom wyrządzanym przez żerdziankę krawiec.

Zapobieganie szkodom, które wyrządzane są przez żerdziankę krawiec polega na przestrzeganiu reguł higieny sanitarnej lasu. Podstawową metodą zwalczania żerdzianki krawiec jest korowanie i usuwanie zasiedlonych przez nią drzew, które przeprowadzane jest wczesną jesienią, a także wykładanie drzew pułapkowych z gałęziami. Drzewa pułapkowe korowane są po upływie miesiąca od kulminacji rójki. Drobne gałęzie usuwane są lub spalane w okresie zimowym.

Bogatek spiżowy – gdzie występuje i co niszczy

Występowanie – gdzie można spotkać bogatka spiżowego

Bogatek spiżowy (Buprestis haemorrhoidalis) występuje na terenie Europy i Syberii. W Polsce bogatek spiżowy pojawia się w lasach mieszanych i iglastych znajdujących się na terenach nizinnych i górskich, ale jedynie na obszarach lokalnych ten żerujący w drewnie robak jest liczny.

Czym się żywi bogatek spiżowy – żerowanie szkodnika

Bogate spiżowy żeruje w martwym, najczęściej lekko zagrzybionym drewnie drzew iglastych. Atakuje drewno drzew stojących, drewno leżące i drewno, które zostało użyte do budowy konstrukcji.

Jak wygląda bogatek spiżowy – morfologia owada

Osobniki dorosłe bogatka spizowego mają od 11 do 20 milimetrów długości. Ciało bogatka spiżowego jest brunatnoczarne z zielonym lub niebieskim połyskiem. W zagłębionych bruzdach znajdujących się na pokrywach bogatka spiżowego znajdują się szeregi kropek. Wierzchołki pokryw bogatka spiżowego są prosto ścięte.

Białe larwy bogatka spiżowego osiągają do 35 milimetrów długości. Pierwszy pierścień tułowia bogatka spizowego jest co najmniej dwukrotnie szerszy od środkowych pierścieni odwłoka. Na tarczy przedpiersia bogatka spiżowego znajduje się bruzda środkowa dochodząca aż do przedniego brzegu tarczy. W sąsiedztwie znajdujących się na przedpleczu bruzd zobaczyć można drobne wzgórki. Część przedplecza larw bogatka spiżowego pokryta wzgórkami jest szersza i bardziej zaokrąglona niż jest to w przypadku blisko z nim spokrewnionego bogatka wiejskiego.

Rozmnażanie się i rozwój bogatka spiżowego

Rójka bogatka spiżowego podobnie jak jest to w przypadku jego bliskiego krewnego bogatka wiejskiego odbywa się w lipcu i w sierpniu. Jaja składane są przez samice bogatka spiżowego w szczelinach kory.

Początkowo żerowanie larw bogatka spiżowego odbywa się płytko pod korą. W późniejszym czasie przenosi się ono do głębszych warstw drewna. Jeśli na drewnie nie ma kory jaja składane są przez samice bogatka spiżowego do szpar w drewnie. Pod względem wyglądu żerowiska bogatka spiżowego bardzo przypominają żerowiska miedziaka sosnowca z tym że chodniki drążone przez larwy bogatka spiżowego i och otwory wylotowe są nieco węższe niż jest to w przypadku chodników drążonych przez larwy miedziaka sosnowca i ich otworów wylotowych.

Rozwój bogatka spiżowego trwa co najmniej dwa lata.

Bogate spiżowy – zniszczenia i zagrożenia konstrukcji drewnianych

Bogatek spiżowy niszczy drewniane konstrukcje zlokalizowane na obszarach leśnych takie jak między innymi słupy płotowe. Zniszczenia powodowane przez bogatka wiejskiego koncentrują się zwłaszcza w górnych częściach budowli.

Tycz jodłowiec – drewnożerny owad jodeł, sosen i świerków.

Tycz jodłowiec (Acanthocinus reticulatus) występuje głównie w środkowoeuropejskich górach. Spotykany jest on również, choć rzadziej we Włoszech oraz w Grecji. Wschodni zasięg występowania tego drewnożernego owada sięga aż do wschodniej Ukrainy. Na terenie Polski stanowiska tycza cieśli są rozproszone i zlokalizowane głównie w południowej części kraju. Znajdują się one w lasach iglastych w których występują jodły.

Żerowanie tycza jodłowca

Na terenie Polski tycz jodłowiec żeruje w jodle. Tycz jodłowiec może żerować również w sośnie i świerku, ale jak dotąd nie stwierdzono jego żerowania w tych gatunkach drzew na terenie naszego kraju. Tycz jodłowiec atakuje drzewa martwe, zamierające i osłabione. Zasiedla całą długość strzały.

Morfologia szkodnika, czyli jak wygląda tycz jodłowiec

Osobniki dorosłe tycza jodłowca mają wydłużone, lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie, brunatne ciała. Mają od 10 do 15 milimetrów długości. Ciało tycza jodłowca pokryte jest szarymi, brunatnymi lub pstrokatymi włosami. Człony czułków począwszy od członu trzeciego są szeroko białawo-szaro obrączkowane. Na bokach przedplecza znajduje się kolec. W jego przedniej części znajdują się cztery wzgórki ułożone w poprzeczny szereg i dwie podłużne czarne smugi. Na pokrywach znajdują się cztery podłużne, wystające, złączone w tylnej części żeberka. Na żeberkach tych znajdują się pędzelkowate pęczki złożone z czarnych włosów. W drugiej połowie pokryw znajdują się dwie przepaski. Pierwsza z nich jest jasna, a druga ciemna. Czułki samicy są półtora razy dłuższe od ich ciał, a czułki samców dwukrotnie dłuższe. Ciała samic zakończone są lekko wystającym do tyłu pokładełkiem. Białawożółte larwy są lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie. Osiągają one do 25 milimetrów długości. Ciała larw są silnie owłosione. Poduszki ruchowe segmentów odwłokowych pozbawione brodawek. Zauważyć na nich można jedynie niewyraźne bruzdy.

Tycz Jodłowiec – rozwój i rozmnażanie się drewnojada

Rójka tycza jodłowca ma miejsce w godzinach nocnych. Jest to zupełnie inaczej niż w przypadku większości szkodników drewna, których rójki przypadają zazwyczaj w dzień i to w czasie, kiedy jest najbardziej słonecznie. Osobniki dorosłe pojawiają się od czerwca do sierpnia. W dzień osobniki dorosłe zauważyć można w szparach kory martwych oraz usychających drzew, a także w drzewach powalonych i ściętych. Po odbyciu kopulacji samice składają jaja w szczelinach kory. Po wylęgnięciu się z jaj larwy przegryzają się przez korowinę, a następnie żerują w kambium, łyku, a także w powierzchniowych warstwach bielu. Chodniki larwalne mają podłużny przebieg. Ich rozmiar rośnie wraz ze zwiększaniem się rozmiarów larw aż do osiągnięcia przez nie średnicy wynoszącej 13 milimetrów. Przepoczwarzenie larw tego drewnojada ma miejsce w mającej hakowaty kształt kolebce poczwarkowej, która ma od 5 do 6 milimetrów szerokości i od 20 do 22 milimetrów długości. Kolebki te wygryzane są przez larwę na głębokości wynoszącej 1 centymetr. Osobniki dorosłe wylęgają się jesienią. Opuszczają one kolebkę poczwarkową poprzez owalny otwór mający wymiary 3 na 4 milimetry. O opuszczeniu żerowiska osobniki dorosłe zimują w odziomkowej części sosen lub jodeł, albo szparach korowiny. Cały cykl rozwojowy tycza jodłowca trwa dwa lata.

Czy tycz jodłowiec stanowi zagrożenie?

Tycz jodłowiec to szkodnik wtórny. Atakuje obumierające i osłabione jodły. Powodowane przez niego uszkodzenia drewna są jednak płytkie w związku z czym uszkodzone przez tycza jodłowca fragmenty drewna podczas przecierania surowca trafiają do odpadów. Poza tym tycz jodłowiec występuje znacząco rzadziej od innych szkodników drewna.