Archiwa tagu: corneco

mazgowiec parkietowiec zwalczanie

Miazgowiec parkietowiec – szkodnik drewna z rodziny miazgowcowatych

Czym jest Miazgowiec parkietowiec – miazgowcowate

Miazgowiec parkietowiec jest chrząszczem z rodziny miazgowcowatych.

Występowanie miazgowca parkietowca – gdzie można spotkać szkodnika

Miazgowiec parkietowiec jest szeroko rozprzestrzeniony na świecie. Występuje on w wielu krajach charakteryzujących się ciepłym lub umiarkowanym klimatem. Miazgowiec parkietowiec występuje w Europie, rejonie Morza Śródziemnego, Zakaukaziu, Japonii i w Ameryce Północnej.

Niestety nie wiadomo skąd pochodzi miazgowiec parkietowiec. Podejrzewa się jednak, że wywodzi się on z terenów indiomalajskich.

W Polsce jest on pospolity na terenie całego kraju, choć tylko lokalnie występuje on licznie.

Jakie drewno niszczy miazgowic parkietowiec – żerowanie szkodnika

Rozwój larw miazgowca następuje w martwym, suchym drewnie drzew liściastych. Szczególnie narażone na żerowanie larw tego owada są bielaste części dębów i jesionów. Po za nimi miazgowiec parkiwetowiec żeruje również w orzechu, platanie, topoli i wiśni.

Miazgowiec parkietowiec poraża drzewa stojące, leżące, tarcicę oraz wyroby wykonane z drewna. Miazgowiec parkietowiec silnie preferuje drewno drzew ściętych jesienią lub zimą cechujące się wysoką zawartością skrobi.

Jak wygląda miazgowiec parkietowiec ?

Osobniki dorosłe miazgowca parkietowca mają od 2,5 do 5 milimetrów długości. Są one jasno lub ciemnobrunatne. Na głowie oraz przedpleczu chrząszczy miazgowca parkietowca znajdują się żółtawe włoski. Głowa miazgowca parkietowca jest dobrze wyodrębniona. Znajdują się na niej jedenastoczłonowe, zakończone buławkami czułki. Przedplecze osobników dorosłych miazgowca parkietowca jest nieregularnie czworokątne, lekko zaokrąglone i węższe od nasady pokryw. Wierzchnia część przedplecza jest punktowana. Przestrzeń pomiędzy punktami jest delikatnie pomarszczona i matowa. W centralnej części przedplecza znajduje się owalna, podłużna jamka. Pokrywy pokryte są rzędami nieregularnych kropek.

Rozmnażanie się i rozwój miazgowca parkietowca

W warunkach naturalnych rójka miazgowca parkietowca trwa od maja do czerwca. W zamkniętych, ogrzewanych zimą pomieszczeniach osobniki dorosłe miazgowca parkietowca mogą pojawiać się przez cały rok.

Jaja składane są przez samice miazgowca parkietowca pojedynczo lub po kilka sztuk na głębokości od 2 do 5 milimetrów w naczyniach drewnie. Czasami składane są one przez samice miazgowca parkietowca również w rysach i pęknięciach w drewnie. Przed złożeniem jaj samica sprawdza czy wilgotność drewna oraz jego skład są optymalne dla rozwoju larw. Pojedyncza samica miazgowca parkietowca składa około 70 jaj. Jaja miazgowca parkietowca są walcowate i wydłużone. Na jednym z ich końców znajduje się cienki wyrostek.

Larwy miazgowca parkietowca wylegają się z jaj po upływie tygodnia od ich złożenia. Są one białawe. Osiągają do 6 milimetrów długości. Początkowo są one wydłużone. Po pierwszym linieniu ich kształt zmienia się na łukowato zgięty. Głowa larwy miazgowca parkietowca jest wyraźna. Na ósmym segmencie odwłoka larwy miazgowca parkietowca znajduje się duża przetchlinka pozwalająca na odróżnienie larw miazgowca parkietowca od larw kołatków na przykład od larw kołatka domowego lub kołatka upartego. Żerowanie larw miazgowca parkietowca jak wspominaliśmy odbywa się głownie w bielu zlokalizowanym w pobliżu miazgi. Czasami dochodzi również do uszkodzeń zewnętrznego drewna twardzielowego. Chodniki drążone przez larwy miazgowca parkietowca mają od 1 do 2 milimetrów średnicy. Wypełnione są szczelnie mączką drzewną. Ich przekrój jest okrągły, a przebieg nieregularny.

Poczwarki miazgowca parkietowca są białe i łukowato zgięte. Swoim kształtem przypominają one osobniki dorosłe miazgowca parkietowca.

Długość cyklu rozwojowego miazgowca parkietowca cechuje się dużym zróżnicowaniem w zależności od wilgotności i temperatury drewna w którym odbywa się żerowanie larw. W warunkach naturalnych najczęściej jest to rok, choć przy mało sprzyjających warunkach rozwój miazgowca pakietowca może trwać nawet 3 lata. W pomieszczeniach ogrzewanych najczęściej trwa on 4 miesiące. Optymalne warunki rozwoju miazgowca parkietowca to temperatura wynosząca od 17 do 23 stopni Celsjusza i wilgotność drewna mieszcząca się w przedziale pomiędzy 10, a 20 %.

Czy miazgowiec parkietowiec jest niebezpieczny – zniszczenia drewna

Miazgowiec parkietowiec jest jednym z najgroźniejszych szkodników drewna. W Polsce pod względem częstotliwości występowania i wyrządzanych szkód przewyższają go jedynie kołatek domowy i spuszczel pospolity. Żerowanie miazgowca parkietowca nierzadko prowadzi do całkowitego zniszczenia drewna w którym się ono odbywa. Niewielkie wymagania miazgowca parkietowca dotyczące wilgotności materiału w którym żeruje sprawiają, że często występuje on w zakładach przemysłu drzewnego takich jak wytwórnie okleiny, sklejki lub mebli oraz parkieciarnie. Miazgowiec może żerować w niemalże wszystkich drewnianych przedmiotach znajdujących się w domach i drewnianych elementach budowli.

Podstawową metodą zapobiegania szkodom wywoływanym przez miazgowca parkietowca jest przestrzeganie zasad dotyczących higieny na składowiskach drewna. W miejscach w których miazgowiec parkietowiec występuje wyjątkowo licznie surowiec opryskiwany jest insektycydami kontaktowymi. W drewnie już opanowanym przez miazgowca parkietowca najczęściej stosowane metody zwalczania miazgowca parkietowca to gazowanie fosforowodorem, dezynfekcja beztlenowa, żelowanie żelem owadobójczym XILIX lub zwalczanie miazgowca parkietowca promieniowaniem mikrofalowym.

drwalnik paskowany zwalczanie

Drwalnik paskowany – występowanie, żerowanie i zwalczanie szkodnika

Drwalnik paskowany – drewnożerny owad z rodziny kornikowatych.

Drwalnik paskowany (Trypodendron lineatum) jest drewnożernym chrząszczem z rodziny kornikowatych. Drwalnik paskowany to groźny szkodnik techniczny drewna.

Miejsca bytowania drwalnika paskowanego

Drwalnik paskowany występuje w Europie, Syberii, na Wyspach Kurylskich i w Ameryce Północnej. Pojawia się w lasach iglastych i mieszanych oraz na składnicach drewna.

Drwalnik paskowany – żerowisko

Drwalnik paskowany żeruje w drzewach iglastych. Najczęściej są to sosny lub świerki. Rzadziej modrzew lub jodła. Jedynym drzewem iglastym na którym drwalnik paskowany nie żeruje jest cis. Żerowanie drwalnika paskowanego najczęściej odbywa się w drzewach martwych lub umierających na których następuje rozwój abrozyjnego grzyba Monila candida. Zazwyczaj są to drzewa zasiedlone wcześniej przez inne szkodniki. Najczęściej pojawia się w zacienionych miejscach zapewniających najlepsze warunki dla rozwoju będących pokarmem drwalnika paskowanego symbiotycznych grzybów. Drwalnik paskowany może żerować również w drewnie okorowanym na przykład znajdującym się na składnicach drewna.

Jak wygląda drwalnik paskowany, czyli biologia owada

Osobniki dorosłe drwalnika paskowanego mają walcowaty kształt ciała. Przedplecze drwalnika paskowanego jest dwubarwne. Dymorfizm płciowy dość wyraźny. Przedplecze samic drwalnika paskowanego jest bardziej owalne podczas gdy przedplecze samic drwalnika paskowanego bardziej prostokątne. Czoło samicy drwalnika paskowanego jest wypukłe, a samca drwalnika paskowanego  wklęsłe. Oczy drwalnika paskowanego podzielone są na dwa trójkąty. Na pokrywie drwalnika paskowanego znajdują się regularnie rozmieszczone kropeczki tworzące wzdłuż tułowia linie.

Rozmnażanie się i rozwój drwalnika paskowanego

Termin rójki drwalnika paskowanego uzależniony jest od warunków atmosferycznych. Może ona odbywać się od marca do czerwca. Kopulacja drwalnika paskowanego ma miejsce na korze drzew. Po kopulacji samice drwalnika paskowanego zaczynają drążyć chodniki wejściowe. Ich przebieg zgodny jest z przebiegiem promieni rdzeniowych w drewnie. Długość chodników wejściowych drwalnika paskowanego jest bardzo zróżnicowana. Mają one od 4 do 50 milimetrów długości. W drążeniu chodnika pomaga samicy samiec drwalnika paskowanego usuwający z chodnika ekskrementy i trocinki.

Po wydrążeniu chodnika wejściowego samica drwalnika paskowanego zaczyna drążyć biegnące w płaszczyźnie słojów przyrostu rocznego chodniki lęgowe nazywane również chodnikami macierzystymi.  Długość tych chodników cechuje się dużym zróżnicowaniem. Mogą mieć one od kilku milimetrów do kilkunastu centymetrów długości. Składający się z chodnika wejściowego i chodników macierzystych. Układ chodników przypomina drabinkę co ułatwia identyfikacje żerowania tego gatunku szkodników drewna. Podczas drążenia samica drwalnika paskowanego umieszcza w chodnikach zarodniki ambrozyjnych grzybów. Grzybnia tych grzybów będzie stanowić pokarm larw drwalnika paskowanego.

Jaja składane są przez samice drwalnika paskowanego w nyżach jajowych znajdujących się na górnej oraz dolnej stronie chodników macierzystych. Składanie jaj przez samice drwalnika paskowanego trwa od 20 do 25 dni. Jaja drwalnika paskowanego są elipsoidalne, mlecznobiałe i perłowo połyskujące.

Po upływie od 6 do 14 dni wylegają się z nich odżywiające się grzybnią i drewnem larwy drwalnika paskowanego. Rozwój larw drwalnika paskowanego jest wyjątkowo szybki jak na szkodnika drewna. W sprzyjających warunkach może on trwać 50 dni. Prawdopodobnie tak szybki rozwój larw drwalnika paskowanego spowodowany jest ich dietą. Grzyby, którymi żywi się drwalnik paskowany są dużo łatwiejsze do strawienia od drewna będące pokarmem większości szkodników drewna. Rozwój larw szkodników drewna odżywiających się samym drewnem nierzadko trwa wiele lat. Tak jest między innym w przypadku szkodników takich jak spuszczel pospolity czy kołatek domowy.

Łukowato zgięte larwy drwalnika paskowanego mają 4 milimetry długości. W przeważającej części są one białe. Jedynie głowa larw drwalnika paskowanego jest jasnobrunatna.

Poczwarki drwalnika paskowanego są białe. W końcowej części ich ciała znajdują się dwa wyrostki, a na częściach odwłokowych haczyki.

Osobniki dorosłe drwalnika paskowanego spędzają zimę w ściółce lub w górnej warstwie gleby.

Straty powodowane przez drwalnika paskowanego

Drwalnik paskowany powoduje zmniejszenie się jakości drewna w którym żeruje w tym zwłaszcza powstawanie w nim sinizn. Na skutek jego działalności następuje znaczny spadek wytrzymałości drewna  wykonanego z drzew w których żerował. Zazwyczaj nadaje się ono wyłącznie do celów opałowych.

Zwalczanie drwalnika paskowanego w lasach

Podstawową metodą zwalczania drwalnika paskowanego na terenach leśnych jest przestrzeganie zasad higieny lasu. W celu uniknięcia porażenia przez drwalnika paskowanego kolejnych drzew drzewa już porażone przez drwalnika paskowanego są suszone i wywożone z lasu. Jeśli porażony przez drwalnika paskowanego został duży obszar owad ten może być zwalczany za pomocą oprysków agrolotniczych. Drwalnik paskowany może być również zwalczany za pomocą pułapek feromonowych zwabiających chrząszcze swoim zapachem.

Zwalczanie drwalnika pakowanego w drewnie i w budynkach

Drwalnik paskowany bywa stwierdzany w konstrukcjach wykonanych z drewna lub meblach. Zazwyczaj jednak pojawia się w nich ponieważ był już w drewnie z którego wykonano te konstrukcje i przedmioty kiedy ścinano drzewa z których je uzyskano.

Jeśli chodzi o zwalczanie drwalnika paskowanego w meblach to w tym celu stosowane są takie same metody jak jest to w przypadku innych szkodników drewna takich jak na przykład spuszczel pospolity lub kołatek domowy. Najczęściej są to gazowanie fosforowodorem, dezynsekcja beztlenowa, zwalczanie drwalnika paskowanego promieniowaniem mikrofalowym znanym tez jako metoda mikrofalowa zwalczania szkodników drewna lub zwalczanie drwalnika paskowanego żelem owadobójczym XILIX.

kozioróg bukowiec

Kozioróg bukowiec – drewnożernym chrząszczem z rodziny kózkowatych

Kozioróg bukowiec (Cerambyx scopolii)

Czym jest kozioróg bukowiec

Kozioróg bukowiec znany również jako kózka bukowiec jest drewnożernym chrząszczem z rodziny kózkowatych.

Gdzie można spotkać kozioróga bukowca – Występowanie

Kozioróg bukowiec występuje na terenie środkowej i południowej Europy, w północnej Afryce, Azji Mniejszej, Syrii, na Kaukazie oraz Zakaukaziu. Na terenie Polski kozioróg bukowiec występuje dość rzadko. Najliczniejszy jest on w lasach bukowych znajdujących się w zachodniej oraz południowej części Polski. Spotykany bywa również w innych rodzajach lasów liściastych oraz w sadach.

Żerowanie szkodnika, czyli czym żywi się kozioróg bukowiec

Kozioróg bukowiec najczęściej żeruje w buku. Obok buku ten drewnożerny chrząszcz żeruje również w innych gatunkach drzew liściastych takich jak brzozy, dęby, graby, jesiony, kasztany jadalne, klony, orzechy włoskie, wiązy i wierzby. Wśród drzew liściastych w których żeruje kozioróg bukowiec znajdują się również drzewa owocowe takie jak czereśnie, grusze, jabłonie i wiśnie. Żerowanie kozioroga bukowca może odbywać się za równo w żywych, ale uszkodzonych drzewach jak i w drzewach obumierających i martwych. Kozioróg bukowiec to robak, który może żerować na obumierających lub martwych gałęziach jeśli mają one co najmniej 5-10 centymetrów grubości. Żerowanie koziorogów bukowców najintensywniejsze jest w najniższych częściach pni drzew znajdujących się w dobrze nasłonecznionych miejscach. Kozioróg bukowiec to robak w drewnie, który najliczniejszy jest w drzewostanach liczących od 60 do 80 lat.

Jak wygląda kozioróg bukowiec – charakterystyka

Osobniki dorosłe kozioroga bukowca mają od 17 do 20 milimetrów długości. Są one czarne i delikatnie owłosione. Drugi człon ich czułków jest krótki i pierścieniowaty. Na przedpleczu znajdują się poprzeczne fałdy. Ich liczba nie jest stała i wacha się ona od 6 do 8. W przypadku samców kozioroga bukowca uda tylnich nóg dochodzą do końca odwłoka. U samic są one krótsze.

Życie kozioroga bukowca – rozmnażanie i rozwój owada

Osobniki dorosłe kozioroga bukowca pojawiają się od maja do lipca. Za dnia pojawiają się na kwitnących krzewach oraz roślinach zielnych. Spotykane są również na wyciekającym z drzew soku oraz na materiale lęgowym larw.

Jaja składane są przez samice tego drewnożernego owada pojedynczo w szczelinach kory.

Smukłe larwy osiągają do 43 milimetrów długości. Przednia część przedplecza larw kozioroga bukowca jest grubo poprzecznie pomarszczona. Początkowo żerowanie larw kozioroga bukowca odbywa się pod korą, gdzie powodują one uszkodzenia kambium i łyka. Dopiero później wgryzają się one w powierzchniowe oraz głębsze warstwy drewna. Korytarze drążone przez larwy kozioroga bukowca mają do 10 milimetrów szerokości. Zakończone są one owalnym otworem mającym 10 milimetrów szerokości. Otwór ten prowadzi w głąb drewna do hakowatego chodnika mającego od 7 do 15 centymetrów długości i 15 milimetrów szerokości. Na końcu wspomnianego chodnika znajduje się owalna kolebka poczwarkowa mająca od 3 do 4 centymetrów długości oraz centymetr szerokości. Przepoczwarzenie ma miejsce pod koniec lata lub na początku jesieni. Poczwarki mają od 18 do 30 milimetrów długości. Ich przedplecze jest wydłużone. Chrząszcze opuszczają kolebki poczwarkowe dopiero w roku następującym po roku w którym doszło do ich przepoczwarzenia.

Cykl rozwojowy kozioroga bukowca najczęściej trwa dwa lata, ale może on przedłużyć się do trzech, a nawet czterech lat.

Wrogowie kozioroga bukowca

Głównymi naturalnymi wrogami kozioroga bukowca są dzięcioły, mrówki, larwy i postacie dojrzałe chrząszczy z rodziny przekraskowatych oraz pasożytnicze błonkówki.

Jakie szkody może wyrządzić kozioróg bukowiec

Lokalnie kozioróg bukowiec może powodować poważne zniszczenia zwłaszcza w sadach owocowych i drzewostanach bukowych. Szerokie chodniki drążone przez larwy kozioroga bukowca powodują znaczące uszkodzenia drewna skutkujące zmniejszeniem się jakości drewna, a tym samym spadkiem ilości jego potencjalnych zastosowań. Ze względu na rzadkość występowania w skali kraju szkody które powoduje ten robak w drewnie nie są znaczne.

ściga matowa drewnojad

Ściga Matowa – czym jest, gdzie występuje drewnożerny chrząszcz

Czym jest ściga matowa?

Ściga matowa (Tetropium fuscum) to drewnożerny chrząszcz z rodziny kózkowatych.

Gdzie można znaleźć ścigę matową – występowanie szkodnika

Ściga matowa występuje w północnej i środkowej Europie. Pojawia się również w południowej Europie, ale tylko na terenach górskich. Poza Europą występują w Gruzji i na Syberii. Najczęściej pojawia się w lasach sosnowych oraz świerkowych ponieważ to właśnie świerk i sosna są drzewami najczęściej atakowanymi przez ścigę matową.

Znacznie rzadziej ścigi matowe żerują na daglezjach, jodłach, świerku sitajskim i sośnie wejmutce. Ściga matowa pojawia się na drzewach osłabionych, obumierających i martwych w tym również złamanych i powalonych. Ściga matowa pojawia się wyłącznie na świeżym, nie przeschniętym i nieokorowanym materiale. Szczególnie często ściga matowa pojawia się w drzewostanach starszych oraz w średnim wieku.

Jak wygląda ściga matowa – Morfologia owada

Osobniki dorosłe ścigi matowej są czarne. Mają one od 8 do 17 milimetrów długości. Na środku głowy tego drewnożernego owada pomiędzy czułkami znajduje się podłużna bruzdka. Górna część przedplecza oraz jego boki są matowe i gęsto punktowane. Na pokrywach znajdują się dwa lub trzy wyraźne żeberka. Czułki samców dochodzą do połowy pokryw, a samic do 1/3 ich długości.

Jaja ścig matowych są wydłużone. Jeden z ich końców jest szeroko zaokrąglony. Na obu końcach delikatnie pokryte są one siateczkowym urzeźbieniem.

Larwy ścigi matowej osiągają do 22 milimetrów długości. Białe poczwarki ścigi matowej mają do 17 milimetrów długości.

Rozmnażanie się i rozwój ścig matowych

Osobniki dorosłe ścigi matowej pojawiają się od czerwca do sierpnia. Nie pobierają one pokarmu. Aktywne są głównie o zmierzchu oraz w godzinach nocnych. Kopulacja odbywa się na korze drzew stojących lub leżących. Jaja składane są przez samice pojedynczo w szparach oraz pod łuskami kory. Larwy wylęgają się z jaj po upływie od 10 do 14 dni. Przegryzają one korę aż do kambium i łyka. Chodniki drążone przez larwy mają około 30 centymetrów długości i od 1 do 2 centymetrów szerokości.

Wygryzane są one przez larwy w wierzchnich warstwach bielu. Ich przebieg jest kręty, ale najczęściej biegną one wzdłuż pnia. Na całej swojej szerokości są one szczelnie wypełnione trocinkami. Trocinki te w początkowych fazach rozwoju larw są brunatne. Następnie zmieniają one barwę na białą lub brunatnobiałą. Zmiana barwy trocinek spowodowana jest zmianami w rodzaju materiału z którego powstają. Trocinki brązowe wygryzane są z kory podczas gdy trocinki białe wygryzane są z drewna. Końcowa część chodnika placowato rozszerza się. Podczas rozwoju larw czterokrotnie następuje ich linienie. Jesienią larwy wgryzają się w drewno na głębokość wynoszącą od 2 do 5 centymetrów.

Na głębokości tej sporządzana jest przez nie hakowata kolebka poczwarkowa mająca od kilku do kilkunastu centymetrów długości. Kolebki znajdujące się na drzewach stojących skierowane są pionowo w dół. Przed przepoczwarzeniem larwa obraca swoją głowę w kierunku otworu wejściowego i zamyka go zatyczką z wiórków drzewnych. Przepoczwarzenie odbywa się od początku maja aż do końca czerwca. Kilkanaście dni od przepoczwarzenia wylęgają się chrząszcze.

Cykl rozwojowy ścigi matowej trwa od roku do dwóch lat.

Ściga matowa – szkodniki drewna i drzewostanów

Ściga matowa jest groźnym szkodnikiem wtórnym drzewostanów sosnowych i świerkowych. Drewno opadnięte przez ścigę matową ma obniżoną jakość co sprawia, że możliwości jego zastosowania są ograniczone. Jak rozpoznać, że żeruje ten robak w drewnie? Pierwszymi objawami żerowania ścig matowych w drewnie są płaty kory odbijane przez dzięcioły wczesną jesienią. Kolejne objawy zasiedlenia drzew przez ścigi matowe pojawiają się wiosną. Igły opadniętych przez te robaki w drewnie drzew więdną i żółkną, boczne gałązki usychają, a w miejscach w których te drewnożerne robaki żerują szczególnie intensywnie odpada kora.

Krewniacy ścigi matowej

Bliskimi krewnymi ścigi matowej są ściga dębowa (Phymatodes testaceus), ściga fioletowa (Callidium aeneum), ściga lśniąca (Tetropium castaneum), ściga modrzewiowa (Tetropium gabrieli) i zamieszkująca dąbrowy ściga purpurowa (Pyrrhidium sanguineum).

 

węglarek matowy

Węglarek matowy

(ropalopus clavipes)

Czym jest węglarek matowy ?

Węglarek matowy to żerujący w drewnie chrząszcz z rodzaju Ropalopus. Jest on jednym z pięciu przedstawicieli tego rodzaju występujących w Polsce. Pozostali to węglarek czerwonoudy (Ropalopus femoratus), węglarek czarny (Ropalopus macropus), ropalopus ungaricus i ropalopus varini.

Gdzie można spotkać węglarka matowego

Węglarek matowy występuje powszechnie na terenie południowej i środkowej Europy. Na wschodzie zasięg jego występowania rozciąga się aż do Uralu. Poza Europą występuje on również na Kaukazie, Zakaukaziu, Azji Mniejszej Armenii, Syrii i północnym Iranie. W Polsce węglarek matowy występuje sporadycznie. Spotykany jest głównie na składnicach drewna, a także w sadach owocowych.

Larwy węglarka matowego w drewnie, żerowanie węglarków

Węglarek matowy to robak żerujący w drewnie różnych gatunków krzewów i drzew liściastych takich jak na przykład czeremchy, buki, dęby, klony, leszczyny, lipy, olsze, orzechy włoskie, topole, wiązy, wierzby, głogi i tarniny. Szczególnie często żeruje on w drzewach owocowych takich jak grusze, jabłonie i wiśnie. Sporadycznie zdarza się, że żeruje on również w świerku. Węglarek matowy to robak, który żeruje w konarach mających od 3 do 15 centymetrów grubości znajdujących się w koronach drzew. Rzadziej ten drewnożerny robak żeruje w niższych partiach drzew oraz w nieokorowanych wałkach drzew przeznaczonych na opał lub do innych celów.

Osobniki dorosłe odżywiają się sokiem wyciekającym z uszkodzonych drzew.

Jak wyglądają węglarki matowe – Morfologia

Osobniki dorosłe węglarka matowego mają od 10 do 24 milimetrów długości. Są one spłaszczone grzbietowo-brzusznie i matowoczarne. Na końcach segmentów czułków od trzeciego do dziesiątego znajdują się klocowate wyrostki. Przedplecze jest kątowato rozszerzone po bokach, pomarszczone i gęsto punktowane. Uda czarne. Pokrywy tego żerującego w drewnie chrząszcza posiadają krótkie, przylegające włoski. Czułki samców są dłuższe od ich ciał, a samic minimalnie dłuższe od połowy ich ciał.

Życie węglarków matowy, kopulacja, larwy oraz poczwartki węglarków.

Po kopulacji owalne jaja składane są przez samice w szparach kory. Ich rozmiary to 0,9 na 1,8 milimetra.

Larwy wylęgają się z nich po upływie trzech tygodni. Żerują one pomiędzy korą i drewnem. Larwy węglarka matowego mają do 30 milimetrów długości. Na przedniej oraz tylnej części przedplecza znajdują się tworzące poprzeczne przepaski włoski.

Poczwarki węglarka matowego mają od 16 do 22 milimetrów długości. Ich charakterystyczną cechą są silnie rozszerzone kolce znajdujące się na grzbietowej powierzchni ich ciała. Osobniki dorosłe węglarka matowego pojawiają się od maja do sierpnia. Im cieplejszy jest dany dzień tym liczniej się one pojawiają. Często spotykane są one na kwitnących drzewach i krzewach liściastych w tym zwłaszcza owocowych, plecionych z gałęzi płotach i stosach chrustu.

zmorsznik czerwony

Zmorsznik Czerwony – czerwone robaki w drewnie, zwalczanie

Czym jest Zmorsznik Czerwony?

Zmorsznik czerwony to drewnożerny owad z rodziny kózkowatych.

Gdzie można spotkać zmorsznika czerwonego

Zmorsznik czerwony występuje powszechnie na terenie Europy i Syberii. Na terenie Polski występuje w lasach sosnowych i innych drzewostanach iglastych. W przeciwieństwie do występujących głównie w górach i na pogórzu zmorsznika jodłowca, zmorsznika krwistego i zmorsznika czarnego zmorsznik czerwony występuje na terenie całej Polski.

Zmorsznik czerwony – zagrożenia dla drewna

Zmorsznik czerwony żeruje w martwym drewnie drzew iglastych w tym zwłaszcza w leżaninach i pniakach. Żeruje też w elementach konstrukcji drewnianych, które wkopane są w ziemię lub stykają się z nią. Najczęściej atakowane przez zmorsznika czerwonego jest zagrzybione drewno w drugim roku po ścince. Zmorszniki czerwone atakują również drewno, które nie jest jeszcze zagrzybione, ale jest silnie zawilgocone na przykład pale mostowe. Larwy zmorsznika czerwonego mogą rozwijać się w drewnie o wilgotności wynoszącej co najmniej 20 %.

  • Zmorsznik czerwony atakuje atakuje martwe drewno drzew iglastych
  • Zmorsznik może występować w drewnianych elementach konstrukcyjnych (przeważnie zawilgoconych wkopanych w ziemię)
  • Szkodnik ten atakuje drewno zagrzybione lub zawilgocone

Jak wygląda zmorsznik czerwony ?

Osobniki dorosłe zmorsznika czerwonego mają od 10 do 21 milimetrów długości. Pokrywy zmorsznika czerwonego na końcu są ukośnie wycięte. Zewnętrzny koniec ostro wyciągnięty jest do tyłu. Przedplecze samców zmorsznika czeronego  jest czarne, a pokrywy żółte lub żółtobrunatne. Sporadycznie zdarzają się samce zmorsznika czerwonego u których pokrywy są niemal czarne. Przedplecze i pokrywy samic zmorsznika czerwonego są czerwone, choć zdarzają się również osobniki u których są one żółtobrunatne.

Rozmnażanie się i rozwój zmorsznika czerwonego

Osobniki dorosłe zmorsznika czerwonego pojawiają się od czerwca do września. Najliczniejsze są one w miesiącach podczas których panuje najwyższa temperatura. Pojedyncza samica zmorsznika czerwonego składa do 700 jaj. Składane są one pojedynczo lub po kilka sztuk w szparach w drewnie.

Jaja zmorsznika czerwonego są białe z żółtawym odcieniem.

Larwy zmorsznika czerwonego wylęgają się z jaj po upływie kilkunastu dni. Osiągają one do 35 milimetrów długości. Wyraźnie wyodrębniona głowa larw zmorsznika czerwonego jest nieco węższa od przedplecza. Przedplecze lśniące i gładkie. W swojej nasadowej części jest ono ciemniej żółto ubarwione. Na siódmym segmencie odwłoka larwy zmorsznika czerwonego znajduje się pierścień oraz pojedynczy rząd brodawek.

Chodniki początkowo drążone są przez larwy zmorsznika czerwonego w bielastej części drewna, a następnie również w części twardzielowej. Na całej swojej długości chodniki te mają owalny przekrój. Zapełnione są one ekskrementami i mączką drzewną. Wygląd ekskrementów zmienia się wraz z wiekiem larw zmorsznika czerwonego. Odchody młodych larw zmorsznika czerwonego mają kształt regularnych walców podczas gdy ekskrementy larw starszych mają kształt kulisty. Chodniki zakończone są kolebkami poczwarkowymi o rozmiarach 25 na 6 na 12 milimetrów znajdującymi się na głębokości od 5 do 20 milimetrów pod powierzchnią drewna. Kolebki te ułożone są równolegle do obłej powierzchni drewna. Od chodnika odgrodzone są one warstwą grubych wiórków.

Stadium poczwarki zmorsznika czerwonego trwa od dwóch do trzech tygodni. Po wylęgnięciu się z poczwarki osobniki dorosłe zmorsznika czerwonego pozostają w kolebce poczwarkowej jeszcze przez około tygodnia. Opuszczają one ją przez otwory wylotowe mające od 4 do 8 milimetrów średnicy. Poczwarki zmorsznika czerwonego są białawe z żółtawym odcieniem. Osiągają one od 15 do 22 milimetrów długości. Na końcu odwłoka poczwarki zmorsznika czerwonego znajdują się szeroko rozstawione parzyste kolce. Liczne drobne kolce znajdują się również na końcu przedplecza poczwarki zmorsznika czerwonego. Na ósmym segmencie odwłoka poczwarki zmorsznika czerwonego znajduje się poprzeczny rząd, który złożony jest z od 4 do 8 jednakowych kolców.

Cykl rozwojowy zmorsznika czerowonego najczęściej trwa od dwóch do trzech lat, ale w wyjątkowo sprzyjających warunkach cykl rozwojowy tego drewnożernego chrząszcza może skrócić się do zaledwie roku.

Jakie szkody wyrządza zmorsznik czerwony?

Zmorszniki czerwone znacząco skracają okres użytkowania obiektów w których odbywa się ich żerowanie takich jak słupy, wieże przeciwpożarowe i legary. Te drewnożerne chrząszcze dokonują równiez poważnych zniszczeń w przyziemnych częściach budynków. Straty powodowane przez zmorsznika czerwonego są znacząco większe od strat powodowanych przez inne gatunki zmorszników takich jak na przykład zmorsznik jodłowiec, zmorsznik krwisty i zmorsznik czarny. Żerowanie zmorsznika czerwonego w pniakach i leżaninie nie powoduje szkód ponieważ atakowane jest przez niego głównie drewno które jest wilgotne lub zagrzybione.