Archiwa tagu: żerowanie

mrzyk muzealny anthrenus museorum

Mrzyk Muzealny – występowanie, zagrożenia, metody zwalczania

Czym jest mrzyk muzealny

Mrzyk muzealny jest kosmopolitycznym chrząszczem zaliczanym do skórnikowatych. Skórnikowate to licząca około tysiąca gatunków rodzina niewielkich chrząszczy o wydłużonym, owalnym ciele i niewielkiej głowie. W Polsce występuje od 35 do 40 gatunków skórnikowatych. Na terenie Polski najpowszechniejszymi obok mrzyka muzealnego gatunkami skórnikowatych są szubak smirnowa, mrzyk dziewannowiec i skórek zbożowy. Dieta larw większości spośród gatunków skórnikowatych składa się z szczątków zwierząt, a osobników dorosłych z nektaru i pyłków.

Występowanie mrzyka muzealnego

Mrzyk muzealny występuje w całej paleoarktyce w tym również w Europie oraz na Bliskim i Dalekim Wschodzie. W Europie mrzyk muzealny występuje w Albanii, Austrii, Białorusi, Belgii, Bośni i Hercegowinie, Bułgarii, Chorwacji, Czechach, Danii kontynentalnej, Estonii, Finlandii, Francji kontynentalnej, Grecji kontynentalnej, Hiszpanii, Holandii, Liechtensteinie, Litwie, Luksemburgu, Łotwie, Macedonii, Mołdawii, Niemczech, Norwegii kontynentalnej, Obwodzie Kaliningradzkim, Portugalii kontynentalnej, Rumunii, Rosji, Sardynii, Słowacji, Słowenii, Szwajcarii, Szwecji, Ukrainie, Węgrzech, Wielkiej Brytanii i Włoszech kontynentalnych. W Polsce mrzyk muzealny występuje pospolicie.

Mrzyk muzealny często występuje w muzeach w których powoduje on bardzo wysokie straty zwłaszcza wśród zbiorów entomologicznych, księgozbiorów i wypchanych zwierząt. Szczególnie groźny jest on dla eksponatów suchych.

Żerowanie mrzyka muzealnego

Larwy mrzyka muzealnego żerują przede wszystkim w produktach zwierzęcych zawierających kreatynę takich jak futra, wełna, jedwab, skóry i wypchane zwierzęta. Rzadziej żerują na produktach roślinnych takich jak sucha mąka i kakao. Dość często  żeruje on w zbiorach bibliotecznych i muzealnych powodując znaczne straty.

Osobniki dorosłe mrzyka muzealnego żywią się przede wszystkim pyłkiem i nektarem.

Morfologia mrzyka muzealnika

Larwy mrzyka muzealnika są żółte i włochate. Część grzbietowa ciała larwy mrzyka muzealnego jest brązowa. Czułki mrzyka muzealnika składają się z ośmiu segmentów. Na końcu odwłoka mrzyka muzealnego znajdują się trzy pęczki złotych włosów. Larwy mrzyka muzealnego osiągają do 4,5 milimetrów długości.

Osobniki dorosłe mrzyka muzealnika mają od 2 do 4 milimetrów długości. Wyposażone są w gryzące narządy gębowe i zaokrąglone oczy. Ich ciała są wypukłe. Osobniki dorosłe mrzyka muzealnego zwykle są brązowy lub czarne. Na stronie grzbietowej ciała chrząszcza mrzyka muzealnego znajdują się białe łuseczki. Przednie skrzydła mrzyka muzealnika są skórzaste i twarde. Tylne skrzydła mrzyka muzealnika są błoniaste.

Rozwój mrzyka muzealnika

Rozmnażanie się mrzyka muzealnika wewnątrz budynków najczęściej odbywa się pod wykładzinami, w garderobach, dookoła boazerii i w innych miejscach w których mrzyki muzealniki nie są niepokojone przez ludzi.

Pojedyncza samica mrzyka muzealnika składa od 20 do 50 kremowych jaj o długości wynoszącej około 0,5 milimetra. Jaja te składane są przez nią przez około 2 tygodni. Najczęściej składane ą one w szczelinach znajdujących się w pobliżu produktów będących pokarmem larw. Złożone jaja przyklejane są przez samicę do podłoża. Larwy wylegają się z jaj po upływie od 2 do 4 tygodni. Larwy mrzyka muzealnego osiągają od 4 do 5 milimetrów długości. Larwy mrzyka muzealnika wykazują silny światłowstręt. Zaniepokojone zwijają się w kulkę. Długość rozwoju larw mrzyka muzealnego uzależniona jest od warunków zewnętrznych spośród których najistotniejszy wpływ na długość ich rozwoju mają temperatura, wilgotność i dostępność pożywienia. W krajach naturalnego występowania mrzyka muzealnego larwy rozwijają się głównie na zewnątrz budynków w gniazdach ptaków, pająków i pszczół. Po ostatniej wylince w miejscu w którym rozwijała się larwa następuje przepoczwarzenie. Przepoczwarzenie mrzyka muzealnika trwa od 10 do 30 dni, a jego długość uzależniona jest od temperatury panującej w miejscu w którym ono następuje. Osobniki dorosłe mrzyka muzealnika żyją od 2 do 6 tygodni.

Wykrywanie mrzyka muzealnego

W miejscach w których bytuje mrzyk muzealny pozostawia po sobie drobny, brązowy pył po którym można rozpoznać jego obecność. O jego obecności świadczą również dokonywane przez niego zniszczenia.

Mrzyk muzealnik zwalczanie

Aby pozbyć się mrzyków muzealnych bardzo często stosuje się preparaty do fumigacji w postaci papierowych taśm, kartoników lub też naklejek nasączonych chlorpiryfosem lub dichlorfosem. Po za metodami chemicznymi zwalczania mrzyka muzealnika można także zastosować profesjonalne świece dymne. Zwalczanie mrzyków muzealników jest bardzo trudne i zazwyczaj wymaga dobrania odpowiedniej metody dezynsekcji w zależności od liczebności i miejsca występowania. Profesjonalnym zwalczaniem mrzyków muzealników zajmują się firmy pest control, które posiadają odpowiednie preparaty do tego typu zabiegów.