Archiwa tagu: Larwy żerujące w drewnie

Zwalczanie korników w drewnie

Dlaczego korniki są niebezpieczne? Zwalczanie korników

Dlaczego korniki są niebezpieczne?

Jeśli zauważyliśmy, że w drewnie z którego zbudowany został nasz dom lub w naszych meblach żerują jakieś robaki bardzo często mówimy że mamy korniki w drewnie. W takiej sytuacji jesteśmy jednak w błędzie ponieważ korniki żerują w drewnie żywych drzew, a nie w drewnie użytym do konstrukcji budynków lub w meblach. Potocznie rzeczywiście nierzadko wszystkie szkodniki drewna nazywane bywają kornikami. W rzeczywistości jednak korniki czyli przedstawiciele rodziny kornikowatych są jednymi z wielu występujących na świecie szkodników drewna.

Korniki

Na terenie Polski występuje około stu gatunków korników, niemniej wszystkie one są do siebie dość podobne. Korniki pojawiają się wszędzie tam, gdzie są drzewa. Nierzadko zdarza się że pojawiają się w dużych ilościach i wyrządzają ogromne szkody nigdy jednak nie są to szkody w budynkach. Korniki są niebezpieczne przede wszystkim dlatego, że niszczą drzewa w lasach gospodarczych zmniejszając jakość i ilość produkowanego tam drewna. Jeśli chodzi o lasy naturalne to kwestia tego, czy korniki są szkodnikami wzbudza liczne kontrowersje. Kwestia ta była szeroko komentowana w mediach w związku z protestami związanymi z wycinką puszczy Białowieskiej. Wydaje się jednak, że w przypadku lasów naturalnych przeprowadzanie jakichkolwiek zewnętrznych interwencji przez człowieka nie jest konieczne przynajmniej jeśli ich celem nie jest pozyskiwanie z danego lasu drewna dla celów gospodarczych. W opinii większości osób związanych z ochroną środowiska najcenniejszymi ekosystemami są te, które są całkowicie kształtowane przez czynniki naturalne.

Kornik

kornik cornecoNajbardziej znanym z korników jest mający 5 milimetrów kornik drukarz, którego larwy rozwijają się w świerkach. Kornik drukarz atakuje głównie drzewa osłabione. Działalność korników i innych szkodników drewna w lasach naturalnych reguluje liczebność poszczególnych gatunków drzew i przyczynia się do zwiększenia ich różnorodności w lasach. Jest tak dlatego, że różne szkodniki drewna występujące w lasach preferują różne gatunki drzew. Jeśli więc dany gatunek drzew występuje w danym lesie w dużych ilościach to żerującym na danym gatunku drewna szkodnikom bardzo łatwo jest znaleźć kolejne drzewa do żerowania ponieważ zawsze są one blisko. Sprzyja to rozwojowi innych, rzadziej występujących w danym lesie drzew, które są mniej narażone na działalność szkodników. W przypadku lasów naturalnych w dłuższym okresie prowadzi to do ustalenia się stałej proporcji poszczególnych gatunków drzew w danym lesie. To jaka konkretnie będzie to proporcja uzależnione jest od klimatu panującego w miejscu w którym rośnie dany las, rodzaju gleby na której on rośnie i innych czynników.

Sytuacja gdy dany szkodnik drewna pojawia się w lesie w dużych ilościach nazywana jest gradacją.

W lasach gospodarczyk walka z kornikami polega na wycięciu zaatakowanych drzew i wywiezieniu ich z lasu zanim larwy będą mogły się przepoczwarzyć i wylecieć z drzew w których żerują. Aby działania te były skuteczne konieczne jest wycięcie znacznej większości drzew w których żerują korniki. Nierzadko wiąże się to z koniecznością wycięcia ogromnych ilości drzew.

Wielu przeciwników tego typu działań sugeruje, że w rzeczywistości głównym ich celem jest pozyskanie drewna z terenów leśnych. W przypadku monokultur, a więc lasów w których występuje jeden gatunek szkodników drewna wystąpienie gradacji wydaje się kwestią czasu.

Wiele gatunków korników na przykład cetyńce, rytowniki, bruzdkowce, wgryzonie i zakorki rozwija się w łyku. Najczęściej jednak żerowanie korników ma miejsce pomiędzy drewnem, a korą.

Inne niż korniki szkodniki drewna

Szkodniki drewna zaliczane są przede wszystkim do kilku rodzin chrząszczy. Rodziny te to kołatkowate, kózkowate, miazgowcowate, kapturnikowate, bogatkowate, drwionkowate, ryjkowcowate i zalęszczycowate. Szkodnikami drewna są też nie występujące w Polsce termity. Sporadycznie zdarza się również, że nieznaczne zniszczenia drewna powodują też przedstawiciele innych grup zwierząt. W drewnie zanurzonym w wodzie mogą żerować zaliczane do muchówek ochotki czerwone.

Gdzie jeszcze żerują szkodniki drewna

Obok drewna szkodniki drewna niszczą również przedmioty wykonane z szeregu innych materiałów w tym między innymi książki, obrazy na płótnie, oleodruki i płyty gipsowo-kartonowe. Zaobserwowano nawet otwory drążone przez szkodniki drewna w blachach i płytach wykonanych z miedzi, cyny, srebra, aluminium, cynku, ołowiu jeśli pokrywały one drewno z którego szkodniki drewna próbowały się wydostać.

Rozwój szkodników drewna

Większość szkodników drewna przechodzi przeobrażenie zupełne w przypadku którego kolejne stadia rozwojowe w ogóle nie przypominają poprzednich. Jedynie termity przechodzą przeobrażenie niezupełne w przypadku którego larwy są podobne do osobników dorosłych.

W przypadku szkodników drewna przechodzących przeobrażenie zupełna rozwój składa się z czterech stadiów, a mianowicie jaja, larwy, poczwarki i postaci dorosłej. Larwy są jedynym stadium rozwojowym szkodników drewna, które może rosnąć i jedynym, które żywi się drewnem. Dla larw szkodników drewna drewno jest za równo pożywieniem jak i kryjówką. Są jednocześnie one stadium u większości szkodników drewna trwającym najdłużej, czasami nawet kilkanaście lat jak bywa to w przypadku spuszczela pospolitego. Podczas swojego rozwoju larwy spuszczela pospolitego co jakiś czas zrzucają naskórek. Osobniki dorosłe nie rosną. Swoje życie spędzają one na działaniach związanych z rozmnażaniem się takich jak poszukiwanie partnerów, kopulacja i składanie jaj. W przypadku niektórych szkodników drewna na przykład kołatka domowego osobniki dorosłe w ogóle nie pobierają pokarmu.

Szkodniki drewna można podzielić na szkodniki odżywiające się samym drewnem i na szkodniki odżywiające się grzybami żyjącymi w drewnie.

Szybkość rozwoju szkodników drewna uzależniona jest od temperatury i wilgotności. Większość szkodników drewna szybciej rozwija się w wyższych temperaturach, ale zimowe przechłodzenie może być wręcz konieczne dla rozwoju larw. Tak jest między innymi w przypadku spuszczela pospolitego i kołatka domowego. Z drugiej strony larwy szkodników drewna mogą zginąć jeśli temperatura zimą będzie zbyt niska.

Czemu mam korniki w domu?

Na to czy „korniki” pojawią się w naszych domach wpływa wiele czynników. Prawdopodobieństwo to wzrasta w przypadku użycia niedostatecznie wysuszonego, nieokorowanego, młodego lub bogatego w biel drewna, niewłaściwego posadowienia budynku, braku zabezpieczenia drewna przed szkodnikami, użycia do budowy drewna rozbiórkowego lub budowania w okolicach lesistych.

Jakie mam szkodniki drewna?

Skoro w naszych domach i mieszkaniach nie pojawiają się korniki to jakie występują w nich szkodniki drewna? Najczęściej są to kołatek domowy, spuszczel pospolity, tykotek pstry, krokwiowiec piłkorożny i wyschlik grzebykorożny.

To jaki gatunek szkodnika drewna zaatakował nasz dom możemy rozpoznać po jego wyglądzie, wyglądzie żerowisk, kształcie otworów wylotowych przez które osobniki dorosłe opuszczają drewno i zawartości żerowisk.

Najpierw jednak warto spojrzeć na to z jakiego gatunku drewna wykonany został fragment w którym żerują szkodniki. Każdy z gatunków szkodników drewna żeruje w określonym rodzaju drewna. Kołatek domowy, tykotek pstry i krokwiowiec piłkorożny żerują za równo w drewnie drzew liściastych jak i w drewnie drzew iglastych. Kołatek uparty również może żerować za równo w drewnie drzew liściastych jak i w drewnie drzew iglastych, ale wyraźnie preferuje on drewno drzew iglastych. Wyschlik grzebykorożny i miazgowce żerują w drewnie drzew liściastych.

W określeniu gatunku owada bardzo pomocna jest też wielkość otworów wylotowych. U wyschlika grzebykorożnego i miazgowców mają one od 1 do 2 milimetrów średnicy. U kołatka upartego i krokwiowca piłkorożnego od 2 do 3 milimetrów średnicy. U tykotka pstrego od 3,5 do 4 milimetrów średnicy. Bardzo zróżnicowane są wielkości otworów wylotowych bardzo powszechnego kołatka domowego. Mają one od 0,7 do 2,2 milimetra średnicy.

Kolejnym sposobem na rozpoznanie tego, z jakim gatunkiem owada mamy do czynienia jest przyjrzenie się zawartości korytarzy szkodników drewna. Zawartość ta nierzadko wysypuje się na zewnątrz przez otwory wylotowe w związku z czym jej skład możemy poznać bez konieczności dodatkowego uszkadzania drewna. Najczęściej składa się ona z mączki drzewnej i odchodów, które mają różny kształt w zależności od tego, do którego należą gatunku. Korytarze drążone przez kołatka domowego wypełnione są mączką drzewną i odchodami mającymi kształt krótkiego wrzeciona. Korytarze wyschlika grzebykorożnego i miazgowców zawierają szczelnie ubitą mączkę drzewną w której trudno jest zauważyć wyraźnie ukształtowane grudki odchodów. Korytarze drążone przez tykotka pstrego wypełnione są mączką drzewną i odchodami mającymi formę silnie spłaszczonych kuleczek. Odchody kołatka upartego są języczkowate i spłaszczone.

Przyjrzyjmy się bliżej wspomnianym wcześniej najpowszechniej występującym szkodnikom drewna.

Spuszczel pospolity

Spuszczel pospolity występuje w strefie klimatu umiarkowanego całej półkuli północnej, a w Polsce na całym terytorium kraju położonym poniżej 1000 metrów nad poziomem morza. Ciało spuszczela pospolitego jest spłaszczone, pokryte włoskami i ciemnobrunatne. Spuszczel pospolity pojawia się w różnych częściach budynków, choć częściej występuje w ich górnych partiach. Żyjące kilkanaście dni osobniki dorosłe spuszczela pospolitego pojawiają się od połowy czerwca do połowy sierpnia. Drewno opuszczane jest przez osobniki dorosłe spuszczela pospolitego w najcieplejszych porach dnia przy temperaturze wynoszącej co najmniej 25 stopni Celsjusza. Samice spuszczela pospolitego składają najczęściej 100, a czasami nawet 500 jaj. Spuszczele pospolite lubią zwłaszcza szorstkie powierzchnie drewna w którym znajdują się liczne szczeliny.

spuszczel domowy

Larwy spuszczela pospolitego najczęściej wylęgają się z jaj po upływie kilku dni, ale jeśli jest chłodno mogą się z nich wykluć dopiero po upływie dopiero 48 dni. Larwy spuszczela pospolitego wgryzają się w drewno na głębokość od 10 do 20 milimetrów. W trawieniu drewna pomagają robakom tym enzymy. Jeśli drewno nie zawiera odpowiednich dla larw spuszczela pospolitego ilości witamin, białka i cholesterolu może wśród nich dochodzić do kanibalizmu. Spuszczel pospolity preferuje młode drewno. Wraz ze wzrostem wieku drewna maleje liczba żerujących w nim larw spuszczela pospolitego. Rzadko zdarza się, by spuszczel pospolity żerował w drewnie mającym więcej niż kilkadziesiąt lat. Spuszczel pospolity najlepiej rozwija się przy wilgotności wynoszącej od 26 do 50 % i przy temperaturze wynoszącej od 28 do 30 stopni Celsjusza. Stadium larwalne spuszczela pospolitego trwa od kilku do kilkunastu dni, a do jego wystąpienia konieczne jest poddanie spuszczela pospolitego działaniu niskich temperatur w miesiącach zimowych. Stadium poczwarki spuszczela pospolitego trwa od półtora do trzech tygodni.

Kołatek domowy

Kołatek domowy występuje w strefie klimatu umiarkowanego na całym świecie. Ze względu na wysoką wrażliwość kołatka domowego na działanie niskich temperatur kołatek domowy występuje głównie wewnątrz budynków, które nierzadko doprowadza do całkowitego zniszczenia. Kołatek domowy najlepiej rozwija się przy temperaturze wynoszącej od 22 do 23 stopni Celsjusza i możliwie najwyższej wilgotności. Ze względu na silne preferencje dla miejsc o wysokiej wilgotności kołatek domowy pojawia się przede wszystkim w niższych partiach budynków w tym zwłaszcza w piwnicach.

Kołatek domowy często spotykany jest również w budynkach opuszczonych, skansenach i starych kościołach. Osobniki dorosłe kołatka domowego są brązowe i mają od 3 do 4 milimetrów długości. Jaja składane są przez samice kołatka domowego pojedynczo w otworach wylotowych lub szparach w drewnie. Po upływie kilkunastu dni wylęgają się z nich dorastające do 6 milimetrów larwy kołatka domowego. Swoje korytarze drążą one w płaszczyźnie przyrostów wczesnego drewna drzew liściastych. Larwy kołatka domowego rozwijają się przez od 1 do 7 lat, ale rzadko są to więcej niż 3 lata. Stadium poczwarki kołatka domowego trwa 2 tygodnie.

Wyschlik grzebykorożny

Wyschlik grzebykorożny występuje na terenie Europy, Azji Mniejszej i Syberii. Wyschlik grzebykorożny rozwija się w budynkach i meblach. Ten drewnożerny robak często zeruje również w ludowych sprzętach i rzeźbach. Osobniki dorosłe wyschlika grzebykorożnego mają od 3 do 5 milimetrów długości i brązowy kolor ciała. Samce wyschlika grzebykorożnego mają ząbkowane czułki w kształcie grzebyków co sprawia, że dość łatwo jest je odróżnić od samic wyschlika grzebykorożnego. Osobniki dorosłe wyschlika grzebykorożnego pojawiają się od maja do sierpnia. Samice wyschlika grzebykorożnego składają jaja w wydrążonych przez siebie chodnikach mających od 5 do 15 milimetrów średnicy lub w starych otworach wylotowych. Żyjące około dwa lata larwy wyschlika grzebykorożnego wykluwają się z nich po upływie kilkunastu dni. Kolebki poczwarkowe wyschlika grzebykorożnego najczęściej układają się prostopadle do powierzchni drewna.

Tykotek pstry

Tykotek pstry pojawia się na terenie całej Europy, ale najliczniej ten żerujący w drewnie robak występuje na terenach wilgotnych. Na terenie Polski tykotek pstry najliczniejszy jest w górach, na pogórzu i północnym-wschodzie. Do budynków tykotek pstry przenosi się z lasów i innych rodzajów zadrzewień. Często zdarza się, że tykotek pstry żeruje w starym, nierzadko zabytkowym drewnie.

Nazwa tykotek pochodzi od dźwięku tykotania powodowanego przez larwy tykotka pstrego uderzające w drewno w krótkich odstępach czasu. Osobniki dorosłe tykotka pstrego są czarnobrunatne. Ciała osobników dorosłych tykotka pstrego pokryte są krótkim, gęstym, przylegającym do ciała owłosieniem mającym od 5 do 9 milimetrów długości. Pojawiają się one od końca kwietnia do czerwca. Jest to stosunkowo wcześnie jak na szkodniki drewna. Tak wczesne pojawienie się wynika z faktu, że przepoczwarzenie tykotków pstrych ma miejsce jeszcze przed zimą, a zimują dorosłe chrząszcze tykotków pstrych. Osobniki dorosłe tykotów pstrych poza drewnem żyją przez kilka tygodni.

Pojedyncza samica tykotka pstrego najczęściej składa kilkadziesiąt, a czasami nawet do dwustu jaj z których po upływie od 20 do 35 dni wylegają się larwy tykotków pstrych. Rozwój młodych larw tykotków pstrych odbywa się w wilgotnym, opanowanym przez grzyby drewnie. Im starsze są larwy tykotków pstrych tym niższe są ich wymagania dotyczące rodzaju drewna w którym żerują. Rozwój starszych larw tykotków pstrych może następować także w drewnie suchym i niezagrzybionych. Rozwój tykotka pstrego trwa od 2 do 10 lat, ale rzadko zdarza się, że jest to więcej od 5 lat. Najszybszy rozwój tykotka pstrego jest przy temperaturze wynoszącej od 20 do 25 stopni Celsjusza i wilgotności wynoszącej 80%. Wyrośnięte larwy tykotka pstrego osiągają do 10 milimetrów długości.

Krokwiowiec piłkorożny

Krokwiowiec piłkkorożny jest powszechny na terenie Europy, innych państw Europy, Azji mniejszej i Kaukazu. Ten drewnożerny robak żeruje w drewnie iglastym i liściastym.

Ciemnobrunatne chrząszcze maja od 3 do 5milimetrów długości. Szare włosy przylegają do ciała krokwiowca piłkorożnego. Czułki piłkowane. Trzy ostatnie z ich członów są dłuższe od poprzednich. Pokrywy osobników dorosłych krokwiowca piłkorożnego pokryte są regularnymi, zagłębionymi szeregami kropek. Chrząszcze pojawiają się w miesiącach letnich. Jaja składane są przez samice krokwiowca piłkorożengo w zagrzybionym drewnie. Larwy są łukowato zgięte i białe. Dorastają do centymetra długości. Larwy drążą okrągłe chodniki mające 0,3-2 milimetry długości. Są one bardzo podobne do chodników kołatka upartego. Ponieważ krokwiowiec piłkorożny atakuje głównie drewno, które już zostało uszkodzone przez grzyby powodowane przez niego szkody są mniejsze od powodowanych przez wymienione wcześniej owady takie jak spuszczel pospolity, kołatek domowy, wyschlik grzebykorożny i tykotek pstry. Ataku wyschlika grzebykorożnego można łatwo uniknąć dbając o to, aby drewno nie zostało zaatakowane przez grzyby.

Zwalczanie „korników”

Wymienione owady mogą dokonywać znaczących zniszczeń na szczęście jednak można je zwalczyć. Istnieje wiele metod zwalczania szkodników drewna wszystkie one jednak wymagają posiadania specjalistycznego sprzętu i umiejętności, co oznacza, że zwalczanie szkodników drewna zawsze wiąże się z koniecznością skorzystania z usług specjalistycznej firmy zajmującej się zwalczaniem szkodników drewna. W jaki sposób firma zwalczająca szkodniki drewna zwalczy szkodniki? Najpopularniejsze metody zwalczania szkodników drewna to zwalczanie szkodników drewna przez fumigacje, zwalczanie szkodników drewna dezynsekcją beztlenową, owady w drewnie

zwalczanie szkodników drewna promieniowaniem mikrofalowym i zwalczanie szkodników drewna żelem owadobójczym XILIX. Zwalczanie „korników” fumigacją stosowane jest w przypadku, gdy szkodniki drewna opanowały dużą część budynku. Zwalczanie „korników” żelowaniem żelem owadobójczym XILIX i zwalczanie „korników” promieniowaniem mikrofalowym stosowane jest jeśli szkodniki drewna zaatakowały pojedyncze elementy drewniane. Zwalczanie „korników” dezynsekcją beztlenową stosowane jest jeśli zaatakowane zostały przedmioty wykonane z drewna. Dezynsekcja beztlenowa obok zwalczania szkodników żerujących w drewnie stosowana jest jeśli trzeba przeprowadzić zwalczanie szkodników archiwaliów na przykład akt.

Zwalczanie Korników – Profesjonalna firma

www.corneco.pl

Krokwiowiec piłkorożny zwalczanie

Krokwiowiec piłkorożny – szkodnik żerujący w zagrzybionym drewnie

Gdzie występuje Krokwiowiec piłkorożny?

Krokwiowiec piłkorożny występuje na terenie Europy, Kaukazu i Azji mniejszej. W Polsce jest on pospolity.

Żerowanie krokwiowca piłkorożnego – szkodnik zagrzybionego drewna

Krokwiowiec piłkorożny żeruje głównie w zagrzybionym drewnie drzew liściastych i iglastych. Występuje on za równo w lasach jak i w wykonanych z drewna budynkach.

Jak wygląda krokwiowiec piłkorożny

Osobniki dorosłe krokwiowca piłkorożnego są ciemnobrunatne. Mają one od 3 do 5 milimetrów długości. Włosy krokwiowca piłkorożnego są szare i przylegają do ciała. Na czułkach krokwiowca piłkorożnego znajdują się charakterystyczne piłkowania którym owad ten zawdzięcza swoją nazwę. Trzy ostatnie człony czułek są dłuższe od poprzednich członów. Na pokrywach krokwiowca piłkorożnego znajdują się regularne, zagłębione szeregi kropek.

Rozmnażanie się i rozwój krokwiowca piłkorożnego

Osobniki dorosłe krokwiowca piłkorożnego pojawiają się w lipcu i w sierpniu. Samice krokwiowca piłkorożnego składają jaja w wyżej położonych, zagrzybionych częściach budowli. Białe, łukowato zgięte larwy krokwiowca piłkorożego osiągają do 9 milimetrów długości. Głowa larw wyraźnie wyodrębniona. Na dziewiątym pierścieniu larw krokwiowca piłkorożnego znajdują się drobne kolce. Okolice odbytu larw nagie. Chodniki drążone przez larwy krokwiowca piłkorożnego mają okrągły przekrój. Ich szerokość rośnie wraz z larwą od 0,3 milimetra w początkowej części aż do 2 milimetrów w ich części końcowej. Pod względem wyglądu żerowiska krokwiowca piłkorożnego przypominają żerowiska kołatka upartego. Podstawowa różnica pomiędzy nimi polega na innym umiejscowieniu. Krokwiowiec piłkorożny preferuje drewno o niższej wilgotności w związku z czym często pojawia się on w wyższych partiach budynków cechujących się niższą wilgotnością. Kołatek uparty preferuje drewno o wyższej wilgotności w związku z czym częściej pojawia się on w niższych, bardziej wilgotnych partiach budowli.

Szkody wyrządzane przez krokwiowca piłkorożnego.

Krokwiowiec piłkorożny występuje powszechnie. Mimo to wyrządzane przez niego szkody nie są duże. Wynika to z faktu, że tak naprawdę sam w sobie nie powoduje on szkód, a jedynie przyśpiesza zniszczenia, które zapoczątkowane zostały przez grzyby.

Jak uchronić się przed krokwiowcem piłkorożnym

Podstawową metodą ochrony budynków przed działalnością krokwiowca piłkorożnego jest zabezpieczanie ich przed zagrzybieniem i zawilgoceniem. W już zagrzybionym należy przeprowadzać działania mające na celu zwalczanie grzybów.

 

mazgowiec parkietowiec zwalczanie

Miazgowiec parkietowiec – szkodnik drewna z rodziny miazgowcowatych

Czym jest Miazgowiec parkietowiec – miazgowcowate

Miazgowiec parkietowiec jest chrząszczem z rodziny miazgowcowatych.

Występowanie miazgowca parkietowca – gdzie można spotkać szkodnika

Miazgowiec parkietowiec jest szeroko rozprzestrzeniony na świecie. Występuje on w wielu krajach charakteryzujących się ciepłym lub umiarkowanym klimatem. Miazgowiec parkietowiec występuje w Europie, rejonie Morza Śródziemnego, Zakaukaziu, Japonii i w Ameryce Północnej.

Niestety nie wiadomo skąd pochodzi miazgowiec parkietowiec. Podejrzewa się jednak, że wywodzi się on z terenów indiomalajskich.

W Polsce jest on pospolity na terenie całego kraju, choć tylko lokalnie występuje on licznie.

Jakie drewno niszczy miazgowic parkietowiec – żerowanie szkodnika

Rozwój larw miazgowca następuje w martwym, suchym drewnie drzew liściastych. Szczególnie narażone na żerowanie larw tego owada są bielaste części dębów i jesionów. Po za nimi miazgowiec parkiwetowiec żeruje również w orzechu, platanie, topoli i wiśni.

Miazgowiec parkietowiec poraża drzewa stojące, leżące, tarcicę oraz wyroby wykonane z drewna. Miazgowiec parkietowiec silnie preferuje drewno drzew ściętych jesienią lub zimą cechujące się wysoką zawartością skrobi.

Jak wygląda miazgowiec parkietowiec ?

Osobniki dorosłe miazgowca parkietowca mają od 2,5 do 5 milimetrów długości. Są one jasno lub ciemnobrunatne. Na głowie oraz przedpleczu chrząszczy miazgowca parkietowca znajdują się żółtawe włoski. Głowa miazgowca parkietowca jest dobrze wyodrębniona. Znajdują się na niej jedenastoczłonowe, zakończone buławkami czułki. Przedplecze osobników dorosłych miazgowca parkietowca jest nieregularnie czworokątne, lekko zaokrąglone i węższe od nasady pokryw. Wierzchnia część przedplecza jest punktowana. Przestrzeń pomiędzy punktami jest delikatnie pomarszczona i matowa. W centralnej części przedplecza znajduje się owalna, podłużna jamka. Pokrywy pokryte są rzędami nieregularnych kropek.

Rozmnażanie się i rozwój miazgowca parkietowca

W warunkach naturalnych rójka miazgowca parkietowca trwa od maja do czerwca. W zamkniętych, ogrzewanych zimą pomieszczeniach osobniki dorosłe miazgowca parkietowca mogą pojawiać się przez cały rok.

Jaja składane są przez samice miazgowca parkietowca pojedynczo lub po kilka sztuk na głębokości od 2 do 5 milimetrów w naczyniach drewnie. Czasami składane są one przez samice miazgowca parkietowca również w rysach i pęknięciach w drewnie. Przed złożeniem jaj samica sprawdza czy wilgotność drewna oraz jego skład są optymalne dla rozwoju larw. Pojedyncza samica miazgowca parkietowca składa około 70 jaj. Jaja miazgowca parkietowca są walcowate i wydłużone. Na jednym z ich końców znajduje się cienki wyrostek.

Larwy miazgowca parkietowca wylegają się z jaj po upływie tygodnia od ich złożenia. Są one białawe. Osiągają do 6 milimetrów długości. Początkowo są one wydłużone. Po pierwszym linieniu ich kształt zmienia się na łukowato zgięty. Głowa larwy miazgowca parkietowca jest wyraźna. Na ósmym segmencie odwłoka larwy miazgowca parkietowca znajduje się duża przetchlinka pozwalająca na odróżnienie larw miazgowca parkietowca od larw kołatków na przykład od larw kołatka domowego lub kołatka upartego. Żerowanie larw miazgowca parkietowca jak wspominaliśmy odbywa się głownie w bielu zlokalizowanym w pobliżu miazgi. Czasami dochodzi również do uszkodzeń zewnętrznego drewna twardzielowego. Chodniki drążone przez larwy miazgowca parkietowca mają od 1 do 2 milimetrów średnicy. Wypełnione są szczelnie mączką drzewną. Ich przekrój jest okrągły, a przebieg nieregularny.

Poczwarki miazgowca parkietowca są białe i łukowato zgięte. Swoim kształtem przypominają one osobniki dorosłe miazgowca parkietowca.

Długość cyklu rozwojowego miazgowca parkietowca cechuje się dużym zróżnicowaniem w zależności od wilgotności i temperatury drewna w którym odbywa się żerowanie larw. W warunkach naturalnych najczęściej jest to rok, choć przy mało sprzyjających warunkach rozwój miazgowca pakietowca może trwać nawet 3 lata. W pomieszczeniach ogrzewanych najczęściej trwa on 4 miesiące. Optymalne warunki rozwoju miazgowca parkietowca to temperatura wynosząca od 17 do 23 stopni Celsjusza i wilgotność drewna mieszcząca się w przedziale pomiędzy 10, a 20 %.

Czy miazgowiec parkietowiec jest niebezpieczny – zniszczenia drewna

Miazgowiec parkietowiec jest jednym z najgroźniejszych szkodników drewna. W Polsce pod względem częstotliwości występowania i wyrządzanych szkód przewyższają go jedynie kołatek domowy i spuszczel pospolity. Żerowanie miazgowca parkietowca nierzadko prowadzi do całkowitego zniszczenia drewna w którym się ono odbywa. Niewielkie wymagania miazgowca parkietowca dotyczące wilgotności materiału w którym żeruje sprawiają, że często występuje on w zakładach przemysłu drzewnego takich jak wytwórnie okleiny, sklejki lub mebli oraz parkieciarnie. Miazgowiec może żerować w niemalże wszystkich drewnianych przedmiotach znajdujących się w domach i drewnianych elementach budowli.

Podstawową metodą zapobiegania szkodom wywoływanym przez miazgowca parkietowca jest przestrzeganie zasad dotyczących higieny na składowiskach drewna. W miejscach w których miazgowiec parkietowiec występuje wyjątkowo licznie surowiec opryskiwany jest insektycydami kontaktowymi. W drewnie już opanowanym przez miazgowca parkietowca najczęściej stosowane metody zwalczania miazgowca parkietowca to gazowanie fosforowodorem, dezynfekcja beztlenowa, żelowanie żelem owadobójczym XILIX lub zwalczanie miazgowca parkietowca promieniowaniem mikrofalowym.

drwalnik paskowany zwalczanie

Drwalnik paskowany – występowanie, żerowanie i zwalczanie szkodnika

Drwalnik paskowany – drewnożerny owad z rodziny kornikowatych.

Drwalnik paskowany (Trypodendron lineatum) jest drewnożernym chrząszczem z rodziny kornikowatych. Drwalnik paskowany to groźny szkodnik techniczny drewna.

Miejsca bytowania drwalnika paskowanego

Drwalnik paskowany występuje w Europie, Syberii, na Wyspach Kurylskich i w Ameryce Północnej. Pojawia się w lasach iglastych i mieszanych oraz na składnicach drewna.

Drwalnik paskowany – żerowisko

Drwalnik paskowany żeruje w drzewach iglastych. Najczęściej są to sosny lub świerki. Rzadziej modrzew lub jodła. Jedynym drzewem iglastym na którym drwalnik paskowany nie żeruje jest cis. Żerowanie drwalnika paskowanego najczęściej odbywa się w drzewach martwych lub umierających na których następuje rozwój abrozyjnego grzyba Monila candida. Zazwyczaj są to drzewa zasiedlone wcześniej przez inne szkodniki. Najczęściej pojawia się w zacienionych miejscach zapewniających najlepsze warunki dla rozwoju będących pokarmem drwalnika paskowanego symbiotycznych grzybów. Drwalnik paskowany może żerować również w drewnie okorowanym na przykład znajdującym się na składnicach drewna.

Jak wygląda drwalnik paskowany, czyli biologia owada

Osobniki dorosłe drwalnika paskowanego mają walcowaty kształt ciała. Przedplecze drwalnika paskowanego jest dwubarwne. Dymorfizm płciowy dość wyraźny. Przedplecze samic drwalnika paskowanego jest bardziej owalne podczas gdy przedplecze samic drwalnika paskowanego bardziej prostokątne. Czoło samicy drwalnika paskowanego jest wypukłe, a samca drwalnika paskowanego  wklęsłe. Oczy drwalnika paskowanego podzielone są na dwa trójkąty. Na pokrywie drwalnika paskowanego znajdują się regularnie rozmieszczone kropeczki tworzące wzdłuż tułowia linie.

Rozmnażanie się i rozwój drwalnika paskowanego

Termin rójki drwalnika paskowanego uzależniony jest od warunków atmosferycznych. Może ona odbywać się od marca do czerwca. Kopulacja drwalnika paskowanego ma miejsce na korze drzew. Po kopulacji samice drwalnika paskowanego zaczynają drążyć chodniki wejściowe. Ich przebieg zgodny jest z przebiegiem promieni rdzeniowych w drewnie. Długość chodników wejściowych drwalnika paskowanego jest bardzo zróżnicowana. Mają one od 4 do 50 milimetrów długości. W drążeniu chodnika pomaga samicy samiec drwalnika paskowanego usuwający z chodnika ekskrementy i trocinki.

Po wydrążeniu chodnika wejściowego samica drwalnika paskowanego zaczyna drążyć biegnące w płaszczyźnie słojów przyrostu rocznego chodniki lęgowe nazywane również chodnikami macierzystymi.  Długość tych chodników cechuje się dużym zróżnicowaniem. Mogą mieć one od kilku milimetrów do kilkunastu centymetrów długości. Składający się z chodnika wejściowego i chodników macierzystych. Układ chodników przypomina drabinkę co ułatwia identyfikacje żerowania tego gatunku szkodników drewna. Podczas drążenia samica drwalnika paskowanego umieszcza w chodnikach zarodniki ambrozyjnych grzybów. Grzybnia tych grzybów będzie stanowić pokarm larw drwalnika paskowanego.

Jaja składane są przez samice drwalnika paskowanego w nyżach jajowych znajdujących się na górnej oraz dolnej stronie chodników macierzystych. Składanie jaj przez samice drwalnika paskowanego trwa od 20 do 25 dni. Jaja drwalnika paskowanego są elipsoidalne, mlecznobiałe i perłowo połyskujące.

Po upływie od 6 do 14 dni wylegają się z nich odżywiające się grzybnią i drewnem larwy drwalnika paskowanego. Rozwój larw drwalnika paskowanego jest wyjątkowo szybki jak na szkodnika drewna. W sprzyjających warunkach może on trwać 50 dni. Prawdopodobnie tak szybki rozwój larw drwalnika paskowanego spowodowany jest ich dietą. Grzyby, którymi żywi się drwalnik paskowany są dużo łatwiejsze do strawienia od drewna będące pokarmem większości szkodników drewna. Rozwój larw szkodników drewna odżywiających się samym drewnem nierzadko trwa wiele lat. Tak jest między innym w przypadku szkodników takich jak spuszczel pospolity czy kołatek domowy.

Łukowato zgięte larwy drwalnika paskowanego mają 4 milimetry długości. W przeważającej części są one białe. Jedynie głowa larw drwalnika paskowanego jest jasnobrunatna.

Poczwarki drwalnika paskowanego są białe. W końcowej części ich ciała znajdują się dwa wyrostki, a na częściach odwłokowych haczyki.

Osobniki dorosłe drwalnika paskowanego spędzają zimę w ściółce lub w górnej warstwie gleby.

Straty powodowane przez drwalnika paskowanego

Drwalnik paskowany powoduje zmniejszenie się jakości drewna w którym żeruje w tym zwłaszcza powstawanie w nim sinizn. Na skutek jego działalności następuje znaczny spadek wytrzymałości drewna  wykonanego z drzew w których żerował. Zazwyczaj nadaje się ono wyłącznie do celów opałowych.

Zwalczanie drwalnika paskowanego w lasach

Podstawową metodą zwalczania drwalnika paskowanego na terenach leśnych jest przestrzeganie zasad higieny lasu. W celu uniknięcia porażenia przez drwalnika paskowanego kolejnych drzew drzewa już porażone przez drwalnika paskowanego są suszone i wywożone z lasu. Jeśli porażony przez drwalnika paskowanego został duży obszar owad ten może być zwalczany za pomocą oprysków agrolotniczych. Drwalnik paskowany może być również zwalczany za pomocą pułapek feromonowych zwabiających chrząszcze swoim zapachem.

Zwalczanie drwalnika pakowanego w drewnie i w budynkach

Drwalnik paskowany bywa stwierdzany w konstrukcjach wykonanych z drewna lub meblach. Zazwyczaj jednak pojawia się w nich ponieważ był już w drewnie z którego wykonano te konstrukcje i przedmioty kiedy ścinano drzewa z których je uzyskano.

Jeśli chodzi o zwalczanie drwalnika paskowanego w meblach to w tym celu stosowane są takie same metody jak jest to w przypadku innych szkodników drewna takich jak na przykład spuszczel pospolity lub kołatek domowy. Najczęściej są to gazowanie fosforowodorem, dezynsekcja beztlenowa, zwalczanie drwalnika paskowanego promieniowaniem mikrofalowym znanym tez jako metoda mikrofalowa zwalczania szkodników drewna lub zwalczanie drwalnika paskowanego żelem owadobójczym XILIX.

kozioróg bukowiec

Kozioróg bukowiec – drewnożernym chrząszczem z rodziny kózkowatych

Kozioróg bukowiec (Cerambyx scopolii)

Czym jest kozioróg bukowiec

Kozioróg bukowiec znany również jako kózka bukowiec jest drewnożernym chrząszczem z rodziny kózkowatych.

Gdzie można spotkać kozioróga bukowca – Występowanie

Kozioróg bukowiec występuje na terenie środkowej i południowej Europy, w północnej Afryce, Azji Mniejszej, Syrii, na Kaukazie oraz Zakaukaziu. Na terenie Polski kozioróg bukowiec występuje dość rzadko. Najliczniejszy jest on w lasach bukowych znajdujących się w zachodniej oraz południowej części Polski. Spotykany bywa również w innych rodzajach lasów liściastych oraz w sadach.

Żerowanie szkodnika, czyli czym żywi się kozioróg bukowiec

Kozioróg bukowiec najczęściej żeruje w buku. Obok buku ten drewnożerny chrząszcz żeruje również w innych gatunkach drzew liściastych takich jak brzozy, dęby, graby, jesiony, kasztany jadalne, klony, orzechy włoskie, wiązy i wierzby. Wśród drzew liściastych w których żeruje kozioróg bukowiec znajdują się również drzewa owocowe takie jak czereśnie, grusze, jabłonie i wiśnie. Żerowanie kozioroga bukowca może odbywać się za równo w żywych, ale uszkodzonych drzewach jak i w drzewach obumierających i martwych. Kozioróg bukowiec to robak, który może żerować na obumierających lub martwych gałęziach jeśli mają one co najmniej 5-10 centymetrów grubości. Żerowanie koziorogów bukowców najintensywniejsze jest w najniższych częściach pni drzew znajdujących się w dobrze nasłonecznionych miejscach. Kozioróg bukowiec to robak w drewnie, który najliczniejszy jest w drzewostanach liczących od 60 do 80 lat.

Jak wygląda kozioróg bukowiec – charakterystyka

Osobniki dorosłe kozioroga bukowca mają od 17 do 20 milimetrów długości. Są one czarne i delikatnie owłosione. Drugi człon ich czułków jest krótki i pierścieniowaty. Na przedpleczu znajdują się poprzeczne fałdy. Ich liczba nie jest stała i wacha się ona od 6 do 8. W przypadku samców kozioroga bukowca uda tylnich nóg dochodzą do końca odwłoka. U samic są one krótsze.

Życie kozioroga bukowca – rozmnażanie i rozwój owada

Osobniki dorosłe kozioroga bukowca pojawiają się od maja do lipca. Za dnia pojawiają się na kwitnących krzewach oraz roślinach zielnych. Spotykane są również na wyciekającym z drzew soku oraz na materiale lęgowym larw.

Jaja składane są przez samice tego drewnożernego owada pojedynczo w szczelinach kory.

Smukłe larwy osiągają do 43 milimetrów długości. Przednia część przedplecza larw kozioroga bukowca jest grubo poprzecznie pomarszczona. Początkowo żerowanie larw kozioroga bukowca odbywa się pod korą, gdzie powodują one uszkodzenia kambium i łyka. Dopiero później wgryzają się one w powierzchniowe oraz głębsze warstwy drewna. Korytarze drążone przez larwy kozioroga bukowca mają do 10 milimetrów szerokości. Zakończone są one owalnym otworem mającym 10 milimetrów szerokości. Otwór ten prowadzi w głąb drewna do hakowatego chodnika mającego od 7 do 15 centymetrów długości i 15 milimetrów szerokości. Na końcu wspomnianego chodnika znajduje się owalna kolebka poczwarkowa mająca od 3 do 4 centymetrów długości oraz centymetr szerokości. Przepoczwarzenie ma miejsce pod koniec lata lub na początku jesieni. Poczwarki mają od 18 do 30 milimetrów długości. Ich przedplecze jest wydłużone. Chrząszcze opuszczają kolebki poczwarkowe dopiero w roku następującym po roku w którym doszło do ich przepoczwarzenia.

Cykl rozwojowy kozioroga bukowca najczęściej trwa dwa lata, ale może on przedłużyć się do trzech, a nawet czterech lat.

Wrogowie kozioroga bukowca

Głównymi naturalnymi wrogami kozioroga bukowca są dzięcioły, mrówki, larwy i postacie dojrzałe chrząszczy z rodziny przekraskowatych oraz pasożytnicze błonkówki.

Jakie szkody może wyrządzić kozioróg bukowiec

Lokalnie kozioróg bukowiec może powodować poważne zniszczenia zwłaszcza w sadach owocowych i drzewostanach bukowych. Szerokie chodniki drążone przez larwy kozioroga bukowca powodują znaczące uszkodzenia drewna skutkujące zmniejszeniem się jakości drewna, a tym samym spadkiem ilości jego potencjalnych zastosowań. Ze względu na rzadkość występowania w skali kraju szkody które powoduje ten robak w drewnie nie są znaczne.

baldurek wąski

Czym jest baldurek wąski? Występowanie, morfologia i żerowanie szkodnika

Baldurek wąski (Strangalia attenuata)

Czym jest baldurek wąski

Baldurek wąski znany również jako strangalia wysmukła jest owadem z rodziny kózkowatych. Strangalia wysmukła jest jedyną „prawdziwą” strangalią występującą w Polsce. Pozostałe owady mające w swej nazwie strangalia takie jak na przykład strangalia czarniawą (Stenurella melanura), strangalia czarna (Stenurella nigra) i strangalia plamista (Rutpela maculata) zaliczane są do innych rodzajów i nie posiadają w swojej nazwie łacińskiej słowa strangalia.

Gdzie można spotkać baldurka wąskiego, występowanie szkodnika

Baldurek wąski jest powszechny na terenie Europy począwszy od rejonu Morza Śródziemnego aż po południową Anglie i Skandynawie. Poza Europą występuje na Kaukazie, Zakaukaziu, w Armenii, Iranie, oraz w szerokim pasie w północnej Azji obejmującym Syberie, Kamczatke, Sachalin, Japonie, Koree Północną oraz północno-wschodnie Chiny. Na terenie Polski baldurek wąski występuje w całym kraju z wyjątkiem wyższych partii górskich. Pojawia się za równo w lasach liściastych jak i mieszanych. Najczęściej spotykany jest w drzewostanach starszych zlokalizowanych w miejscach silnie nasłonecznionych na przykład na obrzeżach lasów i leśnych polanach.

Żerowanie baldurka wąskiego – Jakie drewno niszczy

Baldurek wąski jest owadem polifagicznym. Larwy baldurka wąskiego najczęściej rozwijają się w dębie, niemniej te drewnożerne owady mogą rozwijać się również w brzozach, bukach, kasztanowcach, leszczynach, lipach, olchach, osikach i wiązach. Sporadycznie zdarza się, że te robaki w drewnie sosnowym żerują. Larwy baldurka wąskiego zasiedlają głównie najniższe partie obumierających oraz martwych drzew, gałęzie i słupy ogrodzeniowe. Najczęściej te robaki w drewnie przesuszonym i rozłożonym przez grzyby żerują.

Osobniki dorosłe żywią się pyłkiem i nektarem. Preferują zwłaszcza kwiaty o barwie białej takie jak krwawniki i maliny oraz fioletowej takie jak osty i świerzbnice.

Jak rozpoznać baldurka wąskiego – Morfologia szkodnika

Osobniki dorosłe baldurka wąskiego mają od 9 do 19 milimetrów długości. Ich ciało jest smukłe i wydłużone. Czułki cienkie. Na zewnętrznej stronie pięciu ostatnich członów czułków znajdują się płaskie, matowe jamki. Przedplecze Baldurka wąskiego ma kształt dzwonowaty. Tylne końce przedplecza są silnie wydłużone i zaostrzone. Końce pokryw są skośnie ucięte. Tylny kąt wyciągnięty jest w długi ząb. Głowa oraz przedplecze są czarne. Na pokrywach znajduje się zmienny rysunek utworzony z żółtych i pomarańczowych pasków znajdujących się na czarnym tle. Rysunek ten sprawia, że dla niektórych gatunków zwierząt baldurek wąski może wydawać się podobny do os, pszczół lub szerszeni co przyczynia się do zmniejszenia prawdopodobieństwa ataku na baldurka wąskiego ze strony drapieżników. Odwłok samców baldurka wąskiego jest czarny, a samic częściowo czarny, a częściowo czerwony.

Rozmnażanie się i rozwój baldurka wąskiego

Osobniki dorosłe baldurka wąskiego pojawiają się od czerwca do września, ale najliczniejsze są one w lipcu. Najczęściej spotykane są one na kwitnących krzewach tawuli i jeżyny oraz na roślinach z rodziny baldaszkowatych.

Po kopulacji samica składa ponad 100 jaj w pęknięciach drewna i szparach kory. Owalne jaja mają 0,5 na 2 milimetra. Są one białe z gładkim chorionem.

Po upływie około dwóch tygodni wylęgają się z nich larwy, które żerują w drewnie i drążą chodniki wzdłuż jego włókien. Larwy baldurka wąskiego są silnie spłaszczone grzbietowo-brzusznie. Osiągają one do 21 milimetrów długości. Pokryte są one rzadkimi, długimi włoskami. Głowa larw jest jaskrawożółta z ciemną krawędzią przednią. Na przedpleczu znajduje się żółta, poprzeczna przepaska. Drążone przez te robaki w drewnie korytarze mają około 30 centymetrów długości i 10 milimetrów szerokości. Szczelnie zapełnione są one ekskrementami i jasnymi trocinkami. Pod koniec rozwoju larwy sporządzają podłużną kolebkę poczwarkową mającą od 20 do 30 milimetrów długości i od 5 do 7 milimetrów szerokości. Kolebka ta znajduje się na głębokości 1 centymetra pod powierzchnią drewna.

Przepoczwarzenie się baldurka wąskiego ma miejsce wiosną lub wczesnym latem. Ciało poczwarek jest silnie wydłużone. Osiągają one do 15 milimetrów długości. Na końcu odwłoka znajdują się parzyste, szeroko rozstawione kolce.

Osobniki dorosłe baldurka wąskiego opuszczają kolebki poczwarkowe przez koliste otwory mające od 3 do 5 milimetrów średnicy.

Zniszczenia powodowanego przez baldurka wąskiego – szkody w konstrukcjach drewnianych 

Baldurek wąski niszczy dolne części konstrukcji drewnianych w tym zwłaszcza dolne części drewnianych słupów ogrodzeniowych.