Miesięczne archiwum: Lipiec 2018

Krokwiowiec piłkorożny zwalczanie

Krokwiowiec piłkorożny – szkodnik żerujący w zagrzybionym drewnie

Gdzie występuje Krokwiowiec piłkorożny?

Krokwiowiec piłkorożny występuje na terenie Europy, Kaukazu i Azji mniejszej. W Polsce jest on pospolity.

Żerowanie krokwiowca piłkorożnego – szkodnik zagrzybionego drewna

Krokwiowiec piłkorożny żeruje głównie w zagrzybionym drewnie drzew liściastych i iglastych. Występuje on za równo w lasach jak i w wykonanych z drewna budynkach.

Jak wygląda krokwiowiec piłkorożny

Osobniki dorosłe krokwiowca piłkorożnego są ciemnobrunatne. Mają one od 3 do 5 milimetrów długości. Włosy krokwiowca piłkorożnego są szare i przylegają do ciała. Na czułkach krokwiowca piłkorożnego znajdują się charakterystyczne piłkowania którym owad ten zawdzięcza swoją nazwę. Trzy ostatnie człony czułek są dłuższe od poprzednich członów. Na pokrywach krokwiowca piłkorożnego znajdują się regularne, zagłębione szeregi kropek.

Rozmnażanie się i rozwój krokwiowca piłkorożnego

Osobniki dorosłe krokwiowca piłkorożnego pojawiają się w lipcu i w sierpniu. Samice krokwiowca piłkorożnego składają jaja w wyżej położonych, zagrzybionych częściach budowli. Białe, łukowato zgięte larwy krokwiowca piłkorożego osiągają do 9 milimetrów długości. Głowa larw wyraźnie wyodrębniona. Na dziewiątym pierścieniu larw krokwiowca piłkorożnego znajdują się drobne kolce. Okolice odbytu larw nagie. Chodniki drążone przez larwy krokwiowca piłkorożnego mają okrągły przekrój. Ich szerokość rośnie wraz z larwą od 0,3 milimetra w początkowej części aż do 2 milimetrów w ich części końcowej. Pod względem wyglądu żerowiska krokwiowca piłkorożnego przypominają żerowiska kołatka upartego. Podstawowa różnica pomiędzy nimi polega na innym umiejscowieniu. Krokwiowiec piłkorożny preferuje drewno o niższej wilgotności w związku z czym często pojawia się on w wyższych partiach budynków cechujących się niższą wilgotnością. Kołatek uparty preferuje drewno o wyższej wilgotności w związku z czym częściej pojawia się on w niższych, bardziej wilgotnych partiach budowli.

Szkody wyrządzane przez krokwiowca piłkorożnego.

Krokwiowiec piłkorożny występuje powszechnie. Mimo to wyrządzane przez niego szkody nie są duże. Wynika to z faktu, że tak naprawdę sam w sobie nie powoduje on szkód, a jedynie przyśpiesza zniszczenia, które zapoczątkowane zostały przez grzyby.

Jak uchronić się przed krokwiowcem piłkorożnym

Podstawową metodą ochrony budynków przed działalnością krokwiowca piłkorożnego jest zabezpieczanie ich przed zagrzybieniem i zawilgoceniem. W już zagrzybionym należy przeprowadzać działania mające na celu zwalczanie grzybów.

 

mazgowiec parkietowiec zwalczanie

Miazgowiec parkietowiec – szkodnik drewna z rodziny miazgowcowatych

Czym jest Miazgowiec parkietowiec – miazgowcowate

Miazgowiec parkietowiec jest chrząszczem z rodziny miazgowcowatych.

Występowanie miazgowca parkietowca – gdzie można spotkać szkodnika

Miazgowiec parkietowiec jest szeroko rozprzestrzeniony na świecie. Występuje on w wielu krajach charakteryzujących się ciepłym lub umiarkowanym klimatem. Miazgowiec parkietowiec występuje w Europie, rejonie Morza Śródziemnego, Zakaukaziu, Japonii i w Ameryce Północnej.

Niestety nie wiadomo skąd pochodzi miazgowiec parkietowiec. Podejrzewa się jednak, że wywodzi się on z terenów indiomalajskich.

W Polsce jest on pospolity na terenie całego kraju, choć tylko lokalnie występuje on licznie.

Jakie drewno niszczy miazgowic parkietowiec – żerowanie szkodnika

Rozwój larw miazgowca następuje w martwym, suchym drewnie drzew liściastych. Szczególnie narażone na żerowanie larw tego owada są bielaste części dębów i jesionów. Po za nimi miazgowiec parkiwetowiec żeruje również w orzechu, platanie, topoli i wiśni.

Miazgowiec parkietowiec poraża drzewa stojące, leżące, tarcicę oraz wyroby wykonane z drewna. Miazgowiec parkietowiec silnie preferuje drewno drzew ściętych jesienią lub zimą cechujące się wysoką zawartością skrobi.

Jak wygląda miazgowiec parkietowiec ?

Osobniki dorosłe miazgowca parkietowca mają od 2,5 do 5 milimetrów długości. Są one jasno lub ciemnobrunatne. Na głowie oraz przedpleczu chrząszczy miazgowca parkietowca znajdują się żółtawe włoski. Głowa miazgowca parkietowca jest dobrze wyodrębniona. Znajdują się na niej jedenastoczłonowe, zakończone buławkami czułki. Przedplecze osobników dorosłych miazgowca parkietowca jest nieregularnie czworokątne, lekko zaokrąglone i węższe od nasady pokryw. Wierzchnia część przedplecza jest punktowana. Przestrzeń pomiędzy punktami jest delikatnie pomarszczona i matowa. W centralnej części przedplecza znajduje się owalna, podłużna jamka. Pokrywy pokryte są rzędami nieregularnych kropek.

Rozmnażanie się i rozwój miazgowca parkietowca

W warunkach naturalnych rójka miazgowca parkietowca trwa od maja do czerwca. W zamkniętych, ogrzewanych zimą pomieszczeniach osobniki dorosłe miazgowca parkietowca mogą pojawiać się przez cały rok.

Jaja składane są przez samice miazgowca parkietowca pojedynczo lub po kilka sztuk na głębokości od 2 do 5 milimetrów w naczyniach drewnie. Czasami składane są one przez samice miazgowca parkietowca również w rysach i pęknięciach w drewnie. Przed złożeniem jaj samica sprawdza czy wilgotność drewna oraz jego skład są optymalne dla rozwoju larw. Pojedyncza samica miazgowca parkietowca składa około 70 jaj. Jaja miazgowca parkietowca są walcowate i wydłużone. Na jednym z ich końców znajduje się cienki wyrostek.

Larwy miazgowca parkietowca wylegają się z jaj po upływie tygodnia od ich złożenia. Są one białawe. Osiągają do 6 milimetrów długości. Początkowo są one wydłużone. Po pierwszym linieniu ich kształt zmienia się na łukowato zgięty. Głowa larwy miazgowca parkietowca jest wyraźna. Na ósmym segmencie odwłoka larwy miazgowca parkietowca znajduje się duża przetchlinka pozwalająca na odróżnienie larw miazgowca parkietowca od larw kołatków na przykład od larw kołatka domowego lub kołatka upartego. Żerowanie larw miazgowca parkietowca jak wspominaliśmy odbywa się głownie w bielu zlokalizowanym w pobliżu miazgi. Czasami dochodzi również do uszkodzeń zewnętrznego drewna twardzielowego. Chodniki drążone przez larwy miazgowca parkietowca mają od 1 do 2 milimetrów średnicy. Wypełnione są szczelnie mączką drzewną. Ich przekrój jest okrągły, a przebieg nieregularny.

Poczwarki miazgowca parkietowca są białe i łukowato zgięte. Swoim kształtem przypominają one osobniki dorosłe miazgowca parkietowca.

Długość cyklu rozwojowego miazgowca parkietowca cechuje się dużym zróżnicowaniem w zależności od wilgotności i temperatury drewna w którym odbywa się żerowanie larw. W warunkach naturalnych najczęściej jest to rok, choć przy mało sprzyjających warunkach rozwój miazgowca pakietowca może trwać nawet 3 lata. W pomieszczeniach ogrzewanych najczęściej trwa on 4 miesiące. Optymalne warunki rozwoju miazgowca parkietowca to temperatura wynosząca od 17 do 23 stopni Celsjusza i wilgotność drewna mieszcząca się w przedziale pomiędzy 10, a 20 %.

Czy miazgowiec parkietowiec jest niebezpieczny – zniszczenia drewna

Miazgowiec parkietowiec jest jednym z najgroźniejszych szkodników drewna. W Polsce pod względem częstotliwości występowania i wyrządzanych szkód przewyższają go jedynie kołatek domowy i spuszczel pospolity. Żerowanie miazgowca parkietowca nierzadko prowadzi do całkowitego zniszczenia drewna w którym się ono odbywa. Niewielkie wymagania miazgowca parkietowca dotyczące wilgotności materiału w którym żeruje sprawiają, że często występuje on w zakładach przemysłu drzewnego takich jak wytwórnie okleiny, sklejki lub mebli oraz parkieciarnie. Miazgowiec może żerować w niemalże wszystkich drewnianych przedmiotach znajdujących się w domach i drewnianych elementach budowli.

Podstawową metodą zapobiegania szkodom wywoływanym przez miazgowca parkietowca jest przestrzeganie zasad dotyczących higieny na składowiskach drewna. W miejscach w których miazgowiec parkietowiec występuje wyjątkowo licznie surowiec opryskiwany jest insektycydami kontaktowymi. W drewnie już opanowanym przez miazgowca parkietowca najczęściej stosowane metody zwalczania miazgowca parkietowca to gazowanie fosforowodorem, dezynfekcja beztlenowa, żelowanie żelem owadobójczym XILIX lub zwalczanie miazgowca parkietowca promieniowaniem mikrofalowym.

drwalnik paskowany zwalczanie

Drwalnik paskowany – występowanie, żerowanie i zwalczanie szkodnika

Drwalnik paskowany – drewnożerny owad z rodziny kornikowatych.

Drwalnik paskowany (Trypodendron lineatum) jest drewnożernym chrząszczem z rodziny kornikowatych. Drwalnik paskowany to groźny szkodnik techniczny drewna.

Miejsca bytowania drwalnika paskowanego

Drwalnik paskowany występuje w Europie, Syberii, na Wyspach Kurylskich i w Ameryce Północnej. Pojawia się w lasach iglastych i mieszanych oraz na składnicach drewna.

Drwalnik paskowany – żerowisko

Drwalnik paskowany żeruje w drzewach iglastych. Najczęściej są to sosny lub świerki. Rzadziej modrzew lub jodła. Jedynym drzewem iglastym na którym drwalnik paskowany nie żeruje jest cis. Żerowanie drwalnika paskowanego najczęściej odbywa się w drzewach martwych lub umierających na których następuje rozwój abrozyjnego grzyba Monila candida. Zazwyczaj są to drzewa zasiedlone wcześniej przez inne szkodniki. Najczęściej pojawia się w zacienionych miejscach zapewniających najlepsze warunki dla rozwoju będących pokarmem drwalnika paskowanego symbiotycznych grzybów. Drwalnik paskowany może żerować również w drewnie okorowanym na przykład znajdującym się na składnicach drewna.

Jak wygląda drwalnik paskowany, czyli biologia owada

Osobniki dorosłe drwalnika paskowanego mają walcowaty kształt ciała. Przedplecze drwalnika paskowanego jest dwubarwne. Dymorfizm płciowy dość wyraźny. Przedplecze samic drwalnika paskowanego jest bardziej owalne podczas gdy przedplecze samic drwalnika paskowanego bardziej prostokątne. Czoło samicy drwalnika paskowanego jest wypukłe, a samca drwalnika paskowanego  wklęsłe. Oczy drwalnika paskowanego podzielone są na dwa trójkąty. Na pokrywie drwalnika paskowanego znajdują się regularnie rozmieszczone kropeczki tworzące wzdłuż tułowia linie.

Rozmnażanie się i rozwój drwalnika paskowanego

Termin rójki drwalnika paskowanego uzależniony jest od warunków atmosferycznych. Może ona odbywać się od marca do czerwca. Kopulacja drwalnika paskowanego ma miejsce na korze drzew. Po kopulacji samice drwalnika paskowanego zaczynają drążyć chodniki wejściowe. Ich przebieg zgodny jest z przebiegiem promieni rdzeniowych w drewnie. Długość chodników wejściowych drwalnika paskowanego jest bardzo zróżnicowana. Mają one od 4 do 50 milimetrów długości. W drążeniu chodnika pomaga samicy samiec drwalnika paskowanego usuwający z chodnika ekskrementy i trocinki.

Po wydrążeniu chodnika wejściowego samica drwalnika paskowanego zaczyna drążyć biegnące w płaszczyźnie słojów przyrostu rocznego chodniki lęgowe nazywane również chodnikami macierzystymi.  Długość tych chodników cechuje się dużym zróżnicowaniem. Mogą mieć one od kilku milimetrów do kilkunastu centymetrów długości. Składający się z chodnika wejściowego i chodników macierzystych. Układ chodników przypomina drabinkę co ułatwia identyfikacje żerowania tego gatunku szkodników drewna. Podczas drążenia samica drwalnika paskowanego umieszcza w chodnikach zarodniki ambrozyjnych grzybów. Grzybnia tych grzybów będzie stanowić pokarm larw drwalnika paskowanego.

Jaja składane są przez samice drwalnika paskowanego w nyżach jajowych znajdujących się na górnej oraz dolnej stronie chodników macierzystych. Składanie jaj przez samice drwalnika paskowanego trwa od 20 do 25 dni. Jaja drwalnika paskowanego są elipsoidalne, mlecznobiałe i perłowo połyskujące.

Po upływie od 6 do 14 dni wylegają się z nich odżywiające się grzybnią i drewnem larwy drwalnika paskowanego. Rozwój larw drwalnika paskowanego jest wyjątkowo szybki jak na szkodnika drewna. W sprzyjających warunkach może on trwać 50 dni. Prawdopodobnie tak szybki rozwój larw drwalnika paskowanego spowodowany jest ich dietą. Grzyby, którymi żywi się drwalnik paskowany są dużo łatwiejsze do strawienia od drewna będące pokarmem większości szkodników drewna. Rozwój larw szkodników drewna odżywiających się samym drewnem nierzadko trwa wiele lat. Tak jest między innym w przypadku szkodników takich jak spuszczel pospolity czy kołatek domowy.

Łukowato zgięte larwy drwalnika paskowanego mają 4 milimetry długości. W przeważającej części są one białe. Jedynie głowa larw drwalnika paskowanego jest jasnobrunatna.

Poczwarki drwalnika paskowanego są białe. W końcowej części ich ciała znajdują się dwa wyrostki, a na częściach odwłokowych haczyki.

Osobniki dorosłe drwalnika paskowanego spędzają zimę w ściółce lub w górnej warstwie gleby.

Straty powodowane przez drwalnika paskowanego

Drwalnik paskowany powoduje zmniejszenie się jakości drewna w którym żeruje w tym zwłaszcza powstawanie w nim sinizn. Na skutek jego działalności następuje znaczny spadek wytrzymałości drewna  wykonanego z drzew w których żerował. Zazwyczaj nadaje się ono wyłącznie do celów opałowych.

Zwalczanie drwalnika paskowanego w lasach

Podstawową metodą zwalczania drwalnika paskowanego na terenach leśnych jest przestrzeganie zasad higieny lasu. W celu uniknięcia porażenia przez drwalnika paskowanego kolejnych drzew drzewa już porażone przez drwalnika paskowanego są suszone i wywożone z lasu. Jeśli porażony przez drwalnika paskowanego został duży obszar owad ten może być zwalczany za pomocą oprysków agrolotniczych. Drwalnik paskowany może być również zwalczany za pomocą pułapek feromonowych zwabiających chrząszcze swoim zapachem.

Zwalczanie drwalnika pakowanego w drewnie i w budynkach

Drwalnik paskowany bywa stwierdzany w konstrukcjach wykonanych z drewna lub meblach. Zazwyczaj jednak pojawia się w nich ponieważ był już w drewnie z którego wykonano te konstrukcje i przedmioty kiedy ścinano drzewa z których je uzyskano.

Jeśli chodzi o zwalczanie drwalnika paskowanego w meblach to w tym celu stosowane są takie same metody jak jest to w przypadku innych szkodników drewna takich jak na przykład spuszczel pospolity lub kołatek domowy. Najczęściej są to gazowanie fosforowodorem, dezynsekcja beztlenowa, zwalczanie drwalnika paskowanego promieniowaniem mikrofalowym znanym tez jako metoda mikrofalowa zwalczania szkodników drewna lub zwalczanie drwalnika paskowanego żelem owadobójczym XILIX.