Archiwa tagu: zwalczanie

tycz jodłowiec drewnożerny owad

Tycz jodłowiec – drewnożerny owad jodeł, sosen i świerków.

Tycz jodłowiec (Acanthocinus reticulatus) występuje głównie w środkowoeuropejskich górach. Spotykany jest on również, choć rzadziej we Włoszech oraz w Grecji. Wschodni zasięg występowania tego drewnożernego owada sięga aż do wschodniej Ukrainy. Na terenie Polski stanowiska tycza cieśli są rozproszone i zlokalizowane głównie w południowej części kraju. Znajdują się one w lasach iglastych w których występują jodły.

Żerowanie tycza jodłowca

Na terenie Polski tycz jodłowiec żeruje w jodle. Tycz jodłowiec może żerować również w sośnie i świerku, ale jak dotąd nie stwierdzono jego żerowania w tych gatunkach drzew na terenie naszego kraju. Tycz jodłowiec atakuje drzewa martwe, zamierające i osłabione. Zasiedla całą długość strzały.

Morfologia szkodnika, czyli jak wygląda tycz jodłowiec

Osobniki dorosłe tycza jodłowca mają wydłużone, lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie, brunatne ciała. Mają od 10 do 15 milimetrów długości. Ciało tycza jodłowca pokryte jest szarymi, brunatnymi lub pstrokatymi włosami. Człony czułków począwszy od członu trzeciego są szeroko białawo-szaro obrączkowane. Na bokach przedplecza znajduje się kolec. W jego przedniej części znajdują się cztery wzgórki ułożone w poprzeczny szereg i dwie podłużne czarne smugi. Na pokrywach znajdują się cztery podłużne, wystające, złączone w tylnej części żeberka. Na żeberkach tych znajdują się pędzelkowate pęczki złożone z czarnych włosów. W drugiej połowie pokryw znajdują się dwie przepaski. Pierwsza z nich jest jasna, a druga ciemna. Czułki samicy są półtora razy dłuższe od ich ciał, a czułki samców dwukrotnie dłuższe. Ciała samic zakończone są lekko wystającym do tyłu pokładełkiem. Białawożółte larwy są lekko spłaszczone grzbietowo-brzusznie. Osiągają one do 25 milimetrów długości. Ciała larw są silnie owłosione. Poduszki ruchowe segmentów odwłokowych pozbawione brodawek. Zauważyć na nich można jedynie niewyraźne bruzdy.

Tycz Jodłowiec – rozwój i rozmnażanie się drewnojada

Rójka tycza jodłowca ma miejsce w godzinach nocnych. Jest to zupełnie inaczej niż w przypadku większości szkodników drewna, których rójki przypadają zazwyczaj w dzień i to w czasie, kiedy jest najbardziej słonecznie. Osobniki dorosłe pojawiają się od czerwca do sierpnia. W dzień osobniki dorosłe zauważyć można w szparach kory martwych oraz usychających drzew, a także w drzewach powalonych i ściętych. Po odbyciu kopulacji samice składają jaja w szczelinach kory. Po wylęgnięciu się z jaj larwy przegryzają się przez korowinę, a następnie żerują w kambium, łyku, a także w powierzchniowych warstwach bielu. Chodniki larwalne mają podłużny przebieg. Ich rozmiar rośnie wraz ze zwiększaniem się rozmiarów larw aż do osiągnięcia przez nie  średnicy wynoszącej 13 milimetrów. Przepoczwarzenie larw tego drewnojada ma miejsce w mającej hakowaty kształt kolebce poczwarkowej, która ma od 5 do 6 milimetrów szerokości i od 20 do 22 milimetrów długości. Kolebki te wygryzane są przez larwę na głębokości wynoszącej 1 centymetr. Osobniki dorosłe wylęgają się jesienią. Opuszczają one kolebkę poczwarkową poprzez owalny otwór mający wymiary 3 na 4 milimetry. O opuszczeniu żerowiska osobniki dorosłe zimują w odziomkowej części sosen lub jodeł, albo szparach korowiny. Cały cykl rozwojowy tycza jodłowca trwa dwa lata.

Czy tycz jodłowiec stanowi zagrożenie?

Tycz jodłowiec to szkodnik wtórny. Atakuje obumierające i osłabione jodły. Powodowane przez niego uszkodzenia drewna są jednak płytkie w związku z czym uszkodzone przez tycza jodłowca fragmenty drewna podczas przecierania surowca trafiają do odpadów. Poza tym tycz jodłowiec występuje znacząco rzadziej od innych szkodników drewna.

Krokwiowiec piłkorożny zwalczanie

Krokwiowiec piłkorożny – szkodnik żerujący w zagrzybionym drewnie

Gdzie występuje Krokwiowiec piłkorożny?

Krokwiowiec piłkorożny występuje na terenie Europy, Kaukazu i Azji mniejszej. W Polsce jest on pospolity.

Żerowanie krokwiowca piłkorożnego – szkodnik zagrzybionego drewna

Krokwiowiec piłkorożny żeruje głównie w zagrzybionym drewnie drzew liściastych i iglastych. Występuje on za równo w lasach jak i w wykonanych z drewna budynkach.

Jak wygląda krokwiowiec piłkorożny

Osobniki dorosłe krokwiowca piłkorożnego są ciemnobrunatne. Mają one od 3 do 5 milimetrów długości. Włosy krokwiowca piłkorożnego są szare i przylegają do ciała. Na czułkach krokwiowca piłkorożnego znajdują się charakterystyczne piłkowania którym owad ten zawdzięcza swoją nazwę. Trzy ostatnie człony czułek są dłuższe od poprzednich członów. Na pokrywach krokwiowca piłkorożnego znajdują się regularne, zagłębione szeregi kropek.

Rozmnażanie się i rozwój krokwiowca piłkorożnego

Osobniki dorosłe krokwiowca piłkorożnego pojawiają się w lipcu i w sierpniu. Samice krokwiowca piłkorożnego składają jaja w wyżej położonych, zagrzybionych częściach budowli. Białe, łukowato zgięte larwy krokwiowca piłkorożego osiągają do 9 milimetrów długości. Głowa larw wyraźnie wyodrębniona. Na dziewiątym pierścieniu larw krokwiowca piłkorożnego znajdują się drobne kolce. Okolice odbytu larw nagie. Chodniki drążone przez larwy krokwiowca piłkorożnego mają okrągły przekrój. Ich szerokość rośnie wraz z larwą od 0,3 milimetra w początkowej części aż do 2 milimetrów w ich części końcowej. Pod względem wyglądu żerowiska krokwiowca piłkorożnego przypominają żerowiska kołatka upartego. Podstawowa różnica pomiędzy nimi polega na innym umiejscowieniu. Krokwiowiec piłkorożny preferuje drewno o niższej wilgotności w związku z czym często pojawia się on w wyższych partiach budynków cechujących się niższą wilgotnością. Kołatek uparty preferuje drewno o wyższej wilgotności w związku z czym częściej pojawia się on w niższych, bardziej wilgotnych partiach budowli.

Szkody wyrządzane przez krokwiowca piłkorożnego.

Krokwiowiec piłkorożny występuje powszechnie. Mimo to wyrządzane przez niego szkody nie są duże. Wynika to z faktu, że tak naprawdę sam w sobie nie powoduje on szkód, a jedynie przyśpiesza zniszczenia, które zapoczątkowane zostały przez grzyby.

Jak uchronić się przed krokwiowcem piłkorożnym

Podstawową metodą ochrony budynków przed działalnością krokwiowca piłkorożnego jest zabezpieczanie ich przed zagrzybieniem i zawilgoceniem. W już zagrzybionym należy przeprowadzać działania mające na celu zwalczanie grzybów.

 

mazgowiec parkietowiec zwalczanie

Miazgowiec parkietowiec – szkodnik drewna z rodziny miazgowcowatych

Czym jest Miazgowiec parkietowiec – miazgowcowate

Miazgowiec parkietowiec jest chrząszczem z rodziny miazgowcowatych.

Występowanie miazgowca parkietowca – gdzie można spotkać szkodnika

Miazgowiec parkietowiec jest szeroko rozprzestrzeniony na świecie. Występuje on w wielu krajach charakteryzujących się ciepłym lub umiarkowanym klimatem. Miazgowiec parkietowiec występuje w Europie, rejonie Morza Śródziemnego, Zakaukaziu, Japonii i w Ameryce Północnej.

Niestety nie wiadomo skąd pochodzi miazgowiec parkietowiec. Podejrzewa się jednak, że wywodzi się on z terenów indiomalajskich.

W Polsce jest on pospolity na terenie całego kraju, choć tylko lokalnie występuje on licznie.

Jakie drewno niszczy miazgowic parkietowiec – żerowanie szkodnika

Rozwój larw miazgowca następuje w martwym, suchym drewnie drzew liściastych. Szczególnie narażone na żerowanie larw tego owada są bielaste części dębów i jesionów. Po za nimi miazgowiec parkiwetowiec żeruje również w orzechu, platanie, topoli i wiśni.

Miazgowiec parkietowiec poraża drzewa stojące, leżące, tarcicę oraz wyroby wykonane z drewna. Miazgowiec parkietowiec silnie preferuje drewno drzew ściętych jesienią lub zimą cechujące się wysoką zawartością skrobi.

Jak wygląda miazgowiec parkietowiec ?

Osobniki dorosłe miazgowca parkietowca mają od 2,5 do 5 milimetrów długości. Są one jasno lub ciemnobrunatne. Na głowie oraz przedpleczu chrząszczy miazgowca parkietowca znajdują się żółtawe włoski. Głowa miazgowca parkietowca jest dobrze wyodrębniona. Znajdują się na niej jedenastoczłonowe, zakończone buławkami czułki. Przedplecze osobników dorosłych miazgowca parkietowca jest nieregularnie czworokątne, lekko zaokrąglone i węższe od nasady pokryw. Wierzchnia część przedplecza jest punktowana. Przestrzeń pomiędzy punktami jest delikatnie pomarszczona i matowa. W centralnej części przedplecza znajduje się owalna, podłużna jamka. Pokrywy pokryte są rzędami nieregularnych kropek.

Rozmnażanie się i rozwój miazgowca parkietowca

W warunkach naturalnych rójka miazgowca parkietowca trwa od maja do czerwca. W zamkniętych, ogrzewanych zimą pomieszczeniach osobniki dorosłe miazgowca parkietowca mogą pojawiać się przez cały rok.

Jaja składane są przez samice miazgowca parkietowca pojedynczo lub po kilka sztuk na głębokości od 2 do 5 milimetrów w naczyniach drewnie. Czasami składane są one przez samice miazgowca parkietowca również w rysach i pęknięciach w drewnie. Przed złożeniem jaj samica sprawdza czy wilgotność drewna oraz jego skład są optymalne dla rozwoju larw. Pojedyncza samica miazgowca parkietowca składa około 70 jaj. Jaja miazgowca parkietowca są walcowate i wydłużone. Na jednym z ich końców znajduje się cienki wyrostek.

Larwy miazgowca parkietowca wylegają się z jaj po upływie tygodnia od ich złożenia. Są one białawe. Osiągają do 6 milimetrów długości. Początkowo są one wydłużone. Po pierwszym linieniu ich kształt zmienia się na łukowato zgięty. Głowa larwy miazgowca parkietowca jest wyraźna. Na ósmym segmencie odwłoka larwy miazgowca parkietowca znajduje się duża przetchlinka pozwalająca na odróżnienie larw miazgowca parkietowca od larw kołatków na przykład od larw kołatka domowego lub kołatka upartego. Żerowanie larw miazgowca parkietowca jak wspominaliśmy odbywa się głownie w bielu zlokalizowanym w pobliżu miazgi. Czasami dochodzi również do uszkodzeń zewnętrznego drewna twardzielowego. Chodniki drążone przez larwy miazgowca parkietowca mają od 1 do 2 milimetrów średnicy. Wypełnione są szczelnie mączką drzewną. Ich przekrój jest okrągły, a przebieg nieregularny.

Poczwarki miazgowca parkietowca są białe i łukowato zgięte. Swoim kształtem przypominają one osobniki dorosłe miazgowca parkietowca.

Długość cyklu rozwojowego miazgowca parkietowca cechuje się dużym zróżnicowaniem w zależności od wilgotności i temperatury drewna w którym odbywa się żerowanie larw. W warunkach naturalnych najczęściej jest to rok, choć przy mało sprzyjających warunkach rozwój miazgowca pakietowca może trwać nawet 3 lata. W pomieszczeniach ogrzewanych najczęściej trwa on 4 miesiące. Optymalne warunki rozwoju miazgowca parkietowca to temperatura wynosząca od 17 do 23 stopni Celsjusza i wilgotność drewna mieszcząca się w przedziale pomiędzy 10, a 20 %.

Czy miazgowiec parkietowiec jest niebezpieczny – zniszczenia drewna

Miazgowiec parkietowiec jest jednym z najgroźniejszych szkodników drewna. W Polsce pod względem częstotliwości występowania i wyrządzanych szkód przewyższają go jedynie kołatek domowy i spuszczel pospolity. Żerowanie miazgowca parkietowca nierzadko prowadzi do całkowitego zniszczenia drewna w którym się ono odbywa. Niewielkie wymagania miazgowca parkietowca dotyczące wilgotności materiału w którym żeruje sprawiają, że często występuje on w zakładach przemysłu drzewnego takich jak wytwórnie okleiny, sklejki lub mebli oraz parkieciarnie. Miazgowiec może żerować w niemalże wszystkich drewnianych przedmiotach znajdujących się w domach i drewnianych elementach budowli.

Podstawową metodą zapobiegania szkodom wywoływanym przez miazgowca parkietowca jest przestrzeganie zasad dotyczących higieny na składowiskach drewna. W miejscach w których miazgowiec parkietowiec występuje wyjątkowo licznie surowiec opryskiwany jest insektycydami kontaktowymi. W drewnie już opanowanym przez miazgowca parkietowca najczęściej stosowane metody zwalczania miazgowca parkietowca to gazowanie fosforowodorem, dezynfekcja beztlenowa, żelowanie żelem owadobójczym XILIX lub zwalczanie miazgowca parkietowca promieniowaniem mikrofalowym.

drwalnik paskowany zwalczanie

Drwalnik paskowany – występowanie, żerowanie i zwalczanie szkodnika

Drwalnik paskowany – drewnożerny owad z rodziny kornikowatych.

Drwalnik paskowany (Trypodendron lineatum) jest drewnożernym chrząszczem z rodziny kornikowatych. Drwalnik paskowany to groźny szkodnik techniczny drewna.

Miejsca bytowania drwalnika paskowanego

Drwalnik paskowany występuje w Europie, Syberii, na Wyspach Kurylskich i w Ameryce Północnej. Pojawia się w lasach iglastych i mieszanych oraz na składnicach drewna.

Drwalnik paskowany – żerowisko

Drwalnik paskowany żeruje w drzewach iglastych. Najczęściej są to sosny lub świerki. Rzadziej modrzew lub jodła. Jedynym drzewem iglastym na którym drwalnik paskowany nie żeruje jest cis. Żerowanie drwalnika paskowanego najczęściej odbywa się w drzewach martwych lub umierających na których następuje rozwój abrozyjnego grzyba Monila candida. Zazwyczaj są to drzewa zasiedlone wcześniej przez inne szkodniki. Najczęściej pojawia się w zacienionych miejscach zapewniających najlepsze warunki dla rozwoju będących pokarmem drwalnika paskowanego symbiotycznych grzybów. Drwalnik paskowany może żerować również w drewnie okorowanym na przykład znajdującym się na składnicach drewna.

Jak wygląda drwalnik paskowany, czyli biologia owada

Osobniki dorosłe drwalnika paskowanego mają walcowaty kształt ciała. Przedplecze drwalnika paskowanego jest dwubarwne. Dymorfizm płciowy dość wyraźny. Przedplecze samic drwalnika paskowanego jest bardziej owalne podczas gdy przedplecze samic drwalnika paskowanego bardziej prostokątne. Czoło samicy drwalnika paskowanego jest wypukłe, a samca drwalnika paskowanego  wklęsłe. Oczy drwalnika paskowanego podzielone są na dwa trójkąty. Na pokrywie drwalnika paskowanego znajdują się regularnie rozmieszczone kropeczki tworzące wzdłuż tułowia linie.

Rozmnażanie się i rozwój drwalnika paskowanego

Termin rójki drwalnika paskowanego uzależniony jest od warunków atmosferycznych. Może ona odbywać się od marca do czerwca. Kopulacja drwalnika paskowanego ma miejsce na korze drzew. Po kopulacji samice drwalnika paskowanego zaczynają drążyć chodniki wejściowe. Ich przebieg zgodny jest z przebiegiem promieni rdzeniowych w drewnie. Długość chodników wejściowych drwalnika paskowanego jest bardzo zróżnicowana. Mają one od 4 do 50 milimetrów długości. W drążeniu chodnika pomaga samicy samiec drwalnika paskowanego usuwający z chodnika ekskrementy i trocinki.

Po wydrążeniu chodnika wejściowego samica drwalnika paskowanego zaczyna drążyć biegnące w płaszczyźnie słojów przyrostu rocznego chodniki lęgowe nazywane również chodnikami macierzystymi.  Długość tych chodników cechuje się dużym zróżnicowaniem. Mogą mieć one od kilku milimetrów do kilkunastu centymetrów długości. Składający się z chodnika wejściowego i chodników macierzystych. Układ chodników przypomina drabinkę co ułatwia identyfikacje żerowania tego gatunku szkodników drewna. Podczas drążenia samica drwalnika paskowanego umieszcza w chodnikach zarodniki ambrozyjnych grzybów. Grzybnia tych grzybów będzie stanowić pokarm larw drwalnika paskowanego.

Jaja składane są przez samice drwalnika paskowanego w nyżach jajowych znajdujących się na górnej oraz dolnej stronie chodników macierzystych. Składanie jaj przez samice drwalnika paskowanego trwa od 20 do 25 dni. Jaja drwalnika paskowanego są elipsoidalne, mlecznobiałe i perłowo połyskujące.

Po upływie od 6 do 14 dni wylegają się z nich odżywiające się grzybnią i drewnem larwy drwalnika paskowanego. Rozwój larw drwalnika paskowanego jest wyjątkowo szybki jak na szkodnika drewna. W sprzyjających warunkach może on trwać 50 dni. Prawdopodobnie tak szybki rozwój larw drwalnika paskowanego spowodowany jest ich dietą. Grzyby, którymi żywi się drwalnik paskowany są dużo łatwiejsze do strawienia od drewna będące pokarmem większości szkodników drewna. Rozwój larw szkodników drewna odżywiających się samym drewnem nierzadko trwa wiele lat. Tak jest między innym w przypadku szkodników takich jak spuszczel pospolity czy kołatek domowy.

Łukowato zgięte larwy drwalnika paskowanego mają 4 milimetry długości. W przeważającej części są one białe. Jedynie głowa larw drwalnika paskowanego jest jasnobrunatna.

Poczwarki drwalnika paskowanego są białe. W końcowej części ich ciała znajdują się dwa wyrostki, a na częściach odwłokowych haczyki.

Osobniki dorosłe drwalnika paskowanego spędzają zimę w ściółce lub w górnej warstwie gleby.

Straty powodowane przez drwalnika paskowanego

Drwalnik paskowany powoduje zmniejszenie się jakości drewna w którym żeruje w tym zwłaszcza powstawanie w nim sinizn. Na skutek jego działalności następuje znaczny spadek wytrzymałości drewna  wykonanego z drzew w których żerował. Zazwyczaj nadaje się ono wyłącznie do celów opałowych.

Zwalczanie drwalnika paskowanego w lasach

Podstawową metodą zwalczania drwalnika paskowanego na terenach leśnych jest przestrzeganie zasad higieny lasu. W celu uniknięcia porażenia przez drwalnika paskowanego kolejnych drzew drzewa już porażone przez drwalnika paskowanego są suszone i wywożone z lasu. Jeśli porażony przez drwalnika paskowanego został duży obszar owad ten może być zwalczany za pomocą oprysków agrolotniczych. Drwalnik paskowany może być również zwalczany za pomocą pułapek feromonowych zwabiających chrząszcze swoim zapachem.

Zwalczanie drwalnika pakowanego w drewnie i w budynkach

Drwalnik paskowany bywa stwierdzany w konstrukcjach wykonanych z drewna lub meblach. Zazwyczaj jednak pojawia się w nich ponieważ był już w drewnie z którego wykonano te konstrukcje i przedmioty kiedy ścinano drzewa z których je uzyskano.

Jeśli chodzi o zwalczanie drwalnika paskowanego w meblach to w tym celu stosowane są takie same metody jak jest to w przypadku innych szkodników drewna takich jak na przykład spuszczel pospolity lub kołatek domowy. Najczęściej są to gazowanie fosforowodorem, dezynsekcja beztlenowa, zwalczanie drwalnika paskowanego promieniowaniem mikrofalowym znanym tez jako metoda mikrofalowa zwalczania szkodników drewna lub zwalczanie drwalnika paskowanego żelem owadobójczym XILIX.

kozioróg bukowiec

Kozioróg bukowiec – drewnożernym chrząszczem z rodziny kózkowatych

Kozioróg bukowiec (Cerambyx scopolii)

Czym jest kozioróg bukowiec

Kozioróg bukowiec znany również jako kózka bukowiec jest drewnożernym chrząszczem z rodziny kózkowatych.

Gdzie można spotkać kozioróga bukowca – Występowanie

Kozioróg bukowiec występuje na terenie środkowej i południowej Europy, w północnej Afryce, Azji Mniejszej, Syrii, na Kaukazie oraz Zakaukaziu. Na terenie Polski kozioróg bukowiec występuje dość rzadko. Najliczniejszy jest on w lasach bukowych znajdujących się w zachodniej oraz południowej części Polski. Spotykany bywa również w innych rodzajach lasów liściastych oraz w sadach.

Żerowanie szkodnika, czyli czym żywi się kozioróg bukowiec

Kozioróg bukowiec najczęściej żeruje w buku. Obok buku ten drewnożerny chrząszcz żeruje również w innych gatunkach drzew liściastych takich jak brzozy, dęby, graby, jesiony, kasztany jadalne, klony, orzechy włoskie, wiązy i wierzby. Wśród drzew liściastych w których żeruje kozioróg bukowiec znajdują się również drzewa owocowe takie jak czereśnie, grusze, jabłonie i wiśnie. Żerowanie kozioroga bukowca może odbywać się za równo w żywych, ale uszkodzonych drzewach jak i w drzewach obumierających i martwych. Kozioróg bukowiec to robak, który może żerować na obumierających lub martwych gałęziach jeśli mają one co najmniej 5-10 centymetrów grubości. Żerowanie koziorogów bukowców najintensywniejsze jest w najniższych częściach pni drzew znajdujących się w dobrze nasłonecznionych miejscach. Kozioróg bukowiec to robak w drewnie, który najliczniejszy jest w drzewostanach liczących od 60 do 80 lat.

Jak wygląda kozioróg bukowiec – charakterystyka

Osobniki dorosłe kozioroga bukowca mają od 17 do 20 milimetrów długości. Są one czarne i delikatnie owłosione. Drugi człon ich czułków jest krótki i pierścieniowaty. Na przedpleczu znajdują się poprzeczne fałdy. Ich liczba nie jest stała i wacha się ona od 6 do 8. W przypadku samców kozioroga bukowca uda tylnich nóg dochodzą do końca odwłoka. U samic są one krótsze.

Życie kozioroga bukowca – rozmnażanie i rozwój owada

Osobniki dorosłe kozioroga bukowca pojawiają się od maja do lipca. Za dnia pojawiają się na kwitnących krzewach oraz roślinach zielnych. Spotykane są również na wyciekającym z drzew soku oraz na materiale lęgowym larw.

Jaja składane są przez samice tego drewnożernego owada pojedynczo w szczelinach kory.

Smukłe larwy osiągają do 43 milimetrów długości. Przednia część przedplecza larw kozioroga bukowca jest grubo poprzecznie pomarszczona. Początkowo żerowanie larw kozioroga bukowca odbywa się pod korą, gdzie powodują one uszkodzenia kambium i łyka. Dopiero później wgryzają się one w powierzchniowe oraz głębsze warstwy drewna. Korytarze drążone przez larwy kozioroga bukowca mają do 10 milimetrów szerokości. Zakończone są one owalnym otworem mającym 10 milimetrów szerokości. Otwór ten prowadzi w głąb drewna do hakowatego chodnika mającego od 7 do 15 centymetrów długości i 15 milimetrów szerokości. Na końcu wspomnianego chodnika znajduje się owalna kolebka poczwarkowa mająca od 3 do 4 centymetrów długości oraz centymetr szerokości. Przepoczwarzenie ma miejsce pod koniec lata lub na początku jesieni. Poczwarki mają od 18 do 30 milimetrów długości. Ich przedplecze jest wydłużone. Chrząszcze opuszczają kolebki poczwarkowe dopiero w roku następującym po roku w którym doszło do ich przepoczwarzenia.

Cykl rozwojowy kozioroga bukowca najczęściej trwa dwa lata, ale może on przedłużyć się do trzech, a nawet czterech lat.

Wrogowie kozioroga bukowca

Głównymi naturalnymi wrogami kozioroga bukowca są dzięcioły, mrówki, larwy i postacie dojrzałe chrząszczy z rodziny przekraskowatych oraz pasożytnicze błonkówki.

Jakie szkody może wyrządzić kozioróg bukowiec

Lokalnie kozioróg bukowiec może powodować poważne zniszczenia zwłaszcza w sadach owocowych i drzewostanach bukowych. Szerokie chodniki drążone przez larwy kozioroga bukowca powodują znaczące uszkodzenia drewna skutkujące zmniejszeniem się jakości drewna, a tym samym spadkiem ilości jego potencjalnych zastosowań. Ze względu na rzadkość występowania w skali kraju szkody które powoduje ten robak w drewnie nie są znaczne.

baldurek wąski

Czym jest baldurek wąski? Występowanie, morfologia i żerowanie szkodnika

Baldurek wąski (Strangalia attenuata)

Czym jest baldurek wąski

Baldurek wąski znany również jako strangalia wysmukła jest owadem z rodziny kózkowatych. Strangalia wysmukła jest jedyną „prawdziwą” strangalią występującą w Polsce. Pozostałe owady mające w swej nazwie strangalia takie jak na przykład strangalia czarniawą (Stenurella melanura), strangalia czarna (Stenurella nigra) i strangalia plamista (Rutpela maculata) zaliczane są do innych rodzajów i nie posiadają w swojej nazwie łacińskiej słowa strangalia.

Gdzie można spotkać baldurka wąskiego, występowanie szkodnika

Baldurek wąski jest powszechny na terenie Europy począwszy od rejonu Morza Śródziemnego aż po południową Anglie i Skandynawie. Poza Europą występuje na Kaukazie, Zakaukaziu, w Armenii, Iranie, oraz w szerokim pasie w północnej Azji obejmującym Syberie, Kamczatke, Sachalin, Japonie, Koree Północną oraz północno-wschodnie Chiny. Na terenie Polski baldurek wąski występuje w całym kraju z wyjątkiem wyższych partii górskich. Pojawia się za równo w lasach liściastych jak i mieszanych. Najczęściej spotykany jest w drzewostanach starszych zlokalizowanych w miejscach silnie nasłonecznionych na przykład na obrzeżach lasów i leśnych polanach.

Żerowanie baldurka wąskiego – Jakie drewno niszczy

Baldurek wąski jest owadem polifagicznym. Larwy baldurka wąskiego najczęściej rozwijają się w dębie, niemniej te drewnożerne owady mogą rozwijać się również w brzozach, bukach, kasztanowcach, leszczynach, lipach, olchach, osikach i wiązach. Sporadycznie zdarza się, że te robaki w drewnie sosnowym żerują. Larwy baldurka wąskiego zasiedlają głównie najniższe partie obumierających oraz martwych drzew, gałęzie i słupy ogrodzeniowe. Najczęściej te robaki w drewnie przesuszonym i rozłożonym przez grzyby żerują.

Osobniki dorosłe żywią się pyłkiem i nektarem. Preferują zwłaszcza kwiaty o barwie białej takie jak krwawniki i maliny oraz fioletowej takie jak osty i świerzbnice.

Jak rozpoznać baldurka wąskiego – Morfologia szkodnika

Osobniki dorosłe baldurka wąskiego mają od 9 do 19 milimetrów długości. Ich ciało jest smukłe i wydłużone. Czułki cienkie. Na zewnętrznej stronie pięciu ostatnich członów czułków znajdują się płaskie, matowe jamki. Przedplecze Baldurka wąskiego ma kształt dzwonowaty. Tylne końce przedplecza są silnie wydłużone i zaostrzone. Końce pokryw są skośnie ucięte. Tylny kąt wyciągnięty jest w długi ząb. Głowa oraz przedplecze są czarne. Na pokrywach znajduje się zmienny rysunek utworzony z żółtych i pomarańczowych pasków znajdujących się na czarnym tle. Rysunek ten sprawia, że dla niektórych gatunków zwierząt baldurek wąski może wydawać się podobny do os, pszczół lub szerszeni co przyczynia się do zmniejszenia prawdopodobieństwa ataku na baldurka wąskiego ze strony drapieżników. Odwłok samców baldurka wąskiego jest czarny, a samic częściowo czarny, a częściowo czerwony.

Rozmnażanie się i rozwój baldurka wąskiego

Osobniki dorosłe baldurka wąskiego pojawiają się od czerwca do września, ale najliczniejsze są one w lipcu. Najczęściej spotykane są one na kwitnących krzewach tawuli i jeżyny oraz na roślinach z rodziny baldaszkowatych.

Po kopulacji samica składa ponad 100 jaj w pęknięciach drewna i szparach kory. Owalne jaja mają 0,5 na 2 milimetra. Są one białe z gładkim chorionem.

Po upływie około dwóch tygodni wylęgają się z nich larwy, które żerują w drewnie i drążą chodniki wzdłuż jego włókien. Larwy baldurka wąskiego są silnie spłaszczone grzbietowo-brzusznie. Osiągają one do 21 milimetrów długości. Pokryte są one rzadkimi, długimi włoskami. Głowa larw jest jaskrawożółta z ciemną krawędzią przednią. Na przedpleczu znajduje się żółta, poprzeczna przepaska. Drążone przez te robaki w drewnie korytarze mają około 30 centymetrów długości i 10 milimetrów szerokości. Szczelnie zapełnione są one ekskrementami i jasnymi trocinkami. Pod koniec rozwoju larwy sporządzają podłużną kolebkę poczwarkową mającą od 20 do 30 milimetrów długości i od 5 do 7 milimetrów szerokości. Kolebka ta znajduje się na głębokości 1 centymetra pod powierzchnią drewna.

Przepoczwarzenie się baldurka wąskiego ma miejsce wiosną lub wczesnym latem. Ciało poczwarek jest silnie wydłużone. Osiągają one do 15 milimetrów długości. Na końcu odwłoka znajdują się parzyste, szeroko rozstawione kolce.

Osobniki dorosłe baldurka wąskiego opuszczają kolebki poczwarkowe przez koliste otwory mające od 3 do 5 milimetrów średnicy.

Zniszczenia powodowanego przez baldurka wąskiego – szkody w konstrukcjach drewnianych 

Baldurek wąski niszczy dolne części konstrukcji drewnianych w tym zwłaszcza dolne części drewnianych słupów ogrodzeniowych.